இந்தோனேசியாவில் முந்தைய சுனாமி உருவான இடத்திலேயே மற்றுமொரு நிலநடுக்கம், 8.2 ரிக்டர் அளவில் ஏற்பட்டிருப்பதாகவும், மற்றுமொரு சுனாமி உருவாகும் அபாயமிருப்பதாகவும் செய்திகள் வந்திருக்கின்றன.
ஏபிசி செய்திகள்
யாஹூ
பசிஃபிக் சுனாமி எச்சரிக்கை மையம்
சி என் என்
இலங்கையில் அபாய எச்சரிக்கை வெளியிடப்பட்டு கடலோர மக்கள் வெளியேறுமாறு எச்சரிக்கப்பட்டுள்ளார்களென்று படித்தேன் - உறுதியாகத் தெரியவில்லை
Monday, March 28, 2005
Sunday, March 27, 2005
பிறழ்ந்தகுறிப்புக்கள்
பிறழ்ந்தகுறிப்புக்கள்
-மாண்ட்ரீஸர்
"கோரைமுடி உனக்குப் பிடிக்குமா?" என்றேன். ஜூன்'கோ, கோக்கை உறிஞ்சியவாறு சாண்ட்விச்சைக் கடித்துக்கொண்டு "ம்; சற்றுநாள் நானும் சிவப்புச்சாயம் அடித்திருந்தேன் முடிக்கு" என்றாள். ஆவணப்படம் திரையிட இன்னும் இருபது நிமிடங்கள் மிச்சமிருக்க, அறை முழுதும் வாசனையின்மை நிரம்பியிருந்தது. எனக்கும் ஜூன்'கோவிற்கும் இடையில் ஏழு நாற்காலி தூரம் என்பதால் நான் சத்தமாகவே பேசவேண்டியிருந்தது. அவளும் சத்தமாகப் பேசுவதில்லை என்பதைச் சற்று நேரத்தில் புரிந்துகொண்டு அந்த ஏழு நாற்காலி தூரத்தைக் குறைக்க நானோ அவளோ முயலவில்லை.
"இந்தப் பெண்ணைப்பற்றி உனக்கு முன்னமே தெரியும் என்றா சொன்னாய்?" என்றாள் ஜூன்'கோ. அன்றைய ஆவணப்படம், 1946ல் இந்தியாவில் பிறந்த ஒரு பெண்ணைப்பற்றியது. அப்பெண்ணின் தந்தையின் சில ஆங்கிலேய நண்பர்கள், 1946லிருந்து கிட்டத்தட்ட 1953 வரை அவளைப்பற்றி ஏராளமான குறும்படங்களைத் தயார் செய்திருந்தனர். அவையும், அதன்பிறகு அப்பெண்ணின் தந்தையும் பிற உறவினர்களும், மருத்துவக்குழுவினரும் எடுத்த படங்கள், ஆராய்ச்சிக்குறிப்புகள் அனைத்தும் 1999 வரை வெகு ரகசியமாகப் பாதுகாக்கப்பட்டன. 1999லிருந்துதான் அவளது குடும்பத்தினர் அவளைப்பற்றிய தகவல்களை ஊடகங்களுக்குக் குறிப்பிட்ட அளவு கொடுக்கவும், அவற்றை ஊடகங்கள் செய்திகளுக்கு உபயோகித்துக்கொள்ள அனுமதியளிக்கவும் செய்திருந்தனர். அவளை ஆராய கரோலின்ஸ்கா இன்ஸ்டிட்யுட், ஸூரிக், ஹார்வர்டு, கெட்டிங்கன், கோப்பன்ஹேகன், இந்திய அறிவியல் ஆராய்ச்சிக் கழகம் மற்றும் கேம்ப்ரிட்ஜ் பல்கலைக்கழக உயிரியல் நிபுணர்கள் பல்வேறு கட்டங்களில் சேர்ந்து உருவாக்கிய, இப்போதுவரை 536 மில்லியன் டாலர்களை விழுங்கியுள்ள, 1966ல் தொடங்கிய ஆராய்ச்சித்திட்டம், 2005ல் நிறைவுபெற வேண்டுமென்பது குறிக்கோள். இதுவரையிலான ஆராய்ச்சித் தகவல்கள் முறைப்படித் தொகுக்கப்பட்டும் பகுப்பாய்வு செய்யப்பட்டும் வந்திருந்தாலும், ஆராய்ச்சியின் முடிவென்ற புள்ளியை 2005ல்தான் நிர்ணயிக்க முடியுமென்று மத்தியாஸ் ஹைடல்பெர்கர் தலைமையிலான விஞ்ஞானிகள் குழு அறிவித்துவிட்டிருந்தது.
"ஆமாம், தெரியும், அவள் பெயர் வெகு நீளமானது. சுருக்கமாக சுபா என்று வைத்துக்கொள்ளலாம். அவளது மகன் எனது கல்லூரித்தோழன்" என்றேன் நான்.
ஊடகங்களில் கேள்விப்பட்டதையும், சித்தார்த்தன் தனது அம்மாவைப்பற்றிக் கூறியதையும்வைத்தே நான் இதையெல்லாம் சொல்கிறேன். தவறுகள் இருப்பின் அவை என்னிடமிருந்தோ சித்தார்த்தனிடமிருந்தோ, ஊடகங்களிலிருந்தோ அல்லது சுபாவிடமிருந்தோகூட கிளைத்திருக்கக்கூடும். இதை நான் முதலிலேயே கூறியிருந்தால் ஒருவேளை இது உங்களுக்கு இன்னும் சுவாரஸ்யமாயிருந்திருக்கும்! 1946ல் சுபா பிறந்தபோது அவளது தந்தை ஒரு ஐசிஎஸ் அதிகாரி. பிரசவ அறைக்கு வெளியே காத்திருந்த மனோரஞ்சனையும் உறவினரையும் நோக்கி வந்த டாக்டரின் மேலங்கியின்மேலும் கையுறைகளின் மேலும் திட்டுத் திட்டாக ரத்தம். அனைவரின் முகத்திலும் பீதி சரசரவென்று ஏறியது. டாக்டர் மனோரஞ்சனை மட்டும் அறைக்குள் அழைத்துப் போனார்.
களைத்த போர்க்களம் போலிருந்தது அந்த அறை. மூன்று செவிலிகள் மயங்கிக் கிடந்தனர். மனோரஞ்சனின் மனைவி அறுவைசிகிச்சைப் படுக்கையின்மேல் இறந்துகிடந்தாள். அவளைச்சுற்றிலும் தேங்கியிருந்த ரத்தக்குளத்தின் கரைகள் ஏற்கனவே உறையத்தொடங்கியிருக்க, அறுவைசிகிச்சைக் கருவிகள் அறைமுழுதும் சிதறிக்கிடந்தன. டாக்டர் மனோரஞ்சனின் தோளைப் பிடித்துக்கொண்டு தள்ளாடினார். கட்டிலின் வலது மூலைக்கருகில் கட்டிலின் விளிம்பைப் பிடித்தவாறு ஒரு கிழவி தரையில் அமர்ந்திருந்தாள். அவளின் நீண்டு சொதசொதத்த தலைமுடியும் அவள்மேல் பரவியிருந்த ரத்தமும் அவளது நிர்வாணத்தின் ஆழமும் மனோரஞ்சனை மூச்சடைக்கச் செய்தன.
"அதுதான் இப்போது பிறந்த உங்கள் மகள், மனோரஞ்சன்" என்றார் டாக்டர், மூலையில் அமர்ந்திருந்த கிழவியைக் காட்டி. அந்தக் கணம் ஸ்தம்பித்து நின்றது.
* * *
மனோரஞ்சன் குடும்பத்தின் கதவுகள், நெருங்கிய உறவினர்களையும் நண்பர்களையும்தவிர பிறருக்கு இறுக மூடப்பட்டன. அவரது நெருங்கிய நண்பர் சார்ல்ஸ் டட்டன் மட்டும் அவரது விருப்பப்படி மனோரஞ்சனின் மகளை ஆவணப்படுத்திக்கொள்ள அனுமதிக்கப்பட்டார். வெளியே கசிந்த தகவல்கள், அவளை இங்கிலாந்துக்குக் கொண்டுசெல்ல அனுமதிக்கவேண்டுமென்று அப்போதைய அரசாங்கம் மனோரஞ்சனை மிரட்டுமளவு போய்ச்சேர்ந்தது. சுபா என்று பெயரிடப்பட்ட அந்தப் பெண்ணைப்பற்றிய விஷயங்களை அவர்கள் தொகுக்க வெகுகாலமாகவில்லை. பிறக்கும்போது அவளுக்கு அறுபது வயதென்று தீர்மானித்திருந்தார்கள் நிபுணர்கள். நாளாக நாளாக அவளது வயது குறைந்துகொண்டிருந்தது. பிறந்தபோது அவள் வயது 60, மனோரஞ்சனின் வயது 28 என்றிருக்கையில், 1962ல் இருவருக்கும் வயது 44 ஆக இருந்தது. அதற்குப்பின் அவளது வயது இன்னும் குறையத்தொடங்கியபோதுதான் அந்தப் பெரும் கேள்வி எழுந்தது. கிழவியாக இருந்து வயது குறைந்து இளம்பெண்ணாக மாறிப் பின்னும் வயது குறைந்து சிறுமியாகிப் பின்னும் வயது குறைந்து குழந்தையாகிப் பின்னும் வயது குறைந்து.....?
அதற்கு மேலும், முந்தைய நாள் நடந்ததெல்லாம் மறுநாள் அவளுக்கு நினைவிருப்பதில்லை என்பதைப் பின்புதான் கண்டுபிடித்தார். ஆனால்...என்று யோசிக்கையில் அவருக்குக் குழப்பம்தான் எழும். இவளின் இப்போதைய வாழ்வை இன்று என்பதா, நேற்று என்பதா, நாளை என்பதா. பின்னோக்கிப் போய்க்கொண்டிருக்கும் அவளது வசீகர வாழ்க்கையின் விஸ்தீரணம். நியதிகளின் நேர்க்கோட்டுப் பாதையிலிருந்து முறித்துக்கொண்டு வந்துவிட்ட இவளை உலகத்தின் எந்தக் கணத்தில் வைப்பது. எதிரெதிர் பாதைகளில் அவர்கள் பிரயாணித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பது எவ்வளவு சாதாரண வாக்கியம். அவளது இன்று என்பது அவருக்கு இன்றா நேற்றா நாளையா என்று அவருக்குத் தெரியவில்லை.
முந்தைய நாள் நடந்ததெல்லாம் அவளுக்கு மறுநாள் நினைவிருப்பதில்லை. ஒவ்வொரு நாளும் தனித்தனியாக வாழ்ந்தாள். ஒரு பெண்... அதை எப்படிச் சொல்வது. அவள் மூளை இயங்கிக்கொண்டிருந்தது. ஆனால் அன்றைக்கு மட்டும். அடுத்த நாள் அந்த நினைவுகளை அழித்துவிட்டு, ஆனால் பிழையின்றி இயங்கத்தொடங்கியது. இது மேஜை, இது நாற்காலி, இது ஆண், இது பெண், இது அப்பா என்று நினைவு வைத்துக்கொள்ள முடிந்ததே தவிர, அப்பா நேற்று நம்முடன் பேசிக்கொண்டிருந்தார், நாய்க்குட்டி காலை நக்கியது போன்ற விஷயங்கள் அவளுக்கு நினைவில் இல்லை. இதன் சூட்சுமங்களை விஞ்ஞானிகளாலும் கண்டுபிடிக்க இயலவில்லை. ஒரு நாள் நேராகக் கழிகிறது அவளுக்கு. காலையில் விடிகிறது, மதியம் வெயிலடிக்கிறது இரவில் குளிரடிக்கிறது... இத்தனையையும் அனைவரையும்போலத்தான் உணர்ந்தாள் அவள். இருந்தாலும், அவளின் வயது குறைந்துகொண்டிருக்கிறதென்று பின்பு கண்டுபிடிக்கப்பட்டபோது இந்தக் கேள்வி எழுந்தது. ஒரு நாள் உலகத்தில் கழிகிறது. அதன்படி அவளும் ஒரு நாள் வாழ்கிறாள். ஆனால் அவள் வினோதக் கணக்குப்படி ஆயுளில் ஒருநாள் பின்னோக்கிச் சென்று, குறைகிறது. இது எதில் சேர்த்தி என்பதை வல்லுநர்களால் தெளிவுபடுத்த முடியவில்லை. உறவுமுறைகளை அவளுக்குப் பரிச்சயப்படுத்த அவர்கள் பட்ட கஷ்டம் சற்றில்லை. அப்பா என்பவர் தன்னைப் பெற உதவிசெய்பவர், அம்மா தன்னைப் பெற்றெடுப்பவள், மாமா, அத்தை இன்னபிறவர்களெல்லாம் சொந்தக்காரர்கள் என்பதெல்லாம் அவளுக்குத் தெரிந்திருந்தது. ஆனால் அவர்களைக்குறித்த சம்பவங்கள் மட்டும் அவளுக்கு நினைவிருப்பதில்லை. வயது குறையக் குறைய, ஒரு கட்டத்துக்குப்பின் இந்த உறவுமுறைகள் அனைத்தும்கூட மறந்துபோயிருக்கும் என்பதும் மனோரஞ்சனுக்குத் தெரிந்தது. அப்போது நிகழக்கூடியதெல்லாம் நமக்குப் புரியாத, குழந்தைகளின் அடையாளங்கண்டுபிடிப்பு யுக்திகள்தான். இருந்தாலும், முதல்நாள் காய்ச்சல் குணமாகி மறுநாள் காய்ச்சல் தொடங்குவது போன்றெல்லாம் எதுவும் நடக்கவில்லை.
