சட்டியில் இருப்பது

இது மிகவும் தாமதமான விமர்சனமாக இருக்கலாம் - ஆனால் இது விமர்சனத்தைப்பற்றிய கருத்து என்பதால் இது தேவையா இல்லையா என்ற விஷயத்தை உங்கள் கருத்துக்கு விட்டுவிடுகிறேன். அமோரஸ் பெரஸ் அல்லது ஆயுத எழுத்து என்ற எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் விமர்சனத்தை இப்போதுதான் படித்தேன். கல்லூரியில் படிக்கும்போது இதே வேலைதான் - எந்தப் படங்களிலிருந்து எந்தப் படத்தைச் சுட்டிருக்கிறார்கள் என்று விவாதிக்க வேண்டியது. நானும் ஒரு பட்டியல் தருகிறேன்.

வெற்றி விழா - Bourne Identity
மை டியர் மார்த்தாண்டன் - Coming to America
மகாநதி ஜெயில் காட்சிகள் - If tomorrow comes (இந்தத் திரைக்கதையில் ரா.கி.ரங்கராஜனுக்குப் பங்குண்டு என்பதையும், அவரே இந்த நாவலைக் குமுதத்தில் மொழிபெயர்த்திருக்கிறார் என்பதையும் நினைவில் கொள்ளவேண்டும்)
12B - Sliding doors
ஜேஜே - Serendipity
நியூ - Big
பாட்ஷா - இந்தி 'Hum' (அதில் ரஜினி அமிதாப்புக்கு இன்ஸ்பெக்டர் தம்பியாக நடித்திருப்பார்)

இதெல்லாம் சரி, காப்பி அடிக்கிறார்கள், சரி. இந்தியிலும் காப்பிதான். 'Kaante' இந்திப்படம், 'Reservoir dogs'ன் உல்டா - அதையெல்லாம் கணக்குப்பண்ண நேரமில்லை.

சரி, தமிழில் எடுக்கக் கதைகளா இல்லை? எழுதப்பட்ட கதைகளிலேயே ஏராளமாக உள்ளன. சுஜாதாவின் 'இருள் வரும் நேரம்' திரைப்படமாக்குவதற்கு மிகப் பொருத்தமான அற்புதமான கதை - அது 'வானம் வசப்படும்' என்று குதறப்படுவதாக அறிகிறேன் - இருள் வரும் நேரம் படித்தவர்கள், அம்ருதா (பெயர் சரியாக நினைவில்லை, பல வருடங்களுக்குமுன் படித்தது) பாத்திரத்தில் தபு, அவள் கணவன் வேடத்தில் சிவக்குமார் (இது சரியில்லை), கமிஷனர் தர்மராஜ் வேடத்தில் நாசர், ஆட்டோ டிரைவர் வேடத்தில் மனோஜ் பாஜ்பாய் என்று கற்பனை செய்துபாருங்கள். வர்ஷா பாத்திரத்தில் வேண்டுமானால் சிக்கென்று ஒரு நடிகையைப் போடுங்கள். அவளுக்கும் ப்ரொபசருக்கும் ஒரு கனவுப் பாட்டு வைக்காமலிருந்தால் சரி.

தி.ஜானகிராமனின் 'அம்மா வந்தாள்'
கிருத்திகாவின் 'வாஸவேச்வரம்'
ஜெயமோகனின் 'கன்னியாகுமரி'
கி.கஸ்தூரிரங்கனின் 'இன்று புதிதாய்ப் பிறந்தோம்'
சுபாவின் 'என்றென்றும் காதலி'
பூமணியின் 'வெக்கை' - இதை ஒழுங்கான படமாக்கினால், அற்புதமாக இருக்கும். இந்தப் புத்தகமே ஒரு இறுக்கமான திரைக்கதை.

