குஜராத் கலவரம் பற்றிய ஆவணப்படம்

ராகேஷ் ஷர்மா என்ற இயக்குனரின் குஜராத் மதக்கலவரம் குறித்த Final Solution என்ற ஆவணப்படத்தைப் பார்த்தேன். இதைத் திரையிடுவது குறித்த மின்னஞ்சல் அறிமுகத்தில், //Final Solution is a study of the politics of hate. Set in Gujarat during the period Feb/March 2002 - July 2003, the film graphically documents the changing face of right-wing politics in India through a study of the 2002 genocide of Moslems in Gujarat. It specifically aims political tendencies reminiscent of the Nazi Germany of early/mid-1930s. Final Solution is antihate/violence as "those who forget history are condemned to relive it"// என்றிருந்ததில், Final Solution என்பது, யூதர்களைக் கொல்ல நாஜிகள் வடிவமைத்த திட்டத்தின் பெயர் என்பது, பல மாணவர்களைச் சங்கடப்படுத்தியதால், படத்தைத் திரையிட அனுமதி மறுக்க மின்னஞ்சல் அனுப்புமாறு ஒரு கோரிக்கை வந்தது. அதை எத்தனை பேர் கண்டுகொண்டார்கள் என்று தெரியவில்லை. படத்தைப் பார்க்காமலே எதிர்ப்புக்குரலோ ஆதரவுக்குரலோ கொடுக்கக்கூடாதென்பதால் நான் எதுவும் எழுதவில்லை. படம் பார்த்தேன். சுமாரான கூட்டம். நிறைய இந்தியர்கள், சில பாகிஸ்தானியர், பல வெளிநாட்டவர் என்று கிட்டத்தட்ட நூறு பேர். கிட்டத்தட்ட இரண்டரை மணி நேரத்துக்கு மேல் ஓடிய படம். இந்தியாவில் தணிக்கைக்குழுவால் பொதுவில் திரையிட அனுமதி மறுக்கப்பட்டு, பொதுவில்தானே திரையிடக்கூடாது, தனிப்பட்ட முறையில் திரையிடலாமென்று தனிப்பட்ட முறையில் திரையிட்டு, மேலும் piracy என்பதையே ஒரு உத்தியாக, ஒருவனுக்கு இலவச விசிடி கொடுத்தால் அவன் மேலும் ஐந்து பேருக்கு அதைப் பிரதி எடுத்துக் கொடுக்கவேண்டும் என்று கிட்டத்தட்ட 12000 பிரதிகள் விநியோகம் செய்யப்பட்டுப் பார்க்கப்பட்ட ஆவணப்படம். சுருக்கமாக, நரேந்திர மோடி தலைமையிலான பிஜேபி அரசு, கோத்ராவைத் தொடர்ந்த முஸ்லிம்களுக்கு எதிரான கலவரங்களை எப்படி மறைமுகமாகவோ நேரடியாகவோ ஆதரித்தது, அடுத்த சட்டசபைத் தேர்தலில் கோத்ராவையே எப்படி மையமான ஒரு விஷயமாக்கி ஜெயித்தது என்பதை, நரேந்திர மோடியில் "கௌரவ யாத்திரை" துணையுடன் காட்டியது. கலவரம் நிகழ்ந்த நேரத்தில் இந்தியாவில் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோது, 'இந்து' வின் முதல்பக்கத்தில் கொலைகாரர்களிடம் கண்ணீரோடு கைகளைக் கூப்பிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு நடுத்தர வயதினனின் படம் மனத்தைப் பிசைந்ததுண்டு. இந்தப் படம், எதிர்-பாஜக நிலைப்பாட்டுடன், பெரும்பாலும் முஸ்லீம்கள் பார்வையில், அவ்வப்போது சில இந்துக்களின் பார்வையில் சொல்லப்பட்டிருந்ததென்பதால், நடந்த கற்பழிப்புக்கள், நினைவு தப்பும்வரை ஒருவனை அடித்துப்போட்டு எரியும் டயரை அவன்மேல் வைத்துவிட்டுப் போவது, பெண்களின் கருப்பைக்குள்ளிருக்கும் குழந்தைகள் உருவிக் கொலைசெய்யப்படுவது, குடும்பத்தோடு பத்துப் பேர் இருபது பேர் என்று கொலைசெய்யப்படுவது என்று எடுக்கப்படும் பேட்டிகளுடன், ஒரு முஸ்லிம் சிறுவனிடமும் ஒரு இந்துச் சிறுமியிடமும் எடுக்கப்பட்ட பேட்டிகள்தான் இன்னும் அதிக அழுத்தத்தை ஏற்படுத்தியது. படத்தை எடுத்த ராகேஷ் ஷர்மா, அந்த முஸ்லிம் பள்ளிச்சிறுவனிடம் (ஆறேழு வயதிருக்கும்) கேட்கிறார்: "பெரியவனாகி என்ன செய்வாய்?" "Soldier ஆவேன்."