அவளைத் தெய்வம் என்றனர், பிசாசு என்றனர், உலக அழிவின் குறியீடு என்றனர், மனிதகுலத்தின் அடுத்த சாத்தியம் என்றனர். சொர்க்கங்களையும் நரகங்களையும் எதிர்த்திசையில் சமைத்தனர். உலகம் முழுவதும் இப்படிப்பட்ட பிற குழந்தைகளின் பிறப்பு எதிர்நோக்கப்பட்டது. ஒரு குறிப்பிட்ட மதப்பிரிவு இப்படிப் பிறந்த குழந்தைகளையெல்லாம் உடனுக்குடன் கொன்றுவருவதாகவும், அதுகுறித்த தகவல்கள் ஆழப் புதைக்கப்பட்டுவிடுவதாகவும் தகவல்களோ புரளிகளோ வந்தவண்ணமிருந்தன. போலிக் 'குழந்தைகள்' உலகம் முழுவதும் பிறந்தன. நான்கைந்து வருடங்களில் அவர்கள் வயது குறையாததால், புதிய சட்டங்கள் உருவாக்கப்பட்டு அவர்கள் சிறையிலடைக்கப்பட்டனர். மனோரஞ்சனின் மனைவியின் உடல் எரிக்கப்பட்டுவிட்டதால், அதன்மேல் ஆராய்ச்சி நடைபெறவில்லை. அதுவே மிகப்பெரிய இழப்பு என்றனர் ஆராய்ச்சியாளர்கள். நிஜத்தில், சுபாவுக்குப் பிறகு அப்படி யாரும் பிறந்ததாகத் தெரியவில்லை, பிறந்திருந்தாலும் தகவல்கள் வெளிவந்ததாகத் தெரியவில்லை.
* * *
"அப்படியானால் எப்படி அவளுக்கு ஒரு மகன் பிறந்தான்?" என்றாள் ஜூன்'கோ.
"டொமினிக் டட்டனுக்கும் சுபாவுக்கும் பிறந்தவன்தான் என் கல்லூரித் தோழன் சித்தார்த்தன். சார்ல்ஸ் டட்டனின் குடும்பம் இந்தியாவிலேயே தங்கிவிட்டது. அவன் பிறந்தபோது சுபாவுக்கு 24 வயது. அதாவது, 1982ம் வருடத்தில். சித்தார்த்தனை அவளிடமிருந்து பிரித்தே வளர்த்தார்கள். அவனுக்குப் ஐந்து வயதாகும்போதுதான் அவளிடம் கொண்டுசென்றார்கள். அப்போது அவளுக்குப் பத்தொன்பது வயது. இப்போது அவளுக்கு ஒரு வயது. இப்போது அவள் முழு மருத்துவக் கண்காணிப்பில் இருப்பதால், அவனும் அவளுடனேயே இருக்கிறான். ஒரு வயது என்பதைவிட, துல்லியமாகச் சொல்லப்போனால், ஒன்பதரை மாதங்கள் அவள் வயது. குறைந்துகொண்டேயிருக்கிறது. அவளது வயது 0 நாள் ஆகும்போது என்ன ஆகுமென்பதுதான் இப்போதைய கேள்வி" என்றேன் நான்.
"அதை நானும் யோசித்துப் பார்த்திருக்கிறேன். இப்போது அவளைச் செயற்கைக் கருப்பைக்குள் வைத்திருக்கிறார்கள் இல்லையா"
"ஆமாம். அதுதான் ஏகப்பட்ட பணத்தை விழுங்கியிருக்கிறது. மனோரஞ்சனையும் சித்தார்த்தனையும் நினைத்தால் பரிதாபமாகத்தான் இருக்கிறது. அவர்களது மொத்த வாழ்க்கையும் கேள்விகளுடனும் ஆய்வுகளுடனும் எதிர்பார்ப்புக்களுடனுமே கழிந்துவிட்டிருக்கிறது." என்றேன், சிறிது கழிவிரக்கத்துடன். அவள் மௌனமாக இருந்தாள். அரங்கம் இப்போது கிட்டத்தட்ட நிரம்பியிருந்தது. எங்கள் பல்கலைக்கழகத் திரைப்படத்துறை மாணவர் முழுவொன்றின் ஆவணப்படம் இது. சுபாவின் நான்கு வயதிலிருந்து இரண்டு வயது வரை எடுக்கப்பட்ட காட்சித்தொகுப்புக்கள், ஹைடல்பர்கர், மனோரஞ்சன், சித்தார்த்தன், டொமினிக் டட்டன் போன்றவர்களின் பேட்டிகள், பிற அறிவியல் வல்லுநர்களின் கருத்துக்கள், மதத்தலைவர்களின் கருத்துக்கள் என்று ஒரு 'தரமான' டாக்குமெண்ட்டரியின் அனைத்து அம்சங்களுடனும் இருந்தது அது. முன்பே இரண்டுமுறை இதைப் பார்த்திருக்கிறேன் - டோக்கியோவில் ஒருமுறையும் ஔரங்காபாதில் ஒருமுறையும். குறுகிய காலத்தில் மிக அதிக முறை திரையிடப்பட்ட ஆவணப்படம் இதுவாகத்தான் இருக்குமென்று நினைக்கிறேன். இல்லை, இது தான். நேற்று வளாகம் முழுதும் ஒட்டப்பட்டிருந்த அறிவிப்புகளும் அப்படித்தான் சொன்னன. ஒரு வருடத்தில் 59 முறை என்றால்...கிட்டத்தட்ட வாரத்துக்கொரு திரையிடல். தெரியவில்லை, ஒருவேளை சுபா பற்றிய திரைவடிவம் பெறாத ஆவணப்படங்களில் மிகவும் வெற்றிகரமானது இதுதானென்று நினைக்கிறேன். ஹைடல்பர்கர் குழுவினர் 2006ல் வெளியிடப்போகும் 60 மணி நேர டிவிடி தொகுப்புதான் சுபா குறித்த படங்களிலேயே மிகவும் வெற்றிகரமானதாக இருக்குமென்று நினைக்கிறேன்.
படம் தொடங்கியது. கெண்டால் முன்வரிசைக்குச் சென்று ஒலிபெருக்கியைப் பிடித்தவாறு சுபாவைப் பற்றியும், கடந்த ஐம்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக நிகழ்ந்துவரும் அறிவியல் ஆராய்ச்சிகளைப்பற்றியும், சமூக, இறையியல் தளங்களில் சுபாவின் நிகழ்வு எழுப்பியுள்ள கேள்விகளைப்பற்றியும் ஒரு சுருக்கமான அறிமுகம் கொடுத்தான். கணிசமானவர்கள், கையிலிருந்த தகவற்பிரசுரத்தைப் பார்வையிட்டுக்கொண்டிருந்தனர். விளக்குகள் அணைந்ததும் பேச்சுக்குரல்கள் உடனடியாக அமிழ்ந்துபோயின. படம் ஓடத்தொடங்கியது.
சுபாவின் வெவ்வேறு வயதுப் புகைப்படங்கள், பின்னணி வர்ணனைகள். மூன்றாவது முறையாக இதைப் பார்ப்பதால் அப்போதே ஒருவிதமான அசிரத்தை வந்துவிட்டிருந்தது. ஆனாலும், சுற்றுப்புறங்களில் இந்தப் படம் எங்காவது திரையிடப்பட்டால் மறுபடிப் போய்ப் பார்ப்பேன் என்பதில் சந்தேகமில்லை. மனோரஞ்சனின் பேட்டி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அதைப் பார்க்கையில் ஒருவிதத்தில் எரிச்சலடைந்தேன் என்றுதான் சொல்லவேண்டும். தான் தொலைத்த பரிமாணங்களை வேறு பரிமாணங்களைக்கொண்டு நிரப்பக் கடந்த சில வருடங்களாக மனோரஞ்சன் முயன்றுகொண்டிருக்கிறார் என்று நினைக்கிறேன். அவரது பேட்டிகளில் ஒருவித செயற்கைத்தன்மை வந்துவிட்டிருக்க, அவர் கூறும் சில விஷயங்களும் மிக சிறுபிள்ளைத்தனமாக, அளவுக்கதிகமாய் இழுத்து விரித்துச் சட்டமடிக்கப்பட்டதாக இருப்பதாக உணர்ந்தேன். குறிப்பாக, நான் இதுவரை பார்த்த ஆவணப்படங்களில் இதில்தான் அவரது உளறல் அளவுக்கதிகமாய் இருந்தது. ஒருவேளை அவருக்கு எண்பது வயதுக்கு மேலாகிவிட்டதும் ஒரு காரணமாக இருக்கலாம். கேளுங்கள்:
"சிலசமயம் என்ன நடக்கிறதென்று புரிந்துகொள்ள நானும் சுபாவும் எங்களுடன் கடந்த ஐம்பது அறுபது வருடங்களாக வாழ்ந்துகொண்டிருப்பவர்களும் மேற்கொள்ளும் முயற்சிகள் அனைத்தும் வீணோ என்று தோன்றும். எங்கள் இந்தக் குமிழிவாழ்க்கையினால் நாங்கள் பெற்றதைவிட இழந்ததே அதிகம். அவள் இருந்த, புழங்கிய அறைகளுக்குள் போய் அமர்ந்திருக்கும்போதெல்லாம், அவள் தொட்ட பொருட்களைப் பார்க்கும்போதெல்லாம், அவளது ஒவ்வொரு நினைவும் மறுபடி என்முன் விரியும்போதும் துக்கம் தொண்டையை அடைக்கிறது. என் மகளை மரணத்துக்கு இழப்பது என்ற விஷயம் இதைவிட எவ்வளவோ ஆசுவாசமானதாக இருந்திருக்குமென்று தோன்றுகிறது. நானும் அவளும் ஏதோ ஒரு காரணத்துக்காகத் தேர்ந்தெடுப்பட்ட கருவிகள்தான் என்று புரிந்துகொண்டபின்தான் அறிவியலை நுழைய அனுமதித்தேன். எனக்கு அதன் முடிவுகளில் ஆர்வமில்லை எனினும், மனித மனத்தின் முயற்சிகளுக்குத் தடைபோடுவது என்பது அர்த்தமற்றது என்று உணர்ந்ததாலேயே விஞ்ஞானிகள் வசம் அவளை ஒப்படைக்க நேர்ந்தது." மெலிதாக நடுங்கும் தனது கைகளால் கண்ணாடியைக் கழற்றி விழியோரம் இருந்த கண்ணீரைத் துடைத்துக்கொண்டார். நான் நாற்காலியில் நெளிந்தேன். ஜூன்'கோவைப் பார்த்தேன். படத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள், திரும்பி என்னைப் பார்த்தாள். மறுபடிப் படத்தைப் பார்க்கத் தொடங்கினோம். கண்ணீர் ஒத்திகையாக இருக்கக்கூடும் என்று தோன்றியது. பல குறும்படங்களில் வெவ்வேறு வயதுகளில் அவர் கண்ணாடியைக் கழற்றித் துடைத்துக்கொள்வதைப் பார்த்ததால் இருக்கலாம். அவர் தொடர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தார். "எங்கள் வீடே வரவர ஒரு கோட்டை மாதிரி ஆகிப்போய்விட்டது. சிலசமயம் அவளது சில பொருட்களைத் தேடுவேன், கிடைக்காது. அவளுக்கு மிகவும் பிடித்த ஒரு சதுரங்கப்பலகை, சில காலணிகள், பட்டாம்பூச்சிவடிவ தலைமுடிக் க்ளிப்புகள் சில, முப்பத்திநான்கு வயதுக்கும் இருபத்திரண்டு வயதுக்குமிடையில் அதிகமுறை அவள் கட்டிய ஒரு மயில்துத்த நிறச் சேலை - அவளே பலமுறை இவற்றைப்பற்றிக் குறிப்பிட்டிருக்கிறாள். அவளுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்த சில தந்தச் சீப்புக்கள் இரண்டே மாதத்தில் காணாமற்போயின. இதெல்லாம் பொருட்கள் என்றமட்டில் ஒரு பெரிய விஷயம் இல்லை என்றாலும்கூட, நினைவுகளைப் பொறுத்தவரை விலைமதிப்பற்றவை என்பதால் சொல்கிறேன்..." அவர் குரல் நிதானமாகத் தொடர்ந்துகொண்டேயிருந்தது.
நான் மெதுவாக வெளியே நடந்து வந்தேன். எத்தனை முறை இதையெல்லாம் பார்த்துக்கொண்டிருப்பது? வெளியே வந்து, அறிவிப்புப் பலகைகளில் ஒட்டப்பட்டிருந்த சுவரொட்டிகளையும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். திறந்தே கிடந்த கதவு வழியாக ஹைடல்பர்கரின் குரல் மெதுவாகக் கசிந்து வந்துகொண்டிருக்க, மனப்பாடமாயிருந்த அவரது வாக்கியங்களை அவரது குரலுடன் சேர்ந்து சொல்லிக்கொண்டிருந்தேன். "தத்துவார்த்தமான விவாதங்களுக்குப் போக தற்போது எங்களுக்கு நேரமில்லை. 2005 எங்களுக்கு ஒரு முக்கியமான வருடம். சூபாவுக்காகத் தயார்செய்திருக்கும் செயற்கைக் கருப்பையில் முற்சோதனைகள் செய்வதற்கேற்ற மாதிரிகள் இல்லாததால், நேரடியாக அவள் உள்ளே போகவேண்டியிருக்கும். எந்த நாளில் அவளை உள்ளே செலுத்தவேண்டுமென்பதை எங்களால் மிகத் துல்லியமாக நிர்ணயிக்க முடியாவிட்டாலும், அவளது 278ம் நாளில் கருப்பைக்குள் அவளைச் செலுத்தத் தீர்மானித்திருக்கிறோம். அது சரியான நாள் என்று எங்களால் நிச்சயமாகக் கூறமுடியாது எனினும், கணக்கற்ற மாதிரிச்சோதனைகள் (simulations) மூலம் தீர்மானிக்கப்பட்ட நாள் என்பதால், அதன்மேல் எங்களுக்குக் குறிப்பிடத்தகுந்த அளவு நம்பிக்கை உள்ளது...ளுளூழுழூஊஊழிழீஈஈஈஈஈஈ......"