எத்தனை கதைகள் உள்ளன - சொல்லிக்கொண்டே போகலாம் - சுபாவை எல்லாம் ஜெயமோகன் வரிசையில் சேர்த்து நான் கர்ப்பக்கிரகத்துக்குள் கழுதையைக் கூட்டிக்கொண்டுவந்துவிட்டதாக யாரும் எண்ணவேண்டாம். என்னைப் பொறுத்தவரை, மாதா மாதம் எழுதித் தள்ளாமல் நிதானமாக 300 பக்க நாவல்கள் எழுதியிருந்தால் (பக்கம் ஒரு கணக்கா என்று கிண்டலடிப்பவர்களுக்கு என் பதில் மௌனமே) அவர்களிடமிருந்து சில திரைப்படத்துக்குத் தகுதியான நாவல்களையாவது பெற்றிருக்கமுடியும். அவை இலக்கியம் என்று அவர்களே கூறமாட்டார்கள் என்பதால், வேறு ஏதும் அலட்டிக்கொள்ளவேண்டாம்.

அய்யய்யோ, இதையெல்லாம் படமெடுத்தால், எப்போது நாம் Wild strawberries, Cries and Whispers, 8 1/2, 400 blows மாதிரிப் படங்கள் எடுப்பது என்று யோசிப்பவர்கள் பொறுக்க. சட்டியில் இருந்தால்தான் அகப்பையில் வரும்.
முதலில் எந்த மாதிரித் திரைப்படங்கள் எடுக்கவேண்டுமென்று யோசிக்கலாம் - Hollywood மாதிரியா அல்லது ஐரோப்பியப் படங்கள் மாதிரியா அல்லது ஜப்பானியப் படங்கள் மாதிரியா என்று யோசிக்கத் தொடங்காமல், நம்மிடம் என்ன இருக்கிறது என்றும் எந்த மாதிரியான திரைப்படங்கள் வரமுடியும் என்று யோசிப்பதே உபயோகமாக இருக்கும். Y tu mama tambien என்று ஒரு ஸ்பானிய மொழிப் படம் (மெக்ஸிகோ). அதை அப்படியே எடுத்தால் நம்மூரில் செருப்பால் அடிப்பார்கள், இயக்குனருக்கு செக்ஸ் இயக்குனர் என்று ஒரு பட்டம் கிடைக்கும். ஆனால், Y tu வை இயக்கிய அல்ஃபோன்ஸோ குவாரோனின் அந்தப் படத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு குழந்தைகள் படமான Harry Potter and the Prisoner of Azkaban படத்தை இயக்கும் வாய்ப்பு அவருக்குக் கிடைத்தது. அடுத்த Harry Potter படத்தை நமது மீரா நாயர் இயக்குவதாகப் பேச்சு உள்ளது. இதுபோன்ற போக்கு தமிழில் உள்ளதா? டாக்டர் அய்யா ராமதாஸ் டாக்டர் அய்யா கிச்சாமி போன்ற Extra constitutional censor board டாக்டர் அய்யாக்களைப்பற்றிப் பேசவேண்டாம், அது வேறு பிரச்னை.