"ஆகி?"
"இந்துக்களைக் கொல்லுவேன்."
"ஏன்?"
"இந்துக்கள் எங்கள் குடும்பத்தினரைக் கொன்றார்கள்"
"நானும் ஒரு இந்துதான். என்னை விட்டுவிடுவாயா?"
பையனுக்கு சிறிதுநேரம் குழப்பம். அங்குமிங்குமாகப் பார்க்கிறான்.
"ஆமாம். விட்டுவிடுவேன்"
"ஏன்? நானும் ஒரு இந்து தானே?"
"இல்லை, நீ ஒரு முஸ்லிம்".

வி.ஹெச்.பி, பஜ்ரங் தள் சாமியார்களின், மோடியின் பேச்சையும், பிரஹலாத் சாஸ்திரி என்ற பேச்சாளருடனான (ஐக்கிய நாடுகளின் சட்டங்களிலிருந்து சடசடவென்று உடைந்த ஆங்கிலத்தில் மேற்கோள் காட்டும், விஷங்கக்கும் பேச்சாளரொருவர். "இந்து அடிப்படைவாதம் இதுவரை உருவாகவில்லை; ஆனால் உருவானால், பாகிஸ்தான் உலக வரைபடத்திலிருந்து துடைத்து எறியப்படும்" ரீதியில்...) நேர்முகங்கள், குஜராத் மாநில ஆதிவாசிகள் விஹெச்பியினரால் மூளைச்சலவை செய்யப்பட்டு ஆள்திரட்டுவது (சொல்லும் காரணம்: Abstination: மது, சிகரெட் இதெல்லாம் இங்கே சேர்ந்தபின் கிடையாது. முஸ்லிம்கள் இதையெல்லாம் காட்டி ஆளை மயக்கி, வீட்டைவிட்டு இந்துப் பெண்களை அழைத்துக்கொண்டு போய்விடுகிறார்கள். நாம் மரியாதையுடன் பிழைக்கவேண்டாமா?) என்றும், எப்படி சிறுபான்மையினர் ghettoisationக்கு ஆட்படுத்தப்படுகிறார்கள் என்றும், மிக வலிமையான சில நேர்முகங்களுடன் இருந்த படம். என் மகளின் மார்பை அறுத்தார்கள் என்றும், ஒரு கையில் மொபைல் ஃபோன் மறுகையில் வாளுடன் தான் எங்களை வெகு திட்டமிட்டுத் தாக்கினார்கள், குடும்பத்தோடு மொத்தமாகப் பெட்ரோல் ஊற்றி எரித்தார்கள், வா வந்து கற்பழிப்பதைப் பாரு என்று எக்காளமிட்டுக்கொண்டே பெண்களைக் கற்பழித்தார்கள் என்று முஸ்லிம்களும், இந்துக்களாவது கம்பு வாள் கொண்டு தாக்கினார்கள்; இந்த முஸ்லிம்களுக்கு ஆயுதங்களெல்லாம் எங்கிருந்துதான் கிடைக்கிறதோ தெரியவில்லை என்றுகொண்டு இந்துக்களும் என்று இருபக்கங்களிலிருந்தும் குற்றச்சாட்டுக்கள். அடுத்து ஆகாஷ்தர்ம் கோவிலில் கமாண்டோப் படையினரால் சுடப்பட்டு இறந்த தீவிரவாதிகள் இருவரைப்பற்றியும், அது எப்படி அரசியலாக்கப்பட்டது என்றும், தேர்தலில் ஜெயித்தபிறகு அத்வானி "கோத்ரா பற்றிப் பேச்செடுக்காமலே தேர்தலில் ஜெயித்தோம். It is remarkable" என்றும், hate mandate எப்படி பாஜக மறுபடி ஆட்சிக்கு வர உதவியதென்றும் கூறுகிறது இரண்டாம் பாகம். கண்ணுக்குக் கண் என்று அனைவரும் களத்தில் இறங்கினால் உலகமே குருடாகிவிடும் என்று காந்தி சொன்னதைத்தான் நினைவுகூரவேண்டியிருக்கிறது. பேட்டிகாணப்பட்டவர்களில் குறிப்பிட்ட சதவீதத்தார், காங்கிரஸ் பாஜக முஸ்லிம் இந்து என்று அரசியல் சித்துவிளையாட்டுக்களில் பொதுஜனங்கள் மாட்டிக்கொண்டு சாகிறார்கள் என்ற ரீதியில் கருத்துக் கூறினார்கள்.