கட்டிடத்துக்கு வெளியே வந்தேன். இப்போது சுபா கருப்பைக்குள் இருப்பதால், குறிக்கப்பட்ட தேதி சரியாகவே இருந்ததெனக் கூறிவிடமுடியும். அதுவே ஹைடல்பர்கர் குழுவினருக்குப் பெரிய வெற்றி எனப்படும் பிற்காலங்களில். நாளாக நாளாக அவள் கருப்பைக்குள் சுருங்கிக்கொண்டே போனால்...எந்தக் கணத்தில் செல் குவியலாக மாறுகிறாளோ, அப்போதிருந்து அவளது பின்வளர்ச்சியைத் தொடர அதே கருப்பைக்குமேல் ராட்சத ஊடுருவி மைக்ரோஸ்கோப்புகள் பொருத்தப்பட்டிருந்தன. குறிப்பிட்ட நேரங்களில் கருப்பையின் குறிப்பிட்ட பாகங்களைப் பார்க்கவும், சினையாக்கப்பட்ட அண்டத்தைப் பின்தொடரவும் பார்வையிடவும், கருப்பைக்கு உள்ளேயும் வெளியேயுமாக கிட்டத்தட்ட தொள்ளாயிரம் நுண்ணிய ஒளிநெளிக் காமெராக்களும் (diffraction cameras) பொருத்தப்பட்டிருந்தன. சினையாக்கப்பட்ட அண்டம் பின்னோக்கிச் செல்லும்போது, அதிலிருந்து சினைமுட்டையும் விந்தணுவும் பிரியும் என்பதுவரை விஞ்ஞானிகளால் யூகிக்க முடிந்தது. அந்தக் கணம்தான் உயிரின் அசலான பிருஹத் சரீர வடிவம் என்றனர் சிலர், புடுக்கு சரீர வடிவம் என்றனர் சிலர். விஞ்ஞான யூகம், கருப்பையின் ஃபாலோப்பியன் குழாயின் எந்த ஸ்தலத்தில் சினைமுட்டையாகவும் விந்தணுவாகவும் சினையாக்கப்பட்ட அண்டம் பிரியும் என்பதுவரை நீண்டுவிட்டிருக்க, அந்த இடத்தைநோக்கி மட்டும் கிட்டத்தட்ட நூற்றைம்பது காமெராக்கள் வெவ்வேறு திசைகளிலிருந்து பொருத்தப்பட்டிருந்தன. இவ்வளவு பிரயத்தனங்களிலும் ஏதோவொரு இடத்தில் ஏதோவொரு தவறு நிகழ்ந்திருக்க அளவற்ற வாய்ப்புகள் உள்ளன என்றபோதிலும் எந்தத் தவறும் நிகழ்ந்திராதது என்னை ஆச்சரியப்படுத்தவில்லை. எந்தத் தவறும் நிகழாது என்றே நினைக்கிறேன். வேறு ஏதோ ஒரு உணர்வு குறுகுறுவென்று உணர்த்திக்கொண்டே இருந்தது, ஆனால் என்னவென்று பிடிபடவில்லை. ஆழ்மனத்தில் அறிவியல் தோற்கவேண்டுமென்று எனக்குள் எழுந்த எதிர்ப்புணர்வாக இருக்கலாம் என்றாலும், அறிவியலில் தோல்வி என்று எதுவும் கிடையாது என்பதையும் உணர்ந்திருந்தேன்.
* * *
வேலை மும்முரத்தில் அதைப் பின்பு மறந்துவிட்டேன். இரண்டு வாரங்கள் கழித்து, பக்கத்து நகரத்தில் அதே குறும்படம் திரையிடப்படுகிறதென்ற அறிவிப்பைப் பார்த்தேன். ஒருமணி நேரப் பிரயாணமென்பதால் கிளம்பிவிட்டேன். வழியெல்லாம் Hell's bells பாடலைத் திரும்பத் திரும்பக் கேட்டுக்கொண்டு போகையில் மனது சிறிதாகப் புலனாய்வு செய்து பார்த்தது. கடந்த மூன்று முறையும் இதே படத்தைப் பார்க்கும்போது எதையோ தவறவிட்டுவிட்டதுபோல் தோன்றியது. அதை இந்த முறை கண்டுபிடித்து விடுவேனென்றும் பட்சி உரத்துக் கூவியது.
பெருத்த ஏமாற்றமடைந்தேன். படம் திரையிடப்படவே இல்லை. கெண்டால் தனது அதே முன்னுரையை இங்கும் கூறி முடித்ததும் படம் திரையில் தொடங்கவில்லை. ஏதோ ப்ரொஜக்டரில் சிக்கல் என்றனர் என்று நினைவு. அவர்கள் கொண்டுவந்திருந்த ஒரு உபரிப் பிரதியை ஓட்டமுயன்றபோதுதான் சிக்கல் தெரிந்தது. திரையில் படம் ஏதும் வரவில்லை. பிற பிரதிகளை ஓட்டிப்பார்த்தபோது, ப்ரொஜக்டரில் இல்லை சிக்கல் என்று தெரியவந்தது. நேரம் ஆக ஆக கூட்டம் கலைந்துபோகத் தொடங்கியது. டையைத் தளர்த்தியவாறு கெண்டால் செல்ஃபோனில் யாருடனோ பரபரப்பாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தான். நேரம் சரியில்லை என்று கிளம்பி வந்துவிட்டேன். பின்பு பல மாதங்களுக்கு அதுகுறித்து மறந்துவிட்டேன். சுபாவினது 0 நாளும் கழிந்தது. நான் எதிர்பார்த்ததுபோல, அந்த நாளில் அத்தனை காமெராக்களும் விஞ்ஞானிகளும், தங்களுக்கு என்ன கிடைத்தது என்பதைச் சொல்ல இயலாதவர்களாகவே இருந்தனர். சினையாக்கப்பட்ட அண்டம் எங்கே போனதென்று தெரியவில்லை. விந்தணுவும் சினைமுட்டையையும்கூட காமெராக்கள் படம்பிடித்திருக்கவில்லை. நான் களைப்பாக உணர்ந்தேன். சிலசமயம் முடிவுகள் நமக்குத் தெரிந்தும் அதன் வழிமுறையைக் கண்டுபிடிப்பதிலேயே காலத்தைச் செலவழிக்கிறோமென்று தோன்றியது. அந்த விஷயத்தைப் பலநாட்களுக்கு மறந்துவிட்டேன்.
* * *
எங்கெங்கோ சுற்றிவிட்டு அன்று இரவு வெகு தாமதமாக வீட்டுக்குத் திரும்பினேன். உறைகலனிலிருந்து வாட்காவை உருவி ஷாட்கிளாஸில் ஊற்றிக்கொண்டு மின்னஞ்சல்களைத் திறந்து மேய்ந்தேன். புதிதாக வந்திருந்த பத்துப்பதினைந்து மின்னஞ்சல்களுக்கு நடுவில் ஜூன்'கோ கோமியாமா என்று ஒரு பெயர். மூளையைக் கசக்கிக்கொண்டு திறந்தால்... ஓ!
"ஹலோ மாண்ட்ரீஸர், பாஸ்டனில் சந்தித்தோம், நினைவிருக்கிறதா?
"அன்றைக்குப் பார்த்த அந்த விவரணப்படத்தை மறுபடி ஒருமுறை ஓக்கினாவாவில் பார்த்தேன். வேறு சில விவரணப்படங்களையும் பார்த்தேன். சில விஷயங்களைக் கூறுகிறேன், நீ என்ன நினைக்கிறாய் என்று சொல். இங்கே டோக்கியோ பல்கலைக்கழகத்தில் என் நண்பன் ஒருவனும் சுபா குறித்த விவரணப்படமொன்றைத் தயாரித்திருக்கிறான். இப்போதைக்குக் கிட்டத்தட்ட ஆறு வருடங்கள் ஆகின்றன. தனிப்பட்ட திரையிடல்கள் மட்டுமே. இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு இங்கே திரையிட முயன்றபோது திரையில் படம் எதுவும் வரவில்லை. சொல்லப்போனால், அந்த விவரணப்படம் ஒரு நேர்த்தியற்ற தயாரிப்பு - வெறுமனே சில புகைப்படங்கள், செய்திக்கத்திரிப்புகள், சுபா வேஷத்தில் எங்கள் தோழி ஒருத்தி என்று. அதை அத்துடன் அவனும் விட்டுவிட்டான். ஆனால், வேறு சில விவரணப்படங்களும் அதே கதிக்கு ஆளாயின. அவை வேலைசெய்யவில்லை. இது ஏதோ புரளி என்று நினைத்தேன். இங்குள்ள செய்தி ஊடகங்களுக்கு இது தெரியுமென்றாலும், வெளியிடத் தயங்குகிறார்கள். இன்னும் சற்றுநாட்களில் புரளி தானாகக் கலைந்துவிடும் என்பது அவர்கள் எண்ணம்.
"உன் நண்பன் சித்தார்த்தனுடன் பேச முயற்சிசெய்தேன், சுத்தமாகப் பேச மறுத்துவிட்டான். இன்னும் சில மாதங்களில் ஹைடல்பெர்கரை ஐரோப்பிய யூனியன், அமெரிக்க மற்றும் இந்திய அரசாங்கங்கள் நெருக்கத் தொடங்குவதைப்பற்றி உனக்குத் தெரிந்திருக்குமென்று நினைக்கிறேன். அவ்வளவு பணத்தை விழுங்கிய ஆராய்ச்சியில் அவர்களிடம் மிச்சமிருப்பது கடைசி இரண்டு மாதத்துக்குள்ளான தகவல்களே"
என் மூச்சு அடைத்தது. இவளை நான் சந்தித்ததே ஒருமுறைதான், இதையெல்லாம் எவ்வளவு தூரம் நம்புவது என்று தெரியவில்லை. அவள் பத்திரிகைத்துறையில் இருப்பதாகச் சொன்னதாக நினைவு. தொடர்ந்து படித்தேன்.
"இதைத்தான் என்னால் நம்பமுடியவில்லை. தாள்கள் காணோம் என்கிறார்கள், கணிப்பொறிகளில் சேமிக்கப்பட்ட தகவல்களும் படங்களும் காணோம் என்கிறார்கள், இதெல்லாம் உண்மையா ஏதும் சதியா என்று தெரியவில்லை. அவர்கள் வீட்டில் பொருட்கள் காணாமற்போயிருக்கின்றன, தகவல்கள் காணாமற்போயிருக்கின்றன என்று புரளி... இது இப்போதில்லை, கடந்த ஐம்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக நடந்து வருவதாகக் கூறுகிறார்கள், இதற்கு முன்பு ஆராய்ச்சி இயக்குனர்களாக இருந்த எரிக் சிங்க்ளேர், நரஹரி இருவருக்கும்கூட இந்தத் தகவல்மறைப்பில் பங்குண்டு என்கிறார்கள்.
"இதுகுறித்துத் தகவல்கள் திரட்டிக்கொண்டிருக்கிறேன். சொன்னால் ஆச்சரியப்படுவாய், எத்தனை தகவல்கள் இதுவரை காணாமற்போயிருக்கின்றன தெரியுமா? புகைப்படங்கள், கையெழுத்துப்பிரதிகள், ஓவியங்கள், விவரணப்படங்கள், ஒலிப்பதிவு நாடாக்கள், குறுந்தகடுகள்... நான் ஜப்பானை இன்னும் தாண்டவில்லை. எனக்குச் சில ஊகங்கள் உள்ளன. எனக்கு மட்டும்தான் இந்தச் சந்தேகங்கள் உள்ளன என்று நான் நம்பத் தயாரில்லை. உன்னுடன் பேசவேண்டும்; சரியான சந்தர்ப்பங்கள் என்னவென்று பதிலிட்டு, தயவுசெய்து உன் தொலைபேசி எண்ணையும் தருவாயானால் உன்னைத் தொலைபேசியில் அழைக்கிறேன்.
-ஜூன்'கோ".
நான் கணிப்பொறித் திரையைப் பார்த்துக்கொண்டு மௌனமாக அமர்ந்திருந்தேன். வாட்கா பாட்டிலின்மேல் உறைந்திருந்த பனிக்கட்டித் துகள்கள் கரைந்து வழியத் தயாராயிருந்தன. என் தொலைபேசி எண்ணை அவளுக்குத் தெரிவித்து அனுப்பிய மின்னஞ்சலில் மேலும் இரண்டு வரிகளும் எழுதினேன்.
"அங்கே உனக்குத் தெரிந்து வேலைசெய்யாமல் போன விவரணப்படங்கள், திரையிடப்பட்ட எத்தனாவது தடவையில் வேலைசெய்யாமல் போயின என்றுமட்டும் விசாரித்து எனக்குச் சொல். இரவு ஒன்பதிலிருந்து பன்னிரண்டு வரையிலும் எந்த நேரத்திலும் நீ என்னைக் கூப்பிடலாம்.
-மாண்ட்ரீஸர்"
(திண்ணையில் அறிவியல் புனைகதைப் போட்டி முடிவுகள் வந்துவிட்டன: இந்தக் கதையை அனுப்பியிருந்தேன். Busted என்பதால், சரி, ரிலீஸ் செய்துவிடலாம் என்று இங்கே இடுகிறேன்!! எழுத்துருச் சிக்கல்களைத் தவிர்த்து அனுப்ப உதவிய பி.கே.சிவக்குமாருக்கு நன்றி.)
-மாண்ட்ரீஸர்
"கோரைமுடி உனக்குப் பிடிக்குமா?" என்றேன். ஜூன்'கோ, கோக்கை உறிஞ்சியவாறு சாண்ட்விச்சைக் கடித்துக்கொண்டு "ம்; சற்றுநாள் நானும் சிவப்புச்சாயம் அடித்திருந்தேன் முடிக்கு" என்றாள். ஆவணப்படம் திரையிட இன்னும் இருபது நிமிடங்கள் மிச்சமிருக்க, அறை முழுதும் வாசனையின்மை நிரம்பியிருந்தது. எனக்கும் ஜூன்'கோவிற்கும் இடையில் ஏழு நாற்காலி தூரம் என்பதால் நான் சத்தமாகவே பேசவேண்டியிருந்தது. அவளும் சத்தமாகப் பேசுவதில்லை என்பதைச் சற்று நேரத்தில் புரிந்துகொண்டு அந்த ஏழு நாற்காலி தூரத்தைக் குறைக்க நானோ அவளோ முயலவில்லை.
