மெமன்ட்டோ

ஒருவேளை Memento என்ற இந்தப் படத்தை அனைவரும் பார்த்திருப்பீர்கள், எழுதப்பட்டவற்றைப் பலமுறை படித்திருப்பீர்கள் - உங்களுக்கு இது அதிக சுவாரஸ்யமில்லாமல் போகலாம். Spoiler alert: இன்னும் இதைப் பார்க்கவில்லை, பார்க்க ஆர்வமுள்ளது என்றால், இதைப் படிக்காமலும், மெமன்ட்டோ சுட்டியைத் தொடராமலும், வேறு யாரிடமும் கதை கேட்காமலும் படத்தை நேரடியாகப் பார்த்துவிடுவதுதான் உத்தமம்.

படம் ஏற்கனவே விமர்சிக்கப்பட்டுவிட்டதால், நேற்று இரண்டாம் முறை பார்த்தபோது ஏற்பட்ட சிக்கல்களை விவரிக்கிறேன். படக்கதை சுருக்கமாக: லெனார்ட் என்ற கதாநாயகனின் மனைவி கொலை செய்யப்படுகிறாள், லெனார்ட் தாக்கப்பட்டு அவனது மூளை பாதிக்கப்படுகிறது - கொலைக்குப்பிறகு நடந்த எந்த விஷயங்களும் அவனுக்கு சில நிமிடங்களுக்குமேல் நினைவில் தங்காது - அதாவது, இப்போது அவனைக் குமட்டில் குத்தினால், சில நிமிடங்கள் கழித்து நீங்கள் குத்தியது அவனுக்கு மறந்துபோயிருக்கும்; உங்களைப் பதிலுக்குக் குத்தவேண்டும் என்று அவன் விரும்பினால், உங்களை உடனே போலராய்டு காமிராவில் படமெடுத்து, 'அவன் என்னைக் குத்தினான்' என்று உடனே குறித்துக்கொள்ள வேண்டும், சிலநிமிடங்கள் கழித்து அனைத்தும் அவனுக்கு மறந்து போயிருக்கும், அப்போது அவன் தனது ஃபோட்டோக்களைப் பார்த்தானென்றால், அப்போது நீங்கள் அவன் எதிரிலிருந்தால், உங்களை அவன் பதிலுக்குக் குத்தக்கூடும். இந்தமாதிரியான நூற்றுக்கணக்கான குறிப்புக்களை வைத்துக்கொண்டு, தன் மனைவியைக் கொன்றவர்களை அவன் தேடியலைவதுதான் கதை. இந்த ஞாபகமறதி தனக்கு இருக்கிறதென்பதும் அவனுக்குத் தெரியும்.