நான் மேலே குறிப்பிட்ட அத்தனை தமிழ்க் கதைகளும் மனித உறவுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டவை. Hollywood என்பது ஒரு பொழுதுபோக்கு சாதனமே. அதன் வெற்றிக்குக் காரணம் அதன் பன்முகத்தன்மை - புதிது புதிதான கதைகள். Hollywood என்றால் முகத்தைச் சுளிப்பவர்களுக்கு - ஃப்ரான்ஸ்வா த்ரூஃபோ போன்ற பெரும் இயக்குனர்கள் கூட 'Shoot the piano player' என்று அமெரிக்க gangster படங்களை eulogize செய்த படங்களை எடுத்திருக்கிறார்கள். த்ரூஃபோவின் 'Bride wore black' ஐ அடியொற்றியதே சமீபத்திய 'Kill Bill'. பார்க்கத் தகுதியுள்ள எண்ணற்ற நல்ல படங்கள் Hollywoodலும் இருக்கின்றன. இப்போது சிலாகிக்கப்படும் அனைத்து 'இலக்கியமயமான' ஐரோப்பியப் படங்கள் அனைத்தும் முப்பது, நாற்பது வருடங்களுக்கு முன்பு எடுக்கப்பட்டவை. குரோஸவா, சாமுராய்களைப்பற்றியே பல படங்கள் எடுத்தார். என் அபிப்ராயம் என்னவென்றால், குரோஸவா எடுத்தார், பெர்க்மன் எடுத்தார் என்றே இன்னும் ராமாயணம் பாடிக்கொண்டிருக்காமல், அவர்களது context என்ன, நமது என்ன, அமெரிக்கத் திரைப்படங்களது என்ன என்றும் பார்க்கவேண்டும். திரைப்பட விழாக்களில் சிலாகிக்கப்படும் படங்கள் எடுக்கப்பட்ட பெரும்பாலான தேசங்களின் மொத்த மக்கள்தொகை தமிழ்நாட்டு அளவோ, அதில் பாதியோதான் இருக்கும் (தமிழ்நாட்டின் மக்கள்தொகை இங்கிலாந்தைவிட அதிகம் என்பதையும் நினைவில் கொள்ளவும்). அத்தேசங்கள் ஒரு வருடத்தில் எடுக்கும் படங்களின் எண்ணிக்கை, ஒரு வருடத்தில் எடுக்கப்படும் தமிழ்ப் படங்களைவிட எவ்வளவோ குறைவே. நாலு கிலோ அரிசியை நான்கு பேருக்குப் பகிரும் இடத்தைவிட, நூறு கிலோ அரிசியை நூறு பேருக்குப் பகிரும் இடத்தில்தான் அடிதடி அதிகமாக இருக்கும் என்பதையும் நினைவில் கொள்க. அதை இங்கே பொருத்திப்பார்த்துக்கொள்ளவும். மக்மல்பாஃப், கியோரஸ்தோமி போன்ற இரானிய இயக்குனர்களின் படங்கள் அரசியலைத் தாண்டியவை எனினும், அயதுல்லாக்களின் புகழ்பாடும் படங்களை அவர்கள் எடுத்தால், எவ்வளவுதான் கலைத்துவத்தில் அவை உன்னதமாக இருந்தாலும், மேற்கில் ஒப்புக்கொள்ளப்படாது. மேற்கில் ஒப்புக்கொள்ளப்படாததால் நாமும் ஒப்புக்கொள்ள மாட்டோம் (நீதாண்டா அப்படி என்பவர்கள் ஒருமுறை திரும்பி முதுகைச் சொறிந்துகொள்ளுங்கள், அங்கே ஏதாவது இருக்கப்போகிறது முதலில்). ஆனால், யூதப் பெரும்படுகொலைகளைப்பற்றிய படங்களை ஊ ஆ என்று பார்ப்போம். ஏனென்றால் அவை ஏற்கனவே ஒப்புக்கொள்ளப்பட்டவை. சர்ச்சிலின் பொன்மொழிகள் என்று படிப்போம், ஆனால் "It is alarming and also nauseating to see Mr. Gandhi, a seditious middle temple lawyer, now posing as a fakir of a type well known in the east, striding half-naked up the steps of the viceregal palace, while he is still organizing and conducting a defiant campaign of civil disobedience, to parley on equal terms with the representative of the king-emperor."என்று சர்ச்சில் காந்தியைப்பற்றி 1930ல் சொன்ன பொன்மொழியைப் (சுருக்கமாக: காந்தி ஒரு அரைநிர்வாணப் பிச்சைக்காரன்!) படிக்கமாட்டோம்! செய்யும் காரியத்தில் சிரத்தை வேண்டும். யூதப் படுகொலைகளைப்பற்றி ஆயிரம் படங்கள் பார்ப்பதும் ஒன்றுதான், அதற்குப் பதில் ஆலன் ரெனேயின் 'Night and Fog' ஆவணப்படம் பார்ப்பதும் ஒன்றுதான். அது மற்ற அனைத்துப் படங்களையும் தூக்கிச் சாப்பிட்டுவிடும். சுயசிந்தனை இல்லாத எந்தச் சமுதாயமும் உருப்பட்டதாகச் சரித்திரம் இல்லை.