"இந்தப் பெண்ணைப்பற்றி உனக்கு முன்னமே தெரியும் என்றா சொன்னாய்?" என்றாள் ஜூன்'கோ. அன்றைய ஆவணப்படம், 1946ல் இந்தியாவில் பிறந்த ஒரு பெண்ணைப்பற்றியது. அப்பெண்ணின் தந்தையின் சில ஆங்கிலேய நண்பர்கள், 1946லிருந்து கிட்டத்தட்ட 1953 வரை அவளைப்பற்றி ஏராளமான குறும்படங்களைத் தயார் செய்திருந்தனர். அவையும், அதன்பிறகு அப்பெண்ணின் தந்தையும் பிற உறவினர்களும், மருத்துவக்குழுவினரும் எடுத்த படங்கள், ஆராய்ச்சிக்குறிப்புகள் அனைத்தும் 1999 வரை வெகு ரகசியமாகப் பாதுகாக்கப்பட்டன. 1999லிருந்துதான் அவளது குடும்பத்தினர் அவளைப்பற்றிய தகவல்களை ஊடகங்களுக்குக் குறிப்பிட்ட அளவு கொடுக்கவும், அவற்றை ஊடகங்கள் செய்திகளுக்கு உபயோகித்துக்கொள்ள அனுமதியளிக்கவும் செய்திருந்தனர். அவளை ஆராய கரோலின்ஸ்கா இன்ஸ்டிட்யுட், ஸூரிக், ஹார்வர்டு, கெட்டிங்கன், கோப்பன்ஹேகன், இந்திய அறிவியல் ஆராய்ச்சிக் கழகம் மற்றும் கேம்ப்ரிட்ஜ் பல்கலைக்கழக உயிரியல் நிபுணர்கள் பல்வேறு கட்டங்களில் சேர்ந்து உருவாக்கிய, இப்போதுவரை 536 மில்லியன் டாலர்களை விழுங்கியுள்ள, 1966ல் தொடங்கிய ஆராய்ச்சித்திட்டம், 2005ல் நிறைவுபெற வேண்டுமென்பது குறிக்கோள். இதுவரையிலான ஆராய்ச்சித் தகவல்கள் முறைப்படித் தொகுக்கப்பட்டும் பகுப்பாய்வு செய்யப்பட்டும் வந்திருந்தாலும், ஆராய்ச்சியின் முடிவென்ற புள்ளியை 2005ல்தான் நிர்ணயிக்க முடியுமென்று மத்தியாஸ் ஹைடல்பெர்கர் தலைமையிலான விஞ்ஞானிகள் குழு அறிவித்துவிட்டிருந்தது.
"ஆமாம், தெரியும், அவள் பெயர் வெகு நீளமானது. சுருக்கமாக சுபா என்று வைத்துக்கொள்ளலாம். அவளது மகன் எனது கல்லூரித்தோழன்" என்றேன் நான்.
ஊடகங்களில் கேள்விப்பட்டதையும், சித்தார்த்தன் தனது அம்மாவைப்பற்றிக் கூறியதையும்வைத்தே நான் இதையெல்லாம் சொல்கிறேன். தவறுகள் இருப்பின் அவை என்னிடமிருந்தோ சித்தார்த்தனிடமிருந்தோ, ஊடகங்களிலிருந்தோ அல்லது சுபாவிடமிருந்தோகூட கிளைத்திருக்கக்கூடும். இதை நான் முதலிலேயே கூறியிருந்தால் ஒருவேளை இது உங்களுக்கு இன்னும் சுவாரஸ்யமாயிருந்திருக்கும்! 1946ல் சுபா பிறந்தபோது அவளது தந்தை ஒரு ஐசிஎஸ் அதிகாரி. பிரசவ அறைக்கு வெளியே காத்திருந்த மனோரஞ்சனையும் உறவினரையும் நோக்கி வந்த டாக்டரின் மேலங்கியின்மேலும் கையுறைகளின் மேலும் திட்டுத் திட்டாக ரத்தம். அனைவரின் முகத்திலும் பீதி சரசரவென்று ஏறியது. டாக்டர் மனோரஞ்சனை மட்டும் அறைக்குள் அழைத்துப் போனார்.
களைத்த போர்க்களம் போலிருந்தது அந்த அறை. மூன்று செவிலிகள் மயங்கிக் கிடந்தனர். மனோரஞ்சனின் மனைவி அறுவைசிகிச்சைப் படுக்கையின்மேல் இறந்துகிடந்தாள். அவளைச்சுற்றிலும் தேங்கியிருந்த ரத்தக்குளத்தின் கரைகள் ஏற்கனவே உறையத்தொடங்கியிருக்க, அறுவைசிகிச்சைக் கருவிகள் அறைமுழுதும் சிதறிக்கிடந்தன. டாக்டர் மனோரஞ்சனின் தோளைப் பிடித்துக்கொண்டு தள்ளாடினார். கட்டிலின் வலது மூலைக்கருகில் கட்டிலின் விளிம்பைப் பிடித்தவாறு ஒரு கிழவி தரையில் அமர்ந்திருந்தாள். அவளின் நீண்டு சொதசொதத்த தலைமுடியும் அவள்மேல் பரவியிருந்த ரத்தமும் அவளது நிர்வாணத்தின் ஆழமும் மனோரஞ்சனை மூச்சடைக்கச் செய்தன.
"அதுதான் இப்போது பிறந்த உங்கள் மகள், மனோரஞ்சன்" என்றார் டாக்டர், மூலையில் அமர்ந்திருந்த கிழவியைக் காட்டி. அந்தக் கணம் ஸ்தம்பித்து நின்றது.
* * *
மனோரஞ்சன் குடும்பத்தின் கதவுகள், நெருங்கிய உறவினர்களையும் நண்பர்களையும்தவிர பிறருக்கு இறுக மூடப்பட்டன. அவரது நெருங்கிய நண்பர் சார்ல்ஸ் டட்டன் மட்டும் அவரது விருப்பப்படி மனோரஞ்சனின் மகளை ஆவணப்படுத்திக்கொள்ள அனுமதிக்கப்பட்டார். வெளியே கசிந்த தகவல்கள், அவளை இங்கிலாந்துக்குக் கொண்டுசெல்ல அனுமதிக்கவேண்டுமென்று அப்போதைய அரசாங்கம் மனோரஞ்சனை மிரட்டுமளவு போய்ச்சேர்ந்தது. சுபா என்று பெயரிடப்பட்ட அந்தப் பெண்ணைப்பற்றிய விஷயங்களை அவர்கள் தொகுக்க வெகுகாலமாகவில்லை. பிறக்கும்போது அவளுக்கு அறுபது வயதென்று தீர்மானித்திருந்தார்கள் நிபுணர்கள். நாளாக நாளாக அவளது வயது குறைந்துகொண்டிருந்தது. பிறந்தபோது அவள் வயது 60, மனோரஞ்சனின் வயது 28 என்றிருக்கையில், 1962ல் இருவருக்கும் வயது 44 ஆக இருந்தது. அதற்குப்பின் அவளது வயது இன்னும் குறையத்தொடங்கியபோதுதான் அந்தப் பெரும் கேள்வி எழுந்தது. கிழவியாக இருந்து வயது குறைந்து இளம்பெண்ணாக மாறிப் பின்னும் வயது குறைந்து சிறுமியாகிப் பின்னும் வயது குறைந்து குழந்தையாகிப் பின்னும் வயது குறைந்து.....?
அதற்கு மேலும், முந்தைய நாள் நடந்ததெல்லாம் மறுநாள் அவளுக்கு நினைவிருப்பதில்லை என்பதைப் பின்புதான் கண்டுபிடித்தார். ஆனால்...என்று யோசிக்கையில் அவருக்குக் குழப்பம்தான் எழும். இவளின் இப்போதைய வாழ்வை இன்று என்பதா, நேற்று என்பதா, நாளை என்பதா. பின்னோக்கிப் போய்க்கொண்டிருக்கும் அவளது வசீகர வாழ்க்கையின் விஸ்தீரணம். நியதிகளின் நேர்க்கோட்டுப் பாதையிலிருந்து முறித்துக்கொண்டு வந்துவிட்ட இவளை உலகத்தின் எந்தக் கணத்தில் வைப்பது. எதிரெதிர் பாதைகளில் அவர்கள் பிரயாணித்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள் என்பது எவ்வளவு சாதாரண வாக்கியம். அவளது இன்று என்பது அவருக்கு இன்றா நேற்றா நாளையா என்று அவருக்குத் தெரியவில்லை.
முந்தைய நாள் நடந்ததெல்லாம் அவளுக்கு மறுநாள் நினைவிருப்பதில்லை. ஒவ்வொரு நாளும் தனித்தனியாக வாழ்ந்தாள். ஒரு பெண்... அதை எப்படிச் சொல்வது. அவள் மூளை இயங்கிக்கொண்டிருந்தது. ஆனால் அன்றைக்கு மட்டும். அடுத்த நாள் அந்த நினைவுகளை அழித்துவிட்டு, ஆனால் பிழையின்றி இயங்கத்தொடங்கியது. இது மேஜை, இது நாற்காலி, இது ஆண், இது பெண், இது அப்பா என்று நினைவு வைத்துக்கொள்ள முடிந்ததே தவிர, அப்பா நேற்று நம்முடன் பேசிக்கொண்டிருந்தார், நாய்க்குட்டி காலை நக்கியது போன்ற விஷயங்கள் அவளுக்கு நினைவில் இல்லை. இதன் சூட்சுமங்களை விஞ்ஞானிகளாலும் கண்டுபிடிக்க இயலவில்லை. ஒரு நாள் நேராகக் கழிகிறது அவளுக்கு. காலையில் விடிகிறது, மதியம் வெயிலடிக்கிறது இரவில் குளிரடிக்கிறது... இத்தனையையும் அனைவரையும்போலத்தான் உணர்ந்தாள் அவள். இருந்தாலும், அவளின் வயது குறைந்துகொண்டிருக்கிறதென்று பின்பு கண்டுபிடிக்கப்பட்டபோது இந்தக் கேள்வி எழுந்தது. ஒரு நாள் உலகத்தில் கழிகிறது. அதன்படி அவளும் ஒரு நாள் வாழ்கிறாள். ஆனால் அவள் வினோதக் கணக்குப்படி ஆயுளில் ஒருநாள் பின்னோக்கிச் சென்று, குறைகிறது. இது எதில் சேர்த்தி என்பதை வல்லுநர்களால் தெளிவுபடுத்த முடியவில்லை. உறவுமுறைகளை அவளுக்குப் பரிச்சயப்படுத்த அவர்கள் பட்ட கஷ்டம் சற்றில்லை. அப்பா என்பவர் தன்னைப் பெற உதவிசெய்பவர், அம்மா தன்னைப் பெற்றெடுப்பவள், மாமா, அத்தை இன்னபிறவர்களெல்லாம் சொந்தக்காரர்கள் என்பதெல்லாம் அவளுக்குத் தெரிந்திருந்தது. ஆனால் அவர்களைக்குறித்த சம்பவங்கள் மட்டும் அவளுக்கு நினைவிருப்பதில்லை. வயது குறையக் குறைய, ஒரு கட்டத்துக்குப்பின் இந்த உறவுமுறைகள் அனைத்தும்கூட மறந்துபோயிருக்கும் என்பதும் மனோரஞ்சனுக்குத் தெரிந்தது. அப்போது நிகழக்கூடியதெல்லாம் நமக்குப் புரியாத, குழந்தைகளின் அடையாளங்கண்டுபிடிப்பு யுக்திகள்தான். இருந்தாலும், முதல்நாள் காய்ச்சல் குணமாகி மறுநாள் காய்ச்சல் தொடங்குவது போன்றெல்லாம் எதுவும் நடக்கவில்லை.
அவளைத் தெய்வம் என்றனர், பிசாசு என்றனர், உலக அழிவின் குறியீடு என்றனர், மனிதகுலத்தின் அடுத்த சாத்தியம் என்றனர். சொர்க்கங்களையும் நரகங்களையும் எதிர்த்திசையில் சமைத்தனர். உலகம் முழுவதும் இப்படிப்பட்ட பிற குழந்தைகளின் பிறப்பு எதிர்நோக்கப்பட்டது. ஒரு குறிப்பிட்ட மதப்பிரிவு இப்படிப் பிறந்த குழந்தைகளையெல்லாம் உடனுக்குடன் கொன்றுவருவதாகவும், அதுகுறித்த தகவல்கள் ஆழப் புதைக்கப்பட்டுவிடுவதாகவும் தகவல்களோ புரளிகளோ வந்தவண்ணமிருந்தன. போலிக் 'குழந்தைகள்' உலகம் முழுவதும் பிறந்தன. நான்கைந்து வருடங்களில் அவர்கள் வயது குறையாததால், புதிய சட்டங்கள் உருவாக்கப்பட்டு அவர்கள் சிறையிலடைக்கப்பட்டனர். மனோரஞ்சனின் மனைவியின் உடல் எரிக்கப்பட்டுவிட்டதால், அதன்மேல் ஆராய்ச்சி நடைபெறவில்லை. அதுவே மிகப்பெரிய இழப்பு என்றனர் ஆராய்ச்சியாளர்கள். நிஜத்தில், சுபாவுக்குப் பிறகு அப்படி யாரும் பிறந்ததாகத் தெரியவில்லை, பிறந்திருந்தாலும் தகவல்கள் வெளிவந்ததாகத் தெரியவில்லை.
* * *
"அப்படியானால் எப்படி அவளுக்கு ஒரு மகன் பிறந்தான்?" என்றாள் ஜூன்'கோ.
"டொமினிக் டட்டனுக்கும் சுபாவுக்கும் பிறந்தவன்தான் என் கல்லூரித் தோழன் சித்தார்த்தன். சார்ல்ஸ் டட்டனின் குடும்பம் இந்தியாவிலேயே தங்கிவிட்டது. அவன் பிறந்தபோது சுபாவுக்கு 24 வயது. அதாவது, 1982ம் வருடத்தில். சித்தார்த்தனை அவளிடமிருந்து பிரித்தே வளர்த்தார்கள். அவனுக்குப் ஐந்து வயதாகும்போதுதான் அவளிடம் கொண்டுசென்றார்கள். அப்போது அவளுக்குப் பத்தொன்பது வயது. இப்போது அவளுக்கு ஒரு வயது. இப்போது அவள் முழு மருத்துவக் கண்காணிப்பில் இருப்பதால், அவனும் அவளுடனேயே இருக்கிறான். ஒரு வயது என்பதைவிட, துல்லியமாகச் சொல்லப்போனால், ஒன்பதரை மாதங்கள் அவள் வயது. குறைந்துகொண்டேயிருக்கிறது. அவளது வயது 0 நாள் ஆகும்போது என்ன ஆகுமென்பதுதான் இப்போதைய கேள்வி" என்றேன் நான்.