மேலும், என்னளவில் விமர்சனமென்று ஒன்று வைக்கவேண்டுமெனில், சங்பரிவார், விஹெச்பி, பாஜக இந்தப் பிரச்னையில் உபயோகித்த காட்டுமிராண்டித்தனம் மேலான இந்த ஆவணப்படத்தின் நியாயமான விமர்சனத்தைத் தவிர்த்து, தெற்காசிய மதநிலவரங்களைப்பற்றித் தெரியாத ஒரு நடுநிலைப் பார்வையாளனுக்கு (neutral foreign spectator), இந்தப் படம் மட்டும், தன்னளவில் இந்துக்களைப்பற்றி என்ன உணர்வுகளை அளிக்குமென்றுதான் யோசிக்கத் தோன்றியது. இண்டியானா ஜோன்ஸ் அண்டு த டெம்பிள் ஆஃப் டூம் பார்த்துவிட்டு அம்ரீஷ்புரி ரீதியிலும், ISKCON ரீதியிலும் அபிப்ராயம் வைத்திருப்பவர்களிடம், இந்துமதம் குறித்த எந்தவித அபிப்ராயம் கொடுக்கும் என்று யோசித்தபோது, படம், குஜராத் கலவரத்தில் தொடங்கி, குஜராத் கலவரத்தில் முடிகிறதால், "இந்து" என்பவன் இவ்வளவுதானா என்ற ரீதியில் அடங்கிப் போகிறதா என்று கேட்டேன். மழுப்பலான ஏதோ பதில். செப்டம்பர் பதினொன்றுக்குப் பிறகு மெல்லிசாக மீசை, நீளமான தாடி என்று இருந்தாலே இஸ்லாமியத் தீவிரவாதி என்று சந்தேகத்துடன் பார்ப்பதுபோன்ற மடத்தனமான பார்வையை மேற்கத்திய உலகம் வரித்துக்கொண்டுவிட்டதுபோல, "இந்துக்கள் அனைவரும் பாஜக, விஹெச்பி பூட்ஸுக்குப் பாலிஷ் போட்டுக்கொண்டு, பிற மதத்தினரை வெட்டிக் கொல்பவர்கள்" என்ற ரீதியில் மொட்டையாக சித்தரித்திருக்கிறீர்களே என்று சில கேள்விகள். கிடைத்த பதில்கள் திருப்திகரமாக இல்லை. சரி, "இந்துக் காட்டுமிராண்டிகள்" (மேற்கண்ட பூட்பாலிஷ் ரீதியில்...) திருந்துவோமென்று முடிவெடுத்து, இந்துமதத்தை அடியோடு வேரறுத்துவிட்டு சீனா போல அதிகாரபூர்வமான இறைநம்பிக்கையின்மையைத் (atheism) தழுவினால் அதன்பிறகு அதன் எதிர்காலம் எப்படியிருக்குமென்று ஊகிக்க முடியுமா உங்களால் என்று ஒரு கேள்வி. பதில் திருப்தியளிக்கவில்லை. சர்வதேசத் தளத்தில் இந்தப் பிரச்னை என்று இயக்குனர் சொல்ல, தற்போதைய சூழ்நிலையில் மதச்சார்பின்மை குறித்து இந்தியாவுக்கு அறிவுரை சொல்லுமளவு பிறமதத் துவேஷமில்லாத "முன்னேறிய நாடுகள்" இருக்கின்றதா என்று கேட்டதற்கு, "Nation state குறித்த எனது கருத்தாக்கம் வேறுபட்டது. என்னை ஒரு தேசத்துக் குடிமகனாக குறுகிய கண்ணோட்டத்தில் நான் கருதுவதில்லை" என்ற ரீதியில் ஒரு பதில். குஜராத் பள்ளிக்கூடங்களில் ஹிட்லர் பற்றிய ஒரு வரி "தன் இனத்தவரைப் பெருமைகொள்ளச்செய்து தன்னம்பிக்கையூட்டினார்" என்று புகழ்ந்து எழுதப்பட்டிருப்பதை, சிறுபான்மையினர் தனியாகப் பிரித்து வைக்கப்படுவதையும் படம் குறிப்பிடுகிறது.

ஷ்யாம் பெனகலிடம் இணை இயக்குனராகப் பணிபுரிந்தவர் என்று குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. மேலும் விபரங்கள் அறிய அவரது தளத்தைப் பார்க்கவும். இந்தப் படத்தின்மீது தனிப்பட்ட விமர்சனங்கள் இருப்பினும், நிஜத்தின் குரூரமுகத்தை நெருக்கத்தில் காணக்கிடைத்த வாய்ப்பு என்ற ரீதியில், ஒரு நினைவில் தங்கும் அனுபவம்.