குரோஸவாவின் படங்கள் உலகம் முழுக்கத் தெரியும் என்பவர்களுக்கு: Hello!! குரோஸவாவின் படங்களைத் தெரிந்த அனைத்து வெளிநாட்டவருக்கும், 'சுபர்ண ரேகா'வும் ரேயின் 'Apu trilogy' யும் தெரிந்திருக்க அதேயளவு வாய்ப்புள்ளது. படித்தவர்களுக்கு, கலைத்துறையில் ஆர்வமுள்ளவர்களுக்கு இதுசம்பந்தப்பட்ட விஷயங்கள் அனைத்தும் தெரிந்திருக்க வாய்ப்புள்ளது. இதையே ஒரு வெளிநாட்டு ட்ரக் ட்ரைவரிடம் போய் குரோஸவா என்றால் மெக்டொனால்டில் புது ஐட்டமா என்பான். வெளிநாட்டு மாணவர்களெல்லாம் பள்ளிக்கூடத்தில் ஃபெயில் கூட ஆகமாட்டார்கள் என்று நினைக்கவேண்டாம்!!

பழையபடி: என் முந்தைய இடுகை ஒன்றில் குறிப்பிட்டிருந்தது போல: சரி, விதவிதமாகக் காப்பி அடிக்காமல் தமிழில் படம் எடுப்போம் அல்லது இலக்கியம் படைப்போம். கைகால்கள் வளராமல் தலை மட்டும் வளர்ந்துகொண்டே போகுமா என்ன? ஒப்பிடுவதால் தமிழைத் தாழ்த்துவதாக எண்ணாமல், கீழ்க்கண்ட ஒப்பீடலைப் பார்க்க. தீவிர/நவீன இலக்கியம் என்பதை சுத்தமாக எடுத்துவிடுகிறேன். வெகு புதிய ஆசிரியர்களையும் ஆங்கிலத்தில் எடுத்துவிடுகிறேன். கீழ்க்கண்ட ஆங்கில எழுத்தாளர்களுக்கு (வார்த்தை சிக்கவில்லை) இணையாக (வார்த்தை சரியில்லை, ஆனால் புரியுமென்று நினைக்கிறேன்) எழுதும்/எழுதிய எழுத்தாளர்கள் தமிழில் உள்ளார்களா?

William Gibson
Ray Bradbury
Stephen King
Robert Ludlum
Frederick Forsyth
Tom Clancy
Robin Cook
Michael Crichton
Ira Levin
Kurt Vonnegut