"அதை நானும் யோசித்துப் பார்த்திருக்கிறேன். இப்போது அவளைச் செயற்கைக் கருப்பைக்குள் வைத்திருக்கிறார்கள் இல்லையா"
"ஆமாம். அதுதான் ஏகப்பட்ட பணத்தை விழுங்கியிருக்கிறது. மனோரஞ்சனையும் சித்தார்த்தனையும் நினைத்தால் பரிதாபமாகத்தான் இருக்கிறது. அவர்களது மொத்த வாழ்க்கையும் கேள்விகளுடனும் ஆய்வுகளுடனும் எதிர்பார்ப்புக்களுடனுமே கழிந்துவிட்டிருக்கிறது." என்றேன், சிறிது கழிவிரக்கத்துடன். அவள் மௌனமாக இருந்தாள். அரங்கம் இப்போது கிட்டத்தட்ட நிரம்பியிருந்தது. எங்கள் பல்கலைக்கழகத் திரைப்படத்துறை மாணவர் முழுவொன்றின் ஆவணப்படம் இது. சுபாவின் நான்கு வயதிலிருந்து இரண்டு வயது வரை எடுக்கப்பட்ட காட்சித்தொகுப்புக்கள், ஹைடல்பர்கர், மனோரஞ்சன், சித்தார்த்தன், டொமினிக் டட்டன் போன்றவர்களின் பேட்டிகள், பிற அறிவியல் வல்லுநர்களின் கருத்துக்கள், மதத்தலைவர்களின் கருத்துக்கள் என்று ஒரு 'தரமான' டாக்குமெண்ட்டரியின் அனைத்து அம்சங்களுடனும் இருந்தது அது. முன்பே இரண்டுமுறை இதைப் பார்த்திருக்கிறேன் - டோக்கியோவில் ஒருமுறையும் ஔரங்காபாதில் ஒருமுறையும். குறுகிய காலத்தில் மிக அதிக முறை திரையிடப்பட்ட ஆவணப்படம் இதுவாகத்தான் இருக்குமென்று நினைக்கிறேன். இல்லை, இது தான். நேற்று வளாகம் முழுதும் ஒட்டப்பட்டிருந்த அறிவிப்புகளும் அப்படித்தான் சொன்னன. ஒரு வருடத்தில் 59 முறை என்றால்...கிட்டத்தட்ட வாரத்துக்கொரு திரையிடல். தெரியவில்லை, ஒருவேளை சுபா பற்றிய திரைவடிவம் பெறாத ஆவணப்படங்களில் மிகவும் வெற்றிகரமானது இதுதானென்று நினைக்கிறேன். ஹைடல்பர்கர் குழுவினர் 2006ல் வெளியிடப்போகும் 60 மணி நேர டிவிடி தொகுப்புதான் சுபா குறித்த படங்களிலேயே மிகவும் வெற்றிகரமானதாக இருக்குமென்று நினைக்கிறேன்.
படம் தொடங்கியது. கெண்டால் முன்வரிசைக்குச் சென்று ஒலிபெருக்கியைப் பிடித்தவாறு சுபாவைப் பற்றியும், கடந்த ஐம்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக நிகழ்ந்துவரும் அறிவியல் ஆராய்ச்சிகளைப்பற்றியும், சமூக, இறையியல் தளங்களில் சுபாவின் நிகழ்வு எழுப்பியுள்ள கேள்விகளைப்பற்றியும் ஒரு சுருக்கமான அறிமுகம் கொடுத்தான். கணிசமானவர்கள், கையிலிருந்த தகவற்பிரசுரத்தைப் பார்வையிட்டுக்கொண்டிருந்தனர். விளக்குகள் அணைந்ததும் பேச்சுக்குரல்கள் உடனடியாக அமிழ்ந்துபோயின. படம் ஓடத்தொடங்கியது.
சுபாவின் வெவ்வேறு வயதுப் புகைப்படங்கள், பின்னணி வர்ணனைகள். மூன்றாவது முறையாக இதைப் பார்ப்பதால் அப்போதே ஒருவிதமான அசிரத்தை வந்துவிட்டிருந்தது. ஆனாலும், சுற்றுப்புறங்களில் இந்தப் படம் எங்காவது திரையிடப்பட்டால் மறுபடிப் போய்ப் பார்ப்பேன் என்பதில் சந்தேகமில்லை. மனோரஞ்சனின் பேட்டி ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அதைப் பார்க்கையில் ஒருவிதத்தில் எரிச்சலடைந்தேன் என்றுதான் சொல்லவேண்டும். தான் தொலைத்த பரிமாணங்களை வேறு பரிமாணங்களைக்கொண்டு நிரப்பக் கடந்த சில வருடங்களாக மனோரஞ்சன் முயன்றுகொண்டிருக்கிறார் என்று நினைக்கிறேன். அவரது பேட்டிகளில் ஒருவித செயற்கைத்தன்மை வந்துவிட்டிருக்க, அவர் கூறும் சில விஷயங்களும் மிக சிறுபிள்ளைத்தனமாக, அளவுக்கதிகமாய் இழுத்து விரித்துச் சட்டமடிக்கப்பட்டதாக இருப்பதாக உணர்ந்தேன். குறிப்பாக, நான் இதுவரை பார்த்த ஆவணப்படங்களில் இதில்தான் அவரது உளறல் அளவுக்கதிகமாய் இருந்தது. ஒருவேளை அவருக்கு எண்பது வயதுக்கு மேலாகிவிட்டதும் ஒரு காரணமாக இருக்கலாம். கேளுங்கள்:
"சிலசமயம் என்ன நடக்கிறதென்று புரிந்துகொள்ள நானும் சுபாவும் எங்களுடன் கடந்த ஐம்பது அறுபது வருடங்களாக வாழ்ந்துகொண்டிருப்பவர்களும் மேற்கொள்ளும் முயற்சிகள் அனைத்தும் வீணோ என்று தோன்றும். எங்கள் இந்தக் குமிழிவாழ்க்கையினால் நாங்கள் பெற்றதைவிட இழந்ததே அதிகம். அவள் இருந்த, புழங்கிய அறைகளுக்குள் போய் அமர்ந்திருக்கும்போதெல்லாம், அவள் தொட்ட பொருட்களைப் பார்க்கும்போதெல்லாம், அவளது ஒவ்வொரு நினைவும் மறுபடி என்முன் விரியும்போதும் துக்கம் தொண்டையை அடைக்கிறது. என் மகளை மரணத்துக்கு இழப்பது என்ற விஷயம் இதைவிட எவ்வளவோ ஆசுவாசமானதாக இருந்திருக்குமென்று தோன்றுகிறது. நானும் அவளும் ஏதோ ஒரு காரணத்துக்காகத் தேர்ந்தெடுப்பட்ட கருவிகள்தான் என்று புரிந்துகொண்டபின்தான் அறிவியலை நுழைய அனுமதித்தேன். எனக்கு அதன் முடிவுகளில் ஆர்வமில்லை எனினும், மனித மனத்தின் முயற்சிகளுக்குத் தடைபோடுவது என்பது அர்த்தமற்றது என்று உணர்ந்ததாலேயே விஞ்ஞானிகள் வசம் அவளை ஒப்படைக்க நேர்ந்தது." மெலிதாக நடுங்கும் தனது கைகளால் கண்ணாடியைக் கழற்றி விழியோரம் இருந்த கண்ணீரைத் துடைத்துக்கொண்டார். நான் நாற்காலியில் நெளிந்தேன். ஜூன்'கோவைப் பார்த்தேன். படத்தைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள், திரும்பி என்னைப் பார்த்தாள். மறுபடிப் படத்தைப் பார்க்கத் தொடங்கினோம். கண்ணீர் ஒத்திகையாக இருக்கக்கூடும் என்று தோன்றியது. பல குறும்படங்களில் வெவ்வேறு வயதுகளில் அவர் கண்ணாடியைக் கழற்றித் துடைத்துக்கொள்வதைப் பார்த்ததால் இருக்கலாம். அவர் தொடர்ந்து பேசிக்கொண்டிருந்தார். "எங்கள் வீடே வரவர ஒரு கோட்டை மாதிரி ஆகிப்போய்விட்டது. சிலசமயம் அவளது சில பொருட்களைத் தேடுவேன், கிடைக்காது. அவளுக்கு மிகவும் பிடித்த ஒரு சதுரங்கப்பலகை, சில காலணிகள், பட்டாம்பூச்சிவடிவ தலைமுடிக் க்ளிப்புகள் சில, முப்பத்திநான்கு வயதுக்கும் இருபத்திரண்டு வயதுக்குமிடையில் அதிகமுறை அவள் கட்டிய ஒரு மயில்துத்த நிறச் சேலை - அவளே பலமுறை இவற்றைப்பற்றிக் குறிப்பிட்டிருக்கிறாள். அவளுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்த சில தந்தச் சீப்புக்கள் இரண்டே மாதத்தில் காணாமற்போயின. இதெல்லாம் பொருட்கள் என்றமட்டில் ஒரு பெரிய விஷயம் இல்லை என்றாலும்கூட, நினைவுகளைப் பொறுத்தவரை விலைமதிப்பற்றவை என்பதால் சொல்கிறேன்..." அவர் குரல் நிதானமாகத் தொடர்ந்துகொண்டேயிருந்தது.
நான் மெதுவாக வெளியே நடந்து வந்தேன். எத்தனை முறை இதையெல்லாம் பார்த்துக்கொண்டிருப்பது? வெளியே வந்து, அறிவிப்புப் பலகைகளில் ஒட்டப்பட்டிருந்த சுவரொட்டிகளையும் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். திறந்தே கிடந்த கதவு வழியாக ஹைடல்பர்கரின் குரல் மெதுவாகக் கசிந்து வந்துகொண்டிருக்க, மனப்பாடமாயிருந்த அவரது வாக்கியங்களை அவரது குரலுடன் சேர்ந்து சொல்லிக்கொண்டிருந்தேன். "தத்துவார்த்தமான விவாதங்களுக்குப் போக தற்போது எங்களுக்கு நேரமில்லை. 2005 எங்களுக்கு ஒரு முக்கியமான வருடம். சூபாவுக்காகத் தயார்செய்திருக்கும் செயற்கைக் கருப்பையில் முற்சோதனைகள் செய்வதற்கேற்ற மாதிரிகள் இல்லாததால், நேரடியாக அவள் உள்ளே போகவேண்டியிருக்கும். எந்த நாளில் அவளை உள்ளே செலுத்தவேண்டுமென்பதை எங்களால் மிகத் துல்லியமாக நிர்ணயிக்க முடியாவிட்டாலும், அவளது 278ம் நாளில் கருப்பைக்குள் அவளைச் செலுத்தத் தீர்மானித்திருக்கிறோம். அது சரியான நாள் என்று எங்களால் நிச்சயமாகக் கூறமுடியாது எனினும், கணக்கற்ற மாதிரிச்சோதனைகள் (simulations) மூலம் தீர்மானிக்கப்பட்ட நாள் என்பதால், அதன்மேல் எங்களுக்குக் குறிப்பிடத்தகுந்த அளவு நம்பிக்கை உள்ளது...ளுளூழுழூஊஊழிழீஈஈஈஈஈஈ......"
கட்டிடத்துக்கு வெளியே வந்தேன். இப்போது சுபா கருப்பைக்குள் இருப்பதால், குறிக்கப்பட்ட தேதி சரியாகவே இருந்ததெனக் கூறிவிடமுடியும். அதுவே ஹைடல்பர்கர் குழுவினருக்குப் பெரிய வெற்றி எனப்படும் பிற்காலங்களில். நாளாக நாளாக அவள் கருப்பைக்குள் சுருங்கிக்கொண்டே போனால்...எந்தக் கணத்தில் செல் குவியலாக மாறுகிறாளோ, அப்போதிருந்து அவளது பின்வளர்ச்சியைத் தொடர அதே கருப்பைக்குமேல் ராட்சத ஊடுருவி மைக்ரோஸ்கோப்புகள் பொருத்தப்பட்டிருந்தன. குறிப்பிட்ட நேரங்களில் கருப்பையின் குறிப்பிட்ட பாகங்களைப் பார்க்கவும், சினையாக்கப்பட்ட அண்டத்தைப் பின்தொடரவும் பார்வையிடவும், கருப்பைக்கு உள்ளேயும் வெளியேயுமாக கிட்டத்தட்ட தொள்ளாயிரம் நுண்ணிய ஒளிநெளிக் காமெராக்களும் (diffraction cameras) பொருத்தப்பட்டிருந்தன. சினையாக்கப்பட்ட அண்டம் பின்னோக்கிச் செல்லும்போது, அதிலிருந்து சினைமுட்டையும் விந்தணுவும் பிரியும் என்பதுவரை விஞ்ஞானிகளால் யூகிக்க முடிந்தது. அந்தக் கணம்தான் உயிரின் அசலான பிருஹத் சரீர வடிவம் என்றனர் சிலர், புடுக்கு சரீர வடிவம் என்றனர் சிலர். விஞ்ஞான யூகம், கருப்பையின் ஃபாலோப்பியன் குழாயின் எந்த ஸ்தலத்தில் சினைமுட்டையாகவும் விந்தணுவாகவும் சினையாக்கப்பட்ட அண்டம் பிரியும் என்பதுவரை நீண்டுவிட்டிருக்க, அந்த இடத்தைநோக்கி மட்டும் கிட்டத்தட்ட நூற்றைம்பது காமெராக்கள் வெவ்வேறு திசைகளிலிருந்து பொருத்தப்பட்டிருந்தன. இவ்வளவு பிரயத்தனங்களிலும் ஏதோவொரு இடத்தில் ஏதோவொரு தவறு நிகழ்ந்திருக்க அளவற்ற வாய்ப்புகள் உள்ளன என்றபோதிலும் எந்தத் தவறும் நிகழ்ந்திராதது என்னை ஆச்சரியப்படுத்தவில்லை. எந்தத் தவறும் நிகழாது என்றே நினைக்கிறேன். வேறு ஏதோ ஒரு உணர்வு குறுகுறுவென்று உணர்த்திக்கொண்டே இருந்தது, ஆனால் என்னவென்று பிடிபடவில்லை. ஆழ்மனத்தில் அறிவியல் தோற்கவேண்டுமென்று எனக்குள் எழுந்த எதிர்ப்புணர்வாக இருக்கலாம் என்றாலும், அறிவியலில் தோல்வி என்று எதுவும் கிடையாது என்பதையும் உணர்ந்திருந்தேன்.
