ஆந்தை வாழ்வு!!

இந்தக் கதையின் விஷமத்தனமான சில பகுதிகளை இப்போதே நசுக்கித் தேய்க்காவிட்டால் வருங்காலங்களில், "தமிழில் முதலில் எழுதப்பட்ட அறிவியல் கதையான 'தமிழ் இலக்கிய வடிவங்கள் நேற்று இன்று நாளை: ஓர் ஆய்வு' ஐப் பின்பற்றியே அனைத்துக் கதைகளும் மெட்டாஃபிக்-ஷன்களும் எழுதப்பட்டன" என்ற கூப்பாட்டைக் கேட்கும் துர்ப்பாக்கியத்துக்கு ஆளாகவேண்டிவரும் என்பதால் இதைப் பட்டபடி எழுதுகிறேன்: அறிவியல் புனைகதை என்பதில் அரசியலைக் கொண்டுவந்து, ஜே ஜே சில குறிப்புக்களை ஒரு condom மாதிரி உபயோகித்துத் (பெரியோர் மன்னிக்க...) தன்னை உருவியெடுத்துக்கொள்ளும் வாக்கியமான //தமிழைப் பொறுத்தவரை நாவல் வடிவின் சிதறலை நிகழ்த்த ஆரம்பித்த படைப்பு சுந்தர ராமசாமியின் 'ஜெ ஜெ சில குறிப்புகள்' அவ்வுடைசல்களை வைத்து காப்பியங்களின் வடிவை உருவாக்கிய ஜெயமோகனின் 'விஷ்ணுபுரம்' (1997) உண்மையில் அத்துண்டுகளை அதிகமான அகலத்துக்கு விசிறுவதன்மூலம் அவ்வுடைவை மேலும் அதிகமாக்கியது.// என்றும், அதைத் தொடரும் பத்திகளிலும், சில எழுத்தாளர்களைக் குறிப்பிட்டு, "நீ உக்காரு மச்சி அங்க, உனக்கு இடமில்லை இங்க" என்று ostraciஸித்து, பின் நவீனத்துவம் தமிழில் உருவாகவில்லை என்று ஒரு ஸ்டேட்மெண்ட் விட்டு....

இத்தனையையும் நிராகரிக்க, 'இது கதை' என்ற சாத்தியப்பாட்டைக் கேடயமாக வைப்பதாலேதான் இந்தக் கதைமீது அளவுகடந்த வெறுப்பும், அதன் அருவருப்புத்தரும் நேர்மையின்மையும் குமட்டவைக்கிறது.

சிறுகதைக்கு முன்னுரை எல்லாம் எழுதக்கூடாது என்று ஜெயமோகனுக்கு யாரும் சொல்லவில்லையோ என்னவோ! ஒருவேளை அதுவே ஒரு புரட்சிகரமான புதுக்கண்டுபிடிப்போ என்னவோ!! பின்நவீனத்துவம்! ஹிஹி!! மரத்தடியில் ஒருமுறை சுந்தர ராமசாமியைப்பற்றிக் குறிப்பிடும்போது "அவரது படைப்புக்களில் வார்த்தைகள்கூட சல்லடையில் ஏழுமுறை சலிக்கப்பட்டே பிறகு வெளிவரும்; அது நவீனத்துவம்" என்று கூறியிருந்தார் ஜெயமோகன். படிக்கக் காமெடியாகத்தான் இருந்தது. "சு.ரா சல்லடை ஏழு மைக்ரான் துளைகொண்டது, அது நவீனத்துவம், என் சல்லடை அதைவிடச் சிறிய துளைகள் கொண்டது, அது பின்நவீனத்துவம்" என்ற ரீதியில் கத்திகளைச் சுழற்றுவதை வாசகர்கள் சொன்னால், ரோஸாவசந்த் எங்கோ எழுதியது மாதிரி, ஒரு comprehensive நிராகரிப்பு காப்ஸ்யூல்தான் கிடைக்கும். இருந்தும், கதையின் பின்பகுதியில், அறிவியல் முன்னேற்றத்தின் அசாதாரண சாத்தியங்களுக்கு அப்புறமும், கல்லுக்குள் தேரை போல 'என் சரித்திர'மும், 'பின்தொடரும் நிழலின் குர'லும் அப்படியே படிக்கப்படுகின்றன!!!?!????!?!?!?!??!?!?!??!??? காலத்தால் அழியாத படைப்புக்களா என்ன? இருந்தால் நல்லதுதான்.

"கூகிள் தான் போதிமரம்" என்று ஏதோ ஒரு பதிலில் குறித்து ஜெயமோகன் திண்ணையில் எழுதியதும் நினைவுக்கு வருகிறது. இந்தக் கதை முழுதும் ஒரு பதட்டத் தொனி வியாபித்து நிற்பதாகத் தோன்றுவதற்கும் முந்தைய வாக்கியத்துக்கும் ஏதோ தொடர்புள்ளதாகத் தோன்றுவது நிஜமா என் கற்பனையா?