ஏன் சொல்கிறேனென்றால், இந்தமாதிரி எழுத்தாளர்கள் இல்லை, அதனால்தான் படம் எடுக்கமுடியவில்லை என்று இயக்குனர்கள் புலம்பலாம். உதாரணத்துக்கு, க்ரிக்டனின் Congo, Jurassic Park, Andromeda Stain, Disclosure, Lost world, Outbreak அனைத்தும் வெற்றிகரமாகப் படமாக்கப்பட்டவையே. ஸ்டீஃபன் கிங்கின் Green mile, The shining, லெவினின் Rosemary's Baby அனைத்தும் வெற்றிகரமான படங்களே. வெற்றிகரமான படங்கள் அனைத்தும் நல்ல படங்களா என்பது வேறு விஷயம்; முதலில் அந்தப் படங்கள் மாதிரியாவது எடுக்கிறோமா என்று பார்க்கவேண்டும். அல்லது, பெர்க்மன், மக்மல்பாஃப், ஓஸு, ரெனே போன்ற இயக்குனர்களே, அல்லது அட்லீஸ்ட் ஸ்பீல்பெர்க், ஜேம்ஸ் காமெரான், ஜோயல் ஷூமாக்கர் அளவுகூடத் தமிழில் இல்லை, பிறகு என்ன இழவுக்குக் கதை எழுதிக்கொண்டு என்று யாரும் அந்தமாதிரிக் கதைகள் எழுதவராமல் போயிருக்கலாம். அது சரி, இத்தனை தலித் இலக்கியம் உள்ளது, கிருஷ்ணசாமியும் திருமாவளவனும் பரபரப்பை ஏற்படுத்திக்கொள்கிறார்கள், ஏதாவது தலித் இலக்கியம் படமாக்கப்பட்டுள்ளதா? அதைச் செய்யமாட்டார்கள். Cyberpunk கதைகளின் தாதாவான வில்லியம் கிப்ஸனின் Neuromancer, Johnny Mnemonic போன்ற கதைகள் யாராவது எழுதுகிறார்களா? ஃபோர்ஸித்தின் 'The day of the Jackal' இன்றுவரை அலுக்காத ஒரு புத்தகம். 'புரியாத புதிர்' படம் எடுத்த கே.எஸ்.ரவிக்குமார் இப்போது என்ன ஆனார்? ருத்ரய்யாவுக்கு என்ன ஆச்சு? பத்துப் படங்களுக்கு மேல் எடுக்கவில்லை மகேந்திரன்.
உண்மையைச் சொல்கிறேன் - தீவிரமான படம் எடுக்க ஒருவர் கஷ்டப்பட்டார் என்பதால் மட்டும் அதைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டாட முடியாது. அது நன்றாகவும் இருக்கவேண்டும். தமிழ்ப்படங்களும், சில ஆங்கிலப் படங்களும் தவிர வேறு படங்களே பார்த்திராத நண்பன் ஒருவன் 400 Blows படத்தை கடைசிவரை பொறுமையாக உட்கார்ந்து பார்த்து, பின் அதைப்பற்றிப் பேசவும் செய்தான் (இது ஏதோ off the cuff பீலா என்று நினைப்பவர்களுக்கு, நமஸ்தே!).

தமிழிலிருந்து ஒன்றும் வெளியே போகாது என்பவர்களுக்கு: இது என்ன? தமிழிலிருந்து ஏன் வெளியே? 'யாருடைய அங்கீகாரம் எனக்குத் தேவை? அதற்கும் எனக்கும் என்ன சம்பந்தம்?' (இது ஒரு நாவலில் வரும் வரி. ஒரு சின்னப் போட்டி, கண்டுபிடியுங்களேன். இவ்வளவு தூரம் பொறுமையாக வாசித்திருக்கிறீர்களென்றால், இது தெரிந்திருக்கவும் வாய்ப்புள்ளது). எந்தக் கலாச்சாரத்தையும் யாரும் பரப்ப முடியாது. பரவுமளவுக்கு வலிமைபெற்ற கலாச்சாரம் தானே பரவிக்கொள்ளும்.

இன்னொரு சமாச்சாரம். Speed என்று ஒரு படம் வந்தது. அதற்கு வெகு காலம் முன்பு, 'மோனா' விலோ 'குங்குமச் சிமி'ழிலோ அதே கதையைப் படித்திருக்கிறேன்! எழுதியவர் பெயர் நினைவில்லை. அதே பஸ், அதே உத்தி! இதற்கு என்ன சொல்வது?

நீ சொன்ன பிரகஸ்பதிகளெல்லாம் ஆக்-ஷன் கதைகள் எழுதுபவர்கள், மற்றக் கதைகள், லவ் ஸ்டோரிகளையெல்லாம் எழுதமாட்டார்களா என்றால், திரைப்படங்களாக்கப்பட்ட Charlie Kaufmanன் திரைக்கதைகளான Being John Malkovich, Adaptation, மற்றும் சமீபத்திய Eternal sunshine of the spotless mind படங்களையும், கடித்துக் குதறப்பட்ட Confessions of a dangerous mind ஐயும் பார்க்கவும். ஐம்பது வருடங்கள் கழித்து இதையெல்லாம் யாரும் நினைவு வைத்துக்கொள்ளப்போவதில்லை, ஆனால், அவை, பின்னால் வரப்போகும் சங்கிலியின் ஒரு கண்ணியே. இது மாதிரி எந்த இழவும் இல்லாமல் படம் எடு படம் எடு என்றால் என்னத்தை எடுப்பது?