* * *
வேலை மும்முரத்தில் அதைப் பின்பு மறந்துவிட்டேன். இரண்டு வாரங்கள் கழித்து, பக்கத்து நகரத்தில் அதே குறும்படம் திரையிடப்படுகிறதென்ற அறிவிப்பைப் பார்த்தேன். ஒருமணி நேரப் பிரயாணமென்பதால் கிளம்பிவிட்டேன். வழியெல்லாம் Hell's bells பாடலைத் திரும்பத் திரும்பக் கேட்டுக்கொண்டு போகையில் மனது சிறிதாகப் புலனாய்வு செய்து பார்த்தது. கடந்த மூன்று முறையும் இதே படத்தைப் பார்க்கும்போது எதையோ தவறவிட்டுவிட்டதுபோல் தோன்றியது. அதை இந்த முறை கண்டுபிடித்து விடுவேனென்றும் பட்சி உரத்துக் கூவியது.
பெருத்த ஏமாற்றமடைந்தேன். படம் திரையிடப்படவே இல்லை. கெண்டால் தனது அதே முன்னுரையை இங்கும் கூறி முடித்ததும் படம் திரையில் தொடங்கவில்லை. ஏதோ ப்ரொஜக்டரில் சிக்கல் என்றனர் என்று நினைவு. அவர்கள் கொண்டுவந்திருந்த ஒரு உபரிப் பிரதியை ஓட்டமுயன்றபோதுதான் சிக்கல் தெரிந்தது. திரையில் படம் ஏதும் வரவில்லை. பிற பிரதிகளை ஓட்டிப்பார்த்தபோது, ப்ரொஜக்டரில் இல்லை சிக்கல் என்று தெரியவந்தது. நேரம் ஆக ஆக கூட்டம் கலைந்துபோகத் தொடங்கியது. டையைத் தளர்த்தியவாறு கெண்டால் செல்ஃபோனில் யாருடனோ பரபரப்பாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தான். நேரம் சரியில்லை என்று கிளம்பி வந்துவிட்டேன். பின்பு பல மாதங்களுக்கு அதுகுறித்து மறந்துவிட்டேன். சுபாவினது 0 நாளும் கழிந்தது. நான் எதிர்பார்த்ததுபோல, அந்த நாளில் அத்தனை காமெராக்களும் விஞ்ஞானிகளும், தங்களுக்கு என்ன கிடைத்தது என்பதைச் சொல்ல இயலாதவர்களாகவே இருந்தனர். சினையாக்கப்பட்ட அண்டம் எங்கே போனதென்று தெரியவில்லை. விந்தணுவும் சினைமுட்டையையும்கூட காமெராக்கள் படம்பிடித்திருக்கவில்லை. நான் களைப்பாக உணர்ந்தேன். சிலசமயம் முடிவுகள் நமக்குத் தெரிந்தும் அதன் வழிமுறையைக் கண்டுபிடிப்பதிலேயே காலத்தைச் செலவழிக்கிறோமென்று தோன்றியது. அந்த விஷயத்தைப் பலநாட்களுக்கு மறந்துவிட்டேன்.
* * *
எங்கெங்கோ சுற்றிவிட்டு அன்று இரவு வெகு தாமதமாக வீட்டுக்குத் திரும்பினேன். உறைகலனிலிருந்து வாட்காவை உருவி ஷாட்கிளாஸில் ஊற்றிக்கொண்டு மின்னஞ்சல்களைத் திறந்து மேய்ந்தேன். புதிதாக வந்திருந்த பத்துப்பதினைந்து மின்னஞ்சல்களுக்கு நடுவில் ஜூன்'கோ கோமியாமா என்று ஒரு பெயர். மூளையைக் கசக்கிக்கொண்டு திறந்தால்... ஓ!
"ஹலோ மாண்ட்ரீஸர், பாஸ்டனில் சந்தித்தோம், நினைவிருக்கிறதா?
"அன்றைக்குப் பார்த்த அந்த விவரணப்படத்தை மறுபடி ஒருமுறை ஓக்கினாவாவில் பார்த்தேன். வேறு சில விவரணப்படங்களையும் பார்த்தேன். சில விஷயங்களைக் கூறுகிறேன், நீ என்ன நினைக்கிறாய் என்று சொல். இங்கே டோக்கியோ பல்கலைக்கழகத்தில் என் நண்பன் ஒருவனும் சுபா குறித்த விவரணப்படமொன்றைத் தயாரித்திருக்கிறான். இப்போதைக்குக் கிட்டத்தட்ட ஆறு வருடங்கள் ஆகின்றன. தனிப்பட்ட திரையிடல்கள் மட்டுமே. இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்பு இங்கே திரையிட முயன்றபோது திரையில் படம் எதுவும் வரவில்லை. சொல்லப்போனால், அந்த விவரணப்படம் ஒரு நேர்த்தியற்ற தயாரிப்பு - வெறுமனே சில புகைப்படங்கள், செய்திக்கத்திரிப்புகள், சுபா வேஷத்தில் எங்கள் தோழி ஒருத்தி என்று. அதை அத்துடன் அவனும் விட்டுவிட்டான். ஆனால், வேறு சில விவரணப்படங்களும் அதே கதிக்கு ஆளாயின. அவை வேலைசெய்யவில்லை. இது ஏதோ புரளி என்று நினைத்தேன். இங்குள்ள செய்தி ஊடகங்களுக்கு இது தெரியுமென்றாலும், வெளியிடத் தயங்குகிறார்கள். இன்னும் சற்றுநாட்களில் புரளி தானாகக் கலைந்துவிடும் என்பது அவர்கள் எண்ணம்.
"உன் நண்பன் சித்தார்த்தனுடன் பேச முயற்சிசெய்தேன், சுத்தமாகப் பேச மறுத்துவிட்டான். இன்னும் சில மாதங்களில் ஹைடல்பெர்கரை ஐரோப்பிய யூனியன், அமெரிக்க மற்றும் இந்திய அரசாங்கங்கள் நெருக்கத் தொடங்குவதைப்பற்றி உனக்குத் தெரிந்திருக்குமென்று நினைக்கிறேன். அவ்வளவு பணத்தை விழுங்கிய ஆராய்ச்சியில் அவர்களிடம் மிச்சமிருப்பது கடைசி இரண்டு மாதத்துக்குள்ளான தகவல்களே"
என் மூச்சு அடைத்தது. இவளை நான் சந்தித்ததே ஒருமுறைதான், இதையெல்லாம் எவ்வளவு தூரம் நம்புவது என்று தெரியவில்லை. அவள் பத்திரிகைத்துறையில் இருப்பதாகச் சொன்னதாக நினைவு. தொடர்ந்து படித்தேன்.
"இதைத்தான் என்னால் நம்பமுடியவில்லை. தாள்கள் காணோம் என்கிறார்கள், கணிப்பொறிகளில் சேமிக்கப்பட்ட தகவல்களும் படங்களும் காணோம் என்கிறார்கள், இதெல்லாம் உண்மையா ஏதும் சதியா என்று தெரியவில்லை. அவர்கள் வீட்டில் பொருட்கள் காணாமற்போயிருக்கின்றன, தகவல்கள் காணாமற்போயிருக்கின்றன என்று புரளி... இது இப்போதில்லை, கடந்த ஐம்பது வருடங்களுக்கும் மேலாக நடந்து வருவதாகக் கூறுகிறார்கள், இதற்கு முன்பு ஆராய்ச்சி இயக்குனர்களாக இருந்த எரிக் சிங்க்ளேர், நரஹரி இருவருக்கும்கூட இந்தத் தகவல்மறைப்பில் பங்குண்டு என்கிறார்கள்.
"இதுகுறித்துத் தகவல்கள் திரட்டிக்கொண்டிருக்கிறேன். சொன்னால் ஆச்சரியப்படுவாய், எத்தனை தகவல்கள் இதுவரை காணாமற்போயிருக்கின்றன தெரியுமா? புகைப்படங்கள், கையெழுத்துப்பிரதிகள், ஓவியங்கள், விவரணப்படங்கள், ஒலிப்பதிவு நாடாக்கள், குறுந்தகடுகள்... நான் ஜப்பானை இன்னும் தாண்டவில்லை. எனக்குச் சில ஊகங்கள் உள்ளன. எனக்கு மட்டும்தான் இந்தச் சந்தேகங்கள் உள்ளன என்று நான் நம்பத் தயாரில்லை. உன்னுடன் பேசவேண்டும்; சரியான சந்தர்ப்பங்கள் என்னவென்று பதிலிட்டு, தயவுசெய்து உன் தொலைபேசி எண்ணையும் தருவாயானால் உன்னைத் தொலைபேசியில் அழைக்கிறேன்.
-ஜூன்'கோ".
நான் கணிப்பொறித் திரையைப் பார்த்துக்கொண்டு மௌனமாக அமர்ந்திருந்தேன். வாட்கா பாட்டிலின்மேல் உறைந்திருந்த பனிக்கட்டித் துகள்கள் கரைந்து வழியத் தயாராயிருந்தன. என் தொலைபேசி எண்ணை அவளுக்குத் தெரிவித்து அனுப்பிய மின்னஞ்சலில் மேலும் இரண்டு வரிகளும் எழுதினேன்.
"அங்கே உனக்குத் தெரிந்து வேலைசெய்யாமல் போன விவரணப்படங்கள், திரையிடப்பட்ட எத்தனாவது தடவையில் வேலைசெய்யாமல் போயின என்றுமட்டும் விசாரித்து எனக்குச் சொல். இரவு ஒன்பதிலிருந்து பன்னிரண்டு வரையிலும் எந்த நேரத்திலும் நீ என்னைக் கூப்பிடலாம்.
-மாண்ட்ரீஸர்"
(திண்ணையில் அறிவியல் புனைகதைப் போட்டி முடிவுகள் வந்துவிட்டன: இந்தக் கதையை அனுப்பியிருந்தேன். Busted என்பதால், சரி, ரிலீஸ் செய்துவிடலாம் என்று இங்கே இடுகிறேன்!! எழுத்துருச் சிக்கல்களைத் தவிர்த்து அனுப்ப உதவிய பி.கே.சிவக்குமாருக்கு நன்றி.)
Wednesday, March 23, 2005
பூமியின் எதிர்ப்பதம்
பூமியின் எதிர்ப்பதம்
கரும்பலகைக்கு முன்னிருந்து
பொன்னையா சாரின் நரைமுடி எங்களைப் பார்த்தது
பிரம்பும் எங்களைப் பார்த்தது
நாங்கள் கணுக்கள் செதுக்கிய பிரம்பு
எதிர்ப்பதங்கள் நெளிந்தன எங்கள் கால்சராய்களுக்குள்
மயிர்முளைக்கா கெண்டைக்கால் சதைகளில்
நாற்காலிகளின் மரக்கிறீச்சிடல்களில் டிஃபன்பாக்ஸ்களில்
பூமியின் எதிர்ப்பதம் என்ன எனக்
கேட்டிருந்தார் பொன்னையா
ராயப்பன் ஒரு பருக்கையை உருவிக்காட்டினான்
யோசேப்பன் நரகம் என்றான்
பின்பு குழம்பி, சொர்க்கம் என்றான்
நான் யோசித்தேன்,
பூமி என்றேன்
இருக்கலாம் என்றார் பொன்னையா
ஆனால் நான் பதம் என்றேன் என்றார்
பதத்துக்குப் பதம் மட்டுமே எதிரா என்றேன்
ஆம் என்றார், மேலும்
உனது பதில் நாடகீயமானதென்றார்
எங்களில் அலுப்படைந்தார்
சரி உங்களுக்குச் சில
சுலபமான கேள்விகளென்றார் பொன்னையா
நில் என்பதன் எதிர்ப்பதமென்ன?
உட்கார் என்றோம்
உட்கார் என்பதன் எதிர்ப்பதமென்ன?
நில் என்றோம்
பிரம்பு அசைந்தது
கரும்பலகைக்கு முன்னிருந்து
பொன்னையா சாரின் நரைமுடி எங்களைப் பார்த்தது
பிரம்பும் எங்களைப் பார்த்தது
நாங்கள் கணுக்கள் செதுக்கிய பிரம்பு
எதிர்ப்பதங்கள் நெளிந்தன எங்கள் கால்சராய்களுக்குள்
மயிர்முளைக்கா கெண்டைக்கால் சதைகளில்
நாற்காலிகளின் மரக்கிறீச்சிடல்களில் டிஃபன்பாக்ஸ்களில்
பூமியின் எதிர்ப்பதம் என்ன எனக்
கேட்டிருந்தார் பொன்னையா
ராயப்பன் ஒரு பருக்கையை உருவிக்காட்டினான்
யோசேப்பன் நரகம் என்றான்
பின்பு குழம்பி, சொர்க்கம் என்றான்
நான் யோசித்தேன்,
பூமி என்றேன்
இருக்கலாம் என்றார் பொன்னையா
ஆனால் நான் பதம் என்றேன் என்றார்
பதத்துக்குப் பதம் மட்டுமே எதிரா என்றேன்
ஆம் என்றார், மேலும்
உனது பதில் நாடகீயமானதென்றார்
எங்களில் அலுப்படைந்தார்
சரி உங்களுக்குச் சில
சுலபமான கேள்விகளென்றார் பொன்னையா
நில் என்பதன் எதிர்ப்பதமென்ன?
உட்கார் என்றோம்
உட்கார் என்பதன் எதிர்ப்பதமென்ன?