கதைக்குள் தன்னையே எழுத்தாளன் எழுதிக்கொள்வது என்னும் உத்தி, பழங்காலத்திலிருந்து (1001 அரேபிய இரவுகள்), சமீபகாலத்தில் போர்ஹேஸால் மிக அற்புதமாக உபயோகிக்கப்பட்டதிலிருந்து (அவரது Borges and I என்னும் இந்த அற்புதமான கட்டுரை/கதை/சிறுகுறிப்பை வாசித்துப்பாருங்கள்), லோலித்தா நாவலின் கற்பனையான முன்னுரையிலிருந்து, சமீபத்திய Adaptation படத்தில் சார்லீ காஃப்மேன் போன்ற திரைக்கதாசிரியர்கள் திரைக்கதைக்குள் தங்களையே எழுதிக்கொண்டது வரை பலவிதமாக உபயோகிக்கப்பட்டிருக்கிறது. (நிருபமா சேகர் என்ற சென்னைப் பெண் கூட 'I, unfortunately, am Borges' என்ற கட்டுரையை எழுதிப் பரிசு பெற்றிருக்கிறாள்.) நகுலனின் கதைகளின் நவீனன், சுசீலா கூட நகுலனின் பிளவு என்றே நினைத்துவந்திருக்கிறேன். இப்படி இருக்க, இவை அனைத்தையும் படிக்கும்போது கதைக்குள் தன்னை எழுதிக்கொள்ளும் எழுத்தாளர்கள் மேலான மரியாதையும் நம்பகத்தன்மையும் இந்தக் கதையைப் படிக்கும்போதும், //இருபத்தொன்றாம் நூற்றாண்டு புகழ்பெற்ற புனைகதையாளரான ஜெயமோகனின் என்ற பெயரை நான் சூட்டிக்கொண்டிருக்கிறேன். இக்கட்டுரையயும் அவரது மொழிநடையிலேயே அமைத்திருக்கிறேன்// என்ற வாக்கியத்தைப் படிக்கும்போதும் வராமற்போனது முதல் பகுதியின் அரசியலால் இருக்கலாம், அல்லது, அ-புனைவுக் கட்டமைப்பு கொண்ட கதை என்ற வடிவத்தை வெகு தட்டையாக உபயோகித்ததால் வந்த ஏமாற்றத்தினால் இருக்கலாம்.

//நண்பர்களே அக்கால திறனாய்வாளர்கள் சொல்லிவந்த 'ஆழம்' என்பது என்ன? ஒரு படைப்பு அது சொல்லியவற்றைவிட அதிகமாக ஊகிக்க வைக்கும்போது அது ஆழமானது என்று சொல்லப்பட்டது.//
இந்த வாக்கியத்தை, இரண்டு பக்கமும் சுருக்கைக் கொண்ட ஒரு கயிற்றுடன் ஒப்பிடலாம். இரண்டு சுருக்குகளுக்கும் இரண்டு தலைகள் இருந்தால் எவ்வளவு விபரீதமோ அவ்வளவு விபரீதமாகப் படுகிறது இந்த வாக்கியம். "சொல்லியவற்றைவிட" என்பதை, ஒரு quantifiable விஷயமாகப் பார்த்து "அதிகமாக" என்பதைக்கொண்டு ஆழத்தை அளக்கிறோமா என்று கேள்வி எழுப்பமுடியும் - இந்த வாக்கியம் ஒரு machine for interpretations ஆக இயங்கினால், இந்த வாக்கியத்தின் உண்மையாக இருக்கும். ஆனால், 'எந்தவொரு டுபாகூர் வாக்கியமுமோ படைப்போ இலக்கியம் ஆகிவிடமுடியாது' என்று நிரூபிப்பதற்கு கட்டுரையாசிரியர் (ஹிஹி) ரொம்பக் கஷ்டப்படுவதால் (//ஆனால், அவர்கள் சொல்வது போல இலக்கிய வடிவம் முற்றிலும் அகவயமானதா என்ன? அப்படி என்றால் எந்த ஒரு படைப்பிலும் ஒரு வாசகன் பேரிலக்கியத்தை வாசிக்க முடியுமே. அது இலக்கியம் என்ற இயக்கத்தையே மறுப்பதாகிவிடுமே. அது உண்மை இல்லை. இன்றைய நவீனப் படைப்புகளில் பேரிலக்கியமாகக்.....// என்று தொடரும் பத்தி), இந்த வாக்கியத்தையும், கதையிலுள்ள பிற வாக்கியங்களையும், கதாசிரியர் (அல்லது I within X, X within I என்ற இந்தக் கட்டுரையாளர்) எழுதிய வாக்கியங்களையுமே சற்றுச் சந்தேகக் கண்ணோட்டத்துடனேயே அணுகலாம். ஏனென்றால், இந்தக் கதைக்குள் இருக்கும்வரை அது முக்கியமான வாக்கியமாகவே இருந்தாகவேண்டும் அல்லவா?