படம் இரண்டு திசைகளில் போகிறது, வண்ணத்தில் காண்பிக்கப்படுவது பின்னோக்கிய திசையிலும், கறுப்பு வெள்ளையில் காண்பிக்கப்படுவது முன்னோக்கியும் போகும் என்பது தெரிந்த விஷயமே - இதுதான் முதல் முறைஎன்று நினைத்திருந்தேன், ஆனால் இதற்கு முன்பே இந்த உத்தி பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கிறதென்று ஈபர்ட் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். டிவிடியில் 'additional features' பார்க்க முயன்றுகொண்டிருந்தேன் - இயக்குனரின் பேட்டியைப் பார்ப்பதற்குமுன்பு மனநிலை பிறழ்ந்தவர்களுக்கான கேள்வித்தாள்கள் போன்ற விவரங்களைத் தாண்டவேண்டியிருந்தது. டிவிடி 'menu' வை அழுத்தினால், இந்தப் பகுதியைத் தாண்டமுடியவில்லை. எத்தனை பொத்தான்களை கடுப்போடு அழுத்தினேன் என்று தெரியவில்லை, கடைசியில் நடிகர்கள் மற்றும் இயக்குனரின் பேட்டியைப் பார்க்கமுடிந்தது. அதற்குமுன்பு, மெனு பொத்தானைக் கண்டமாதிரி அழுத்தவைத்து நம்மைப் பொறுமையிழக்கச் செய்வதும் பட அனுபவம்தான் என்று நம்மை நினக்கச்செய்வதுதான் இயக்குனரின் எண்ணம் என்று நினைக்கிறேன். ஈபர்ட் தன் விமர்சனத்தில் சொல்லியிருப்பது போல, இரண்டாம் முறை பார்ப்பது படம்பார்த்த அனுபவத்தை மேலும் செழுமைப்படுத்தவில்லை. ஒருமுறை பார்த்து அந்தக் குழப்பத்துடனே விட்டுவிடுவதுதான் உத்தமமென்று நினைக்கிறேன் இந்தப் படத்தைப் பொறுத்தவரை. பொதுவாக நான் இரண்டாம் முறை படங்களைப் பார்ப்பதில்லை - வெகு சில தவிர (சமீபத்தில் 'The Shining'). உத்தி சார்ந்த திரைப்படங்களை ஒரு முறையும், நடிப்புத்திறன் மேலோங்கியிருக்கும் திரைப்படங்களைப் பலமுறையும் பார்ப்போம் என்று நினைக்கிறேன். என்னுடைய all-time favorites ல் முதலில் இருப்பது ஜாக் நிக்கல்ஸன் - 'One flew over the cuckoo's nest' படத்தை பெரும்பாலும் பார்த்திருப்போம், 'The Shining' பார்க்கதவர்களுக்கு அதை அழுத்தமாக சிபாரிசு செய்கிறேன். இருந்தாலும், மெமன்ட்டோ ஒரு சுவாரஸ்யமான படம். அதன் இயக்குனர் க்றிஸ்டோஃபர் நோலனின் வேறு இரண்டு படங்களைப் பார்த்திருக்கிறேன், அவையும் சுவாரஸ்யமான படங்களே - 'Insomnia' மற்றும் hiட்ச்காக்கிய 'The Following'.

சமீபகாலமாக இயக்குனர்களின் அடிப்படையில் டேவிட் லிஞ்ச், ஸ்டான்லி குப்ரிக், ரோமன் போலன்ஸ்கி போன்றவர்களின் படங்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன் - பார்த்த பிற ஆங்கிலமல்லாத படங்களைப்பற்றி எழுதவும் ஆர்வமிருக்கிறது. ஒரு படத்தை இருவேறு மொழிகளில் பார்க்கும்போது கட்டாயம் அவை ஒன்றே போலிருக்கத் தேவையில்லை என்று நினைக்கிறேன் - குரொசவாவின் 'The Seven Samurai', 'Magnificient Seven' ஐ விட நன்றாயிருந்தது, ஆங்கில 'The Ring', ஜப்பானிய 'Ringu' வை விட நன்றாயிருந்தது. ஆனாலும், மிக அதிகபட்ச வித்தியாசத்தை உணர்ந்தது தார்க்க்கோவ்ஸ்கியின் 'Solaris' கும் ஸ்டீவன் சோடர்பர்கின் 'Solaris'க்கும் இடையில்தான். இப்போது வந்த சோடர்பர்கின் 'சோலாரிஸ்', தார்க்கோவ்ஸ்கியின் படத்தின்முன் கால் தூசிகூடப் பெறாது - இங்கே கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் சுட்டிகள் வேறுவிதமாகச் சொன்னாலும்கூட. ரஷ்ய சோலாரிஸின் மறக்கமுடியாத தொடக்கக் காட்சிகளில் ஒன்றான இருபதுநிமிடப் மேம்பாலப் பயணம், ஆங்கிலப் படத்தில் இல்லை! ஜார்ஜ் க்ளூனி? ஐயோ சாமி! இரண்டையும் பார்த்தவர்கள் இந்த வித்தியாசத்தை உணர்ந்திருப்பீகளென்று நினைக்கிறேன்!

அப்புறம் பார்க்கலாம்.....