நில் என்றோம்
பிரம்பு அசைந்தது
குஜராத் கலவரம் பற்றிய ஆவணப்படம்
ராகேஷ் ஷர்மா என்ற இயக்குனரின் குஜராத் மதக்கலவரம் குறித்த Final Solution என்ற ஆவணப்படத்தைப் பார்த்தேன். இதைத் திரையிடுவது குறித்த மின்னஞ்சல் அறிமுகத்தில், //Final Solution is a study of the politics of hate. Set in Gujarat during the period Feb/March 2002 - July 2003, the film graphically documents the changing face of right-wing politics in India through a study of the 2002 genocide of Moslems in Gujarat. It specifically aims political tendencies reminiscent of the Nazi Germany of early/mid-1930s. Final Solution is antihate/violence as "those who forget history are condemned to relive it"// என்றிருந்ததில், Final Solution என்பது, யூதர்களைக் கொல்ல நாஜிகள் வடிவமைத்த திட்டத்தின் பெயர் என்பது, பல மாணவர்களைச் சங்கடப்படுத்தியதால், படத்தைத் திரையிட அனுமதி மறுக்க மின்னஞ்சல் அனுப்புமாறு ஒரு கோரிக்கை வந்தது. அதை எத்தனை பேர் கண்டுகொண்டார்கள் என்று தெரியவில்லை. படத்தைப் பார்க்காமலே எதிர்ப்புக்குரலோ ஆதரவுக்குரலோ கொடுக்கக்கூடாதென்பதால் நான் எதுவும் எழுதவில்லை. படம் பார்த்தேன். சுமாரான கூட்டம். நிறைய இந்தியர்கள், சில பாகிஸ்தானியர், பல வெளிநாட்டவர் என்று கிட்டத்தட்ட நூறு பேர். கிட்டத்தட்ட இரண்டரை மணி நேரத்துக்கு மேல் ஓடிய படம். இந்தியாவில் தணிக்கைக்குழுவால் பொதுவில் திரையிட அனுமதி மறுக்கப்பட்டு, பொதுவில்தானே திரையிடக்கூடாது, தனிப்பட்ட முறையில் திரையிடலாமென்று தனிப்பட்ட முறையில் திரையிட்டு, மேலும் piracy என்பதையே ஒரு உத்தியாக, ஒருவனுக்கு இலவச விசிடி கொடுத்தால் அவன் மேலும் ஐந்து பேருக்கு அதைப் பிரதி எடுத்துக் கொடுக்கவேண்டும் என்று கிட்டத்தட்ட 12000 பிரதிகள் விநியோகம் செய்யப்பட்டுப் பார்க்கப்பட்ட ஆவணப்படம். சுருக்கமாக, நரேந்திர மோடி தலைமையிலான பிஜேபி அரசு, கோத்ராவைத் தொடர்ந்த முஸ்லிம்களுக்கு எதிரான கலவரங்களை எப்படி மறைமுகமாகவோ நேரடியாகவோ ஆதரித்தது, அடுத்த சட்டசபைத் தேர்தலில் கோத்ராவையே எப்படி மையமான ஒரு விஷயமாக்கி ஜெயித்தது என்பதை, நரேந்திர மோடியில் "கௌரவ யாத்திரை" துணையுடன் காட்டியது. கலவரம் நிகழ்ந்த நேரத்தில் இந்தியாவில் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோது, 'இந்து' வின் முதல்பக்கத்தில் கொலைகாரர்களிடம் கண்ணீரோடு கைகளைக் கூப்பிக்கொண்டிருக்கும் ஒரு நடுத்தர வயதினனின் படம் மனத்தைப் பிசைந்ததுண்டு. இந்தப் படம், எதிர்-பாஜக நிலைப்பாட்டுடன், பெரும்பாலும் முஸ்லீம்கள் பார்வையில், அவ்வப்போது சில இந்துக்களின் பார்வையில் சொல்லப்பட்டிருந்ததென்பதால், நடந்த கற்பழிப்புக்கள், நினைவு தப்பும்வரை ஒருவனை அடித்துப்போட்டு எரியும் டயரை அவன்மேல் வைத்துவிட்டுப் போவது, பெண்களின் கருப்பைக்குள்ளிருக்கும் குழந்தைகள் உருவிக் கொலைசெய்யப்படுவது, குடும்பத்தோடு பத்துப் பேர் இருபது பேர் என்று கொலைசெய்யப்படுவது என்று எடுக்கப்படும் பேட்டிகளுடன், ஒரு முஸ்லிம் சிறுவனிடமும் ஒரு இந்துச் சிறுமியிடமும் எடுக்கப்பட்ட பேட்டிகள்தான் இன்னும் அதிக அழுத்தத்தை ஏற்படுத்தியது. படத்தை எடுத்த ராகேஷ் ஷர்மா, அந்த முஸ்லிம் பள்ளிச்சிறுவனிடம் (ஆறேழு வயதிருக்கும்) கேட்கிறார்: "பெரியவனாகி என்ன செய்வாய்?" "Soldier ஆவேன்."
"ஆகி?"
"இந்துக்களைக் கொல்லுவேன்."
"ஏன்?"
"இந்துக்கள் எங்கள் குடும்பத்தினரைக் கொன்றார்கள்"
"நானும் ஒரு இந்துதான். என்னை விட்டுவிடுவாயா?"
பையனுக்கு சிறிதுநேரம் குழப்பம். அங்குமிங்குமாகப் பார்க்கிறான்.
"ஆமாம். விட்டுவிடுவேன்"
"ஏன்? நானும் ஒரு இந்து தானே?"
"இல்லை, நீ ஒரு முஸ்லிம்".
வி.ஹெச்.பி, பஜ்ரங் தள் சாமியார்களின், மோடியின் பேச்சையும், பிரஹலாத் சாஸ்திரி என்ற பேச்சாளருடனான (ஐக்கிய நாடுகளின் சட்டங்களிலிருந்து சடசடவென்று உடைந்த ஆங்கிலத்தில் மேற்கோள் காட்டும், விஷங்கக்கும் பேச்சாளரொருவர். "இந்து அடிப்படைவாதம் இதுவரை உருவாகவில்லை; ஆனால் உருவானால், பாகிஸ்தான் உலக வரைபடத்திலிருந்து துடைத்து எறியப்படும்" ரீதியில்...) நேர்முகங்கள், குஜராத் மாநில ஆதிவாசிகள் விஹெச்பியினரால் மூளைச்சலவை செய்யப்பட்டு ஆள்திரட்டுவது (சொல்லும் காரணம்: Abstination: மது, சிகரெட் இதெல்லாம் இங்கே சேர்ந்தபின் கிடையாது. முஸ்லிம்கள் இதையெல்லாம் காட்டி ஆளை மயக்கி, வீட்டைவிட்டு இந்துப் பெண்களை அழைத்துக்கொண்டு போய்விடுகிறார்கள். நாம் மரியாதையுடன் பிழைக்கவேண்டாமா?) என்றும், எப்படி சிறுபான்மையினர் ghettoisationக்கு ஆட்படுத்தப்படுகிறார்கள் என்றும், மிக வலிமையான சில நேர்முகங்களுடன் இருந்த படம். என் மகளின் மார்பை அறுத்தார்கள் என்றும், ஒரு கையில் மொபைல் ஃபோன் மறுகையில் வாளுடன் தான் எங்களை வெகு திட்டமிட்டுத் தாக்கினார்கள், குடும்பத்தோடு மொத்தமாகப் பெட்ரோல் ஊற்றி எரித்தார்கள், வா வந்து கற்பழிப்பதைப் பாரு என்று எக்காளமிட்டுக்கொண்டே பெண்களைக் கற்பழித்தார்கள் என்று முஸ்லிம்களும், இந்துக்களாவது கம்பு வாள் கொண்டு தாக்கினார்கள்; இந்த முஸ்லிம்களுக்கு ஆயுதங்களெல்லாம் எங்கிருந்துதான் கிடைக்கிறதோ தெரியவில்லை என்றுகொண்டு இந்துக்களும் என்று இருபக்கங்களிலிருந்தும் குற்றச்சாட்டுக்கள். அடுத்து ஆகாஷ்தர்ம் கோவிலில் கமாண்டோப் படையினரால் சுடப்பட்டு இறந்த தீவிரவாதிகள் இருவரைப்பற்றியும், அது எப்படி அரசியலாக்கப்பட்டது என்றும், தேர்தலில் ஜெயித்தபிறகு அத்வானி "கோத்ரா பற்றிப் பேச்செடுக்காமலே தேர்தலில் ஜெயித்தோம். It is remarkable" என்றும், hate mandate எப்படி பாஜக மறுபடி ஆட்சிக்கு வர உதவியதென்றும் கூறுகிறது இரண்டாம் பாகம். கண்ணுக்குக் கண் என்று அனைவரும் களத்தில் இறங்கினால் உலகமே குருடாகிவிடும் என்று காந்தி சொன்னதைத்தான் நினைவுகூரவேண்டியிருக்கிறது. பேட்டிகாணப்பட்டவர்களில் குறிப்பிட்ட சதவீதத்தார், காங்கிரஸ் பாஜக முஸ்லிம் இந்து என்று அரசியல் சித்துவிளையாட்டுக்களில் பொதுஜனங்கள் மாட்டிக்கொண்டு சாகிறார்கள் என்ற ரீதியில் கருத்துக் கூறினார்கள்.
மேலும், என்னளவில் விமர்சனமென்று ஒன்று வைக்கவேண்டுமெனில், சங்பரிவார், விஹெச்பி, பாஜக இந்தப் பிரச்னையில் உபயோகித்த காட்டுமிராண்டித்தனம் மேலான இந்த ஆவணப்படத்தின் நியாயமான விமர்சனத்தைத் தவிர்த்து, தெற்காசிய மதநிலவரங்களைப்பற்றித் தெரியாத ஒரு நடுநிலைப் பார்வையாளனுக்கு (neutral foreign spectator), இந்தப் படம் மட்டும், தன்னளவில் இந்துக்களைப்பற்றி என்ன உணர்வுகளை அளிக்குமென்றுதான் யோசிக்கத் தோன்றியது. இண்டியானா ஜோன்ஸ் அண்டு த டெம்பிள் ஆஃப் டூம் பார்த்துவிட்டு அம்ரீஷ்புரி ரீதியிலும், ISKCON ரீதியிலும் அபிப்ராயம் வைத்திருப்பவர்களிடம், இந்துமதம் குறித்த எந்தவித அபிப்ராயம் கொடுக்கும் என்று யோசித்தபோது, படம், குஜராத் கலவரத்தில் தொடங்கி, குஜராத் கலவரத்தில் முடிகிறதால், "இந்து" என்பவன் இவ்வளவுதானா என்ற ரீதியில் அடங்கிப் போகிறதா என்று கேட்டேன். மழுப்பலான ஏதோ பதில். செப்டம்பர் பதினொன்றுக்குப் பிறகு மெல்லிசாக மீசை, நீளமான தாடி என்று இருந்தாலே இஸ்லாமியத் தீவிரவாதி என்று சந்தேகத்துடன் பார்ப்பதுபோன்ற மடத்தனமான பார்வையை மேற்கத்திய உலகம் வரித்துக்கொண்டுவிட்டதுபோல, "இந்துக்கள் அனைவரும் பாஜக, விஹெச்பி பூட்ஸுக்குப் பாலிஷ் போட்டுக்கொண்டு, பிற மதத்தினரை வெட்டிக் கொல்பவர்கள்" என்ற ரீதியில் மொட்டையாக சித்தரித்திருக்கிறீர்களே என்று சில கேள்விகள். கிடைத்த பதில்கள் திருப்திகரமாக இல்லை. சரி, "இந்துக் காட்டுமிராண்டிகள்" (மேற்கண்ட பூட்பாலிஷ் ரீதியில்...) திருந்துவோமென்று முடிவெடுத்து, இந்துமதத்தை அடியோடு வேரறுத்துவிட்டு சீனா போல அதிகாரபூர்வமான இறைநம்பிக்கையின்மையைத் (atheism) தழுவினால் அதன்பிறகு அதன் எதிர்காலம் எப்படியிருக்குமென்று ஊகிக்க முடியுமா உங்களால் என்று ஒரு கேள்வி. பதில் திருப்தியளிக்கவில்லை. சர்வதேசத் தளத்தில் இந்தப் பிரச்னை என்று இயக்குனர் சொல்ல, தற்போதைய சூழ்நிலையில் மதச்சார்பின்மை குறித்து இந்தியாவுக்கு அறிவுரை சொல்லுமளவு பிறமதத் துவேஷமில்லாத "முன்னேறிய நாடுகள்" இருக்கின்றதா என்று கேட்டதற்கு, "Nation state குறித்த எனது கருத்தாக்கம் வேறுபட்டது. என்னை ஒரு தேசத்துக் குடிமகனாக குறுகிய கண்ணோட்டத்தில் நான் கருதுவதில்லை" என்ற ரீதியில் ஒரு பதில். குஜராத் பள்ளிக்கூடங்களில் ஹிட்லர் பற்றிய ஒரு வரி "தன் இனத்தவரைப் பெருமைகொள்ளச்செய்து தன்னம்பிக்கையூட்டினார்" என்று புகழ்ந்து எழுதப்பட்டிருப்பதை, சிறுபான்மையினர் தனியாகப் பிரித்து வைக்கப்படுவதையும் படம் குறிப்பிடுகிறது.
ஷ்யாம் பெனகலிடம் இணை இயக்குனராகப் பணிபுரிந்தவர் என்று குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. மேலும் விபரங்கள் அறிய அவரது தளத்தைப் பார்க்கவும். இந்தப் படத்தின்மீது தனிப்பட்ட விமர்சனங்கள் இருப்பினும், நிஜத்தின் குரூரமுகத்தை நெருக்கத்தில் காணக்கிடைத்த வாய்ப்பு என்ற ரீதியில், ஒரு நினைவில் தங்கும் அனுபவம்.
"ஆகி?"
"இந்துக்களைக் கொல்லுவேன்."
"ஏன்?"
"இந்துக்கள் எங்கள் குடும்பத்தினரைக் கொன்றார்கள்"
"நானும் ஒரு இந்துதான். என்னை விட்டுவிடுவாயா?"
பையனுக்கு சிறிதுநேரம் குழப்பம். அங்குமிங்குமாகப் பார்க்கிறான்.
"ஆமாம். விட்டுவிடுவேன்"
"ஏன்? நானும் ஒரு இந்து தானே?"
"இல்லை, நீ ஒரு முஸ்லிம்".