//2065ல் 'விஷ்ணுபுரம்' நாவலை ஆர்.ஜீவரத்தினம் சுட்டிகள் மூலம் செறிவுபடுத்து அதிநாவல்வடிவுக்குக் கொண்டுவந்தது ஒரு திருப்புமுனையாகக் கருதப்படுகிறது. பெரிய நாவல்கள் அனைத்துமே அப்படி உருவமாற்றம் பெற்றன. ஏறத்தாழ எல்லாச் சொற்களிலும் சுட்டிகளுடன் பல்லாயிரம் அடுக்குகள் திறந்துசெல்லும் மாபெரும் அதிநாவலான 'சின்னவெங்கடேசன்' எழுதிய 'பாய்விரிக் கடல்' (2072) அதிநாவல் என்ற வடிவின் உச்ச நிறைவுப்புள்ளி.//

html இணைப்புக்கள்தானா சொல்லமுயல்வது? இதற்குக் கதை எழுதவேண்டாம் என்று நினைக்கிறேன். இரண்டாயிரம் பக்கங்கள் gibberish எழுதித்தள்ளி, அனைத்து வார்த்தைகளுக்கும் தானாகவே சுட்டிகொடுக்கும் ஒரு மென்பொருளை உருவாக்கிவிட்டால் போதுமென்று நினைக்கிறேன். கணிப்பொறி வல்லுனர்கள் கருத்துச் சொல்லலாம் :). FYI, html கருத்தாக்கத்தை Garden of forking paths போன்ற கதைகள் முன்பே கணித்ததாகக் கூறப்படுகின்றன. அந்தக் கதையில், ஒரு சுழற்பாதையும் புத்தகமும் ஒன்றே என்று வரும்படியான ஒரு புதிர் இருக்கும். மேலோட்ட்டமாக ஒரு சாதாரணக் கதை என்று தோன்றி ஏமாற்றக்கூடிய இந்தக் கதையை சந்தர்ப்பம் வாய்ப்பின் படித்துப் பார்க்கவும்.

//....1982ல் லெஸ்லி ஃபீட்லர் என்பவரால் பின்நவீனத்துவக் கோட்பாடாக முன்வைக்கப்பட்ட அவதானிப்பின் மறுவடிவமே. அதாவது, எல்லாக் கதைகளும் சொல்லப்பட்டுவிட்டன. இனிமேல் கதைகளை மீண்டும் சொல்வதுமட்டுமே சாத்தியம் என்ற விதி. மின்கதை உண்மையில் கதை சொல்வதில்லை. சொல்லப்பட்ட கதைகளின் பேரடுக்கில் இருந்து துணுக்குகளை எடுத்து கதைகளைப் புதிது புதிதாகக் கோர்க்கிறது. கதைக்கூறுகளின் இணைவுகளினாலான ஆட்டமே மின்கதை எனலாம்.//

ஹிஹி, கதை போன போக்கில் லெஸ்லி ஃபீட்லர் என்பது ஒரு வேண்டுமென்றே தவறாகக் கூறப்பட்ட பெயராகக் கொள்ளலாம். இருந்தாலும், Literature of exhaustion என்பதை அது குறிப்பதாக இருந்தால், அதை முதலில் மொழிந்தது அமெரிக்க எழுத்தாளரான ஜான் பார்த் (John Barth) என்றே நினைக்கிறேன்?!@!?@?? மேலும், சுட்டி குறிப்பிடும் போர்ஹேஸின் கதையான Pierre Menard, Author of the Quixote கதையும் மிக முக்கியமான ஒன்று. அந்தக் கதையைப் படித்துப் பார்த்தீர்களானால் //இக்காலகட்டத்தில் மீண்டும் தனிமனிதர்களால் படைப்புகள் உருவாக்கப்பட்டன. மீண்டும் எழுத்தாளனும் வாசகனும் உருவாயினர். ஆனால் அச்சொற்களின் பொருள்களே முற்றாக மாறிவிட்டன.// என்ற வாக்கியத்தின் கருத்தாக்கம் எங்கேயிருந்து வருகிறதென்பதைத் தெரிந்துகொள்ளலாம். Pierre Menard கதையிலிருந்து அப்படியே அந்த வாக்கியத்தைத் தருகிறேன், வார்த்தை பிசகாமல்:
"The Cervantes text and the Menard text are verbally identical, but the second is almost infinitely richer. (More ambiguous, his detractors will say-but ambiguity is richness)"
-Collected Fictions, Jorge Luis Borges; Viking, 1998)
எப்படி இது பொருந்துகிறது என்று பார்க்க, கதையைப் படித்துப் பார்க்க முயலவும்.

தூக்கம் வருவதால், இத்தோடு நிறுத்திக்கொள்ளுகிறேன். தலைப்பு இதன் தொடர்புடையதுதான் :)