வழக்கம்போல வழிதப்பிவிட்டது. இப்போது ஆயுத எழுத்து.
மணிரத்னம் படங்கள் எனக்குப் பிடிக்கும். மௌன ராகம், இதயத்தைத் திருடாதே, நாயகன் (Godfather ஐ விட்டுத் தள்ளுங்கள் சாமி; அமெரிக்காவில் மட்டும்தான் ரௌடிகள் இருக்கிறார்களா? உலகத்திலுள்ள அனைத்து ரௌடிகளைப்பற்றியும் காட்ஃபாதர் கூறிவிட்டது, அதனால் இனிமேல் தாதாக்களைப்பற்றிப் படமே உலகத்தில் எங்கேயும் எடுக்காதீர்கள் எனமுடியுமா?) போன்ற சில படங்கள். ஆயுத எழுத்து ஒரு டப்பா படம். அதில் எந்த சந்தேகமுமில்லை. தெலுங்கில் கோடி ராமகிருஷ்ணா எடுத்திருக்கவேண்டிய படத்தைத் தமிழில் மணிரத்னம் எடுத்துவிட்டதாகக் கொள்ளலாம், அது அரசியலைப்பற்றிய படமாயிருந்தால். ஆனால், நண்பர்களே, படத்தில் வரும் சித்தார்த் போன்றவர்கள் தமிழ்நாட்டில் இல்லையா? சிகரெட் ஊதி ஜனங்களை ரசினிகாந்து கெடுக்கிறார் என்று போடும் ஊளையை சூர்யா மாதிரி இருங்கடா லட்சியத்தோட என்று மாற்றவேண்டியதுதானே? ம்கூம்! மணிரத்னம் காப்பி அடிக்கிறாரா? ஆமாம். இதைப்பற்றிச் சொல்லும்போது ஜெஃப் பாய்காட் அடித்த ஒரு கமெண்டைப்பற்றி கவாஸ்கர் சொன்னதுதான் நினைவு வருகிறது: "இங்கிலாந்து பௌலர்கள் ஆவேசத்துடன் பந்து போட்டால் பாய்காட் அதை 'aggression' என்பார், அதே ஆவேசத்தோடு நம் வீரர்கள் போட்டால் அதை 'frustration' என்பார்". இதே கதைதான் இங்கேயும். அது சரியென்றால் இதுவும் சரிதான். இந்தியில், Fallen என்ற ஆங்கிலப் படத்தைத் தழுவி 'அக்ஸ்' என்று ஒரு படம் எடுத்தார்கள் - அது அசலுக்கு எந்தவகையிலும் குறைச்சலாயில்லை. ராம்கோபால் வர்மா இந்திக்குப் போனபிறகுதான் அதுவும் சற்று உருப்பட்டது. இல்லையென்றால் இப்போதும் டோலக்குத் தட்டிக்கொண்டு டும்க்கு டும்க்கு என்றுதானிருந்திருக்கும். ஆய்த எழுத்தின் க்ளைமாக்ஸில் ஈசாப் நீதிக்கதைகள் மாதிரி எந்த 'கருத்து'ம் பிரச்சாரம் செய்யாததும் அதன் தோல்விக்கான காரணங்களில் ஒன்று என்று நினைக்கிறேன். இனிமேல் மணிரத்னம் சுஜாதாவுக்குக் கல்தா குடுத்துவிட்டு லியாகத் அலி கானை வசனகர்த்தாவாக்கிக்கொள்ளவேண்டும். இந்தமாதிரி முடிவுகளை மலையாளத்தில் ஒப்புக்கொண்டு, படங்களும் வெற்றியடைகிறதே! அடூர் படங்கள் ஏதும் பார்க்கவேண்டாம், மோகன்லாலின் 'வந்தனம்' படத்தின் க்ளைமாக்ஸையும், அதே படத்தின் தெலுங்கு வடிவமான (தெலுங்கிலும் 'வந்தனம்' தான்) நாகார்ஜூனா படத்தின் க்ளைமாக்ஸையும் பார்க்கவும்! வித்தியாசம் தெரியும். ஆயுத எழுத்து ஒரு காப்பி. நான் Amores Perrosம் பார்த்துவிட்டேன், City of God ம் பார்த்துவிட்டேன். City of God படத்தை என்னுடன் படிக்கும் ஒரு ப்ரேஸிலியப் பெண் (அப்படம் ரியோ டி ஜனீரோவின் சேரிப்பகுதிகளைப்பற்றி, கிட்டத்தட்ட அங்கேயே எடுக்கப்பட்டது. நிஜத்திலும் அப்படித்தான் இருக்குமா என்றால் ஆமாம் என்றாள்) மற்றும் என் மற்றொரு நண்பன் சிபாரிசு செய்து பார்த்தேன். என் மற்றொரு நண்பன் ஒரு பெரிய ரஜினிகாந்த் விசிறி! ஒரு ரஜினிகாந்த் விசிறியாக இருந்து, இந்தப் படத்தைப் பார்த்ததால் அவன் என்ன கலையம்சத்தை இழந்தான் என்று எனக்கு விளக்கி, நிரூபியுங்கள், நான் மொட்டையடித்து என் முடியை blog செய்கிறேன்! இந்தி 'Satya' 'Company' 'Chandni Bar' ஐ விட, போர்த்துகீசிய மொழியிலிருப்பதால் City of God ஒன்றும் பெரிய படமாகிவிடாது!! City of God மிகவும் ஆக்ரோஷமான படம், அதில் சந்தேகமே இல்லை. வேற்றுமொழிப் படங்களை subtitle துணையுடன் பார்க்கும்போது buoyancy of the unintelligible dialogues நம்மை அழுத்தி அவற்றுக்கு ஒரு உபரி மரியாதை தர வைக்கும். ஆனால்? Life is Beautiful என்ற மகா குப்பை இத்தாலியப் படத்துக்குத் சிறந்த பட ஆஸ்கரும், அதன் இயக்குனருக்கு (கம் ஈரோ) சில விருதுகளும் கொடுத்தார்கள். ஆனால் நாயைக் குளிப்பாட்டி நடுவீட்டில் வைத்தாலும் நாத்தம் போகாது என்பதுபோல, எத்தனை விருது கொடுத்து என்ன உபயோகம்? ஆனால் City of God க்கும் ஆயுத எழுத்துக்கும் என்ன சம்பந்தம்? உத்தி Amores Perros க்கு ஒத்ததாயிருக்கலாம், ஆனால்? மற்றது?

மணிரத்னம் காப்பி அடிப்பதுண்டு என்பதை நான் ஒத்துக்கொள்கிறேன். ஆயுத எழுத்து ஒரு டப்பா என்பதையும் ஒத்துக்கொள்கிறேன்.ஆனால், ஒரு கேள்வி. மணி ரத்னமும் அவர் சார்ந்த தொழில்நுட்ப இயக்குனர்களும் வராமலிருந்தால், தமிழ் சினிமா எப்படி இருந்திருக்கும்? சும்மா எல்லாருக்கும் ஆப்பறைவதை விட்டுவிட்டு யாராவது உருப்படியாகப் பதில் எழுதுங்களேன்? சும்மாப் புலம்புவதை விட்டுவிட்டு ஏதாவது உருப்படியாகச் செய்த மாதிரி இருக்கும்.

ரன் லோலா ரன்? எந்த மணி ரத்னம் படம்பா அந்தப் படத்தின் காப்பி? எனக்குத் தெரியலையே? ஆனால், அந்தப் படத்தின் techno soundtrack பிரமாதமாக இருக்கும் - அதுமட்டும் உண்மை.