வி.ஹெச்.பி, பஜ்ரங் தள் சாமியார்களின், மோடியின் பேச்சையும், பிரஹலாத் சாஸ்திரி என்ற பேச்சாளருடனான (ஐக்கிய நாடுகளின் சட்டங்களிலிருந்து சடசடவென்று உடைந்த ஆங்கிலத்தில் மேற்கோள் காட்டும், விஷங்கக்கும் பேச்சாளரொருவர். "இந்து அடிப்படைவாதம் இதுவரை உருவாகவில்லை; ஆனால் உருவானால், பாகிஸ்தான் உலக வரைபடத்திலிருந்து துடைத்து எறியப்படும்" ரீதியில்...) நேர்முகங்கள், குஜராத் மாநில ஆதிவாசிகள் விஹெச்பியினரால் மூளைச்சலவை செய்யப்பட்டு ஆள்திரட்டுவது (சொல்லும் காரணம்: Abstination: மது, சிகரெட் இதெல்லாம் இங்கே சேர்ந்தபின் கிடையாது. முஸ்லிம்கள் இதையெல்லாம் காட்டி ஆளை மயக்கி, வீட்டைவிட்டு இந்துப் பெண்களை அழைத்துக்கொண்டு போய்விடுகிறார்கள். நாம் மரியாதையுடன் பிழைக்கவேண்டாமா?) என்றும், எப்படி சிறுபான்மையினர் ghettoisationக்கு ஆட்படுத்தப்படுகிறார்கள் என்றும், மிக வலிமையான சில நேர்முகங்களுடன் இருந்த படம். என் மகளின் மார்பை அறுத்தார்கள் என்றும், ஒரு கையில் மொபைல் ஃபோன் மறுகையில் வாளுடன் தான் எங்களை வெகு திட்டமிட்டுத் தாக்கினார்கள், குடும்பத்தோடு மொத்தமாகப் பெட்ரோல் ஊற்றி எரித்தார்கள், வா வந்து கற்பழிப்பதைப் பாரு என்று எக்காளமிட்டுக்கொண்டே பெண்களைக் கற்பழித்தார்கள் என்று முஸ்லிம்களும், இந்துக்களாவது கம்பு வாள் கொண்டு தாக்கினார்கள்; இந்த முஸ்லிம்களுக்கு ஆயுதங்களெல்லாம் எங்கிருந்துதான் கிடைக்கிறதோ தெரியவில்லை என்றுகொண்டு இந்துக்களும் என்று இருபக்கங்களிலிருந்தும் குற்றச்சாட்டுக்கள். அடுத்து ஆகாஷ்தர்ம் கோவிலில் கமாண்டோப் படையினரால் சுடப்பட்டு இறந்த தீவிரவாதிகள் இருவரைப்பற்றியும், அது எப்படி அரசியலாக்கப்பட்டது என்றும், தேர்தலில் ஜெயித்தபிறகு அத்வானி "கோத்ரா பற்றிப் பேச்செடுக்காமலே தேர்தலில் ஜெயித்தோம். It is remarkable" என்றும், hate mandate எப்படி பாஜக மறுபடி ஆட்சிக்கு வர உதவியதென்றும் கூறுகிறது இரண்டாம் பாகம். கண்ணுக்குக் கண் என்று அனைவரும் களத்தில் இறங்கினால் உலகமே குருடாகிவிடும் என்று காந்தி சொன்னதைத்தான் நினைவுகூரவேண்டியிருக்கிறது. பேட்டிகாணப்பட்டவர்களில் குறிப்பிட்ட சதவீதத்தார், காங்கிரஸ் பாஜக முஸ்லிம் இந்து என்று அரசியல் சித்துவிளையாட்டுக்களில் பொதுஜனங்கள் மாட்டிக்கொண்டு சாகிறார்கள் என்ற ரீதியில் கருத்துக் கூறினார்கள்.
மேலும், என்னளவில் விமர்சனமென்று ஒன்று வைக்கவேண்டுமெனில், சங்பரிவார், விஹெச்பி, பாஜக இந்தப் பிரச்னையில் உபயோகித்த காட்டுமிராண்டித்தனம் மேலான இந்த ஆவணப்படத்தின் நியாயமான விமர்சனத்தைத் தவிர்த்து, தெற்காசிய மதநிலவரங்களைப்பற்றித் தெரியாத ஒரு நடுநிலைப் பார்வையாளனுக்கு (neutral foreign spectator), இந்தப் படம் மட்டும், தன்னளவில் இந்துக்களைப்பற்றி என்ன உணர்வுகளை அளிக்குமென்றுதான் யோசிக்கத் தோன்றியது. இண்டியானா ஜோன்ஸ் அண்டு த டெம்பிள் ஆஃப் டூம் பார்த்துவிட்டு அம்ரீஷ்புரி ரீதியிலும், ISKCON ரீதியிலும் அபிப்ராயம் வைத்திருப்பவர்களிடம், இந்துமதம் குறித்த எந்தவித அபிப்ராயம் கொடுக்கும் என்று யோசித்தபோது, படம், குஜராத் கலவரத்தில் தொடங்கி, குஜராத் கலவரத்தில் முடிகிறதால், "இந்து" என்பவன் இவ்வளவுதானா என்ற ரீதியில் அடங்கிப் போகிறதா என்று கேட்டேன். மழுப்பலான ஏதோ பதில். செப்டம்பர் பதினொன்றுக்குப் பிறகு மெல்லிசாக மீசை, நீளமான தாடி என்று இருந்தாலே இஸ்லாமியத் தீவிரவாதி என்று சந்தேகத்துடன் பார்ப்பதுபோன்ற மடத்தனமான பார்வையை மேற்கத்திய உலகம் வரித்துக்கொண்டுவிட்டதுபோல, "இந்துக்கள் அனைவரும் பாஜக, விஹெச்பி பூட்ஸுக்குப் பாலிஷ் போட்டுக்கொண்டு, பிற மதத்தினரை வெட்டிக் கொல்பவர்கள்" என்ற ரீதியில் மொட்டையாக சித்தரித்திருக்கிறீர்களே என்று சில கேள்விகள். கிடைத்த பதில்கள் திருப்திகரமாக இல்லை. சரி, "இந்துக் காட்டுமிராண்டிகள்" (மேற்கண்ட பூட்பாலிஷ் ரீதியில்...) திருந்துவோமென்று முடிவெடுத்து, இந்துமதத்தை அடியோடு வேரறுத்துவிட்டு சீனா போல அதிகாரபூர்வமான இறைநம்பிக்கையின்மையைத் (atheism) தழுவினால் அதன்பிறகு அதன் எதிர்காலம் எப்படியிருக்குமென்று ஊகிக்க முடியுமா உங்களால் என்று ஒரு கேள்வி. பதில் திருப்தியளிக்கவில்லை. சர்வதேசத் தளத்தில் இந்தப் பிரச்னை என்று இயக்குனர் சொல்ல, தற்போதைய சூழ்நிலையில் மதச்சார்பின்மை குறித்து இந்தியாவுக்கு அறிவுரை சொல்லுமளவு பிறமதத் துவேஷமில்லாத "முன்னேறிய நாடுகள்" இருக்கின்றதா என்று கேட்டதற்கு, "Nation state குறித்த எனது கருத்தாக்கம் வேறுபட்டது. என்னை ஒரு தேசத்துக் குடிமகனாக குறுகிய கண்ணோட்டத்தில் நான் கருதுவதில்லை" என்ற ரீதியில் ஒரு பதில். குஜராத் பள்ளிக்கூடங்களில் ஹிட்லர் பற்றிய ஒரு வரி "தன் இனத்தவரைப் பெருமைகொள்ளச்செய்து தன்னம்பிக்கையூட்டினார்" என்று புகழ்ந்து எழுதப்பட்டிருப்பதை, சிறுபான்மையினர் தனியாகப் பிரித்து வைக்கப்படுவதையும் படம் குறிப்பிடுகிறது.
ஷ்யாம் பெனகலிடம் இணை இயக்குனராகப் பணிபுரிந்தவர் என்று குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. மேலும் விபரங்கள் அறிய அவரது தளத்தைப் பார்க்கவும். இந்தப் படத்தின்மீது தனிப்பட்ட விமர்சனங்கள் இருப்பினும், நிஜத்தின் குரூரமுகத்தை நெருக்கத்தில் காணக்கிடைத்த வாய்ப்பு என்ற ரீதியில், ஒரு நினைவில் தங்கும் அனுபவம்.
Sunday, March 20, 2005
Fanny and Alexander
வசனங்கள், மிகையுணர்ச்சிகள், தத்துவங்கள், பிரலாபங்கள், ஒப்பாரிகள், சோகங்கள், மகிழ்ச்சிகள் என்று அனைத்தும் இருந்தும், மூன்று மணி நேரப் படத்தைப் பார்த்து முடித்தும், எதையோ தவறவிட்டுவிட்டோமே தவறவிட்டுவிட்டதுபோலிருக்கிறதே என்று நினைக்கவைத்த படம் இங்மார் பெர்க்மனின் ஃபானி அண்ட் அலெக்சாந்தர் (Fanny and Alexander). 
மூன்று நாட்களில், துண்டு துண்டாகப் பார்த்தேன். கதை எனில்: உப்சலா என்னும் ஸ்வீடன் நகரத்தில், 60களில் வாழ்ந்ததாகச் சித்தரிக்கப்படும் ஏக்தால் (Ekdahl) குடும்பத்தினரைப்பற்றிய கதை. நாடக நிறுவனமொன்றை நிர்வகிக்கும் அக் கூட்டுக்குடும்பத்தின் மூத்த மகன் ஆஸ்கார் (Oscar Ekdahl), ஒரு திறமையான நிர்வாகி, வெகு சாதாரணமான நடிகன். அவனுக்கொரு மனைவி, ஃபானி, அலெக்ஸாந்தர் என்று இரண்டு குழந்தைகள். ஆஸ்காரின் சகோதரர்களில் ஒருவன் திறமையான வியாபாரி (குஸ்தாவ் அடால்ஃப் - Gustav Adolf), மற்றொருவன், இன்னும் ஸ்வீடிஷ் மொழியை ஒழுங்காகக் கற்றுக்கொண்டிராத ஜெர்மானியப் பெண்ணொருத்தியைத் திருமணம் செய்துகொண்டும், வறுமையில் உழன்றுகொண்டுமிருக்கும் ஒரு பேராசிரியர் (கார்ல் - Carl). இவர்களது மனைவி, குழந்தைகள், ஏக்தால் சகோதரர்களின் தாய் - முதுபெண் ஹெலனா ஆகியோருடனாக கூட்டுக்குடும்பம். கிறிஸ்துமஸ் கொண்டாட்டங்களுடன் படம் தொடங்குகிறது. ஒரே சிரிப்பும் கும்மாளமுமாய்; அனைவரும் குடித்துக்கொண்டும் பாடிக்கொண்டும் ஆடிக்கொண்டும், ஆஸ்கார், தனது நாடகக் கம்பெனியாருக்கு கிறிஸ்துமஸ் நாளன்று நன்றி சொல்லிக்கொண்டும்.
கார்ல், கூடியிருக்கும் சிறுவர்களையெல்லாம் அழைக்கிறார்: "வாருங்கள் குழந்தைகளே, மெழுகுவர்த்திகளை எடுத்துக்கொண்டு வாருங்கள், உங்களுக்கு பெரும் வாணவேடிக்கை காண்பிக்கிறேன்" என்று. மாடியின் ஒதுக்குப்புறமாகக் குழந்தைகளைக் கூட்டிக்கொண்டு போய், காற்சட்டையை கழற்றிவிட்டு, உட்காற்சட்டையுடன் மெழுகுவர்த்திகளுக்கு மேலாகத் தன் புட்டங்களை வைத்து ஒரு பெரும் வெடி(!!) போட்டு அவற்றை அணைக்கிறார்; படத்தின் மத்தியில், எப்போதும் ஒரு வேலைக்கார மனப்பான்மையுடனேயே இருக்கும் தனது ஜெர்மானிய மனைவியைக் கடிந்துகொண்டும் கோபித்துக்கொண்டும் தனது கடனாளி நிலையை நினைத்து சுய இரக்கத்தில் அழுதுகொண்டும் இருக்கிறார்.
குஸ்தாவ் அடால்ஃப் ஒரு ப்ளேபாய். விந்தி விந்தி நடக்கும் மாய் (Maj) என்னும் வேலைக்காரப் பெண்ணுடன் தொடர்பு. அவரது மனைவிக்குத் தெரிந்தும், அவள் கண்டுகொள்வதில்லை. கட்டிலின் மேல் படுத்துக்கொண்டு, அன்றிரவு கட்டிலை முறிக்கிறார்கள். தான் தானாக இருக்கவிரும்பும் மாய் மீது தேவையற்ற அன்பைப் பொழிந்து, "உனது பெயருக்கு சில சொத்துக்களை எழுதிவைக்கிறேன்" என்று வெகு தீவிரமாகச் சொல்லி அவளையும் தர்மசங்கடத்தில் ஆழ்த்துகிறார்.
ஹாம்லெட் நாடக ஒத்திகை நடக்கிறது. ஆஸ்காரும் ஒரு பாத்திரத்தில் நடிக்கிறார். ஒரு வசனத்தைப் பேசி முடித்தவுடன், அடுத்து என்ன செய்யவேண்டுமென்று மறந்துபோகிறது. என்ன செய்யவேண்டும் நான் என்று சக நடிகனைக் கேட்கிறார். "உன் வசனம் முடிந்தது. இப்போது நீ மேடை பின் நடுப்பக்கமாக வெளியேறவேண்டும்" என்கிறான் அவன். ஆஸ்கார் சரிந்து விழுகிறார். மருத்துவர்கள் வருகிறார்கள். உயிர் பிரியுமுன் ஃபானியையும் அலெக்ஸாந்தரையும் பார்க்க ஆஸ்கார் பிரியப்படுகிறார். வரவே மறுக்கும் அலெக்ஸாந்தரை கட்டாயப்படுத்தி இழுத்து வருகிறார்கள். அலெக்ஸாந்தர் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு ஒரு விகாரமான மூச்சிரைப்பு, இழுப்புடன் ஆஸ்காரின் உயிர் பிரிகிறது, மரணத்தின் வாசனையை அலெக்ஸாந்தரின்மேல் தெளித்துவிட்டு.
நாட்கள் நகர்கின்றன. ஆஸ்காரின் மனைவி எமிலி, மறுமணம் செய்துகொள்கிறாள். இந்தத் தடவை திருமணம் செய்துகொண்டது, எட்வர்ட் வெர்கிரஸ் என்ற ஒரு கிறிஸ்துவப் பேராயரை. அலெக்ஸாந்தரும் ஃபானியும் தங்களது மாற்றாந்தந்தை எட்வர்டின் வீட்டுக்குக் குடிபோகின்றனர். பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில் கட்டப்பட்டு, ஜன்னல்களுக்குக் குறுக்காகக் கம்பிகளடிக்கப்பட்ட, கிட்டத்தட்ட தேவாலயம் போலவே இருக்கும் அந்த வீட்டின் வேலைக்காரிகள், செயலற்ற எட்வர்டின் சகோதரி, மற்றொரு சகோதரி, தாய் அனைவரும் கண்ணுக்குப் புலப்படாத சங்கிலிகளைக்கொண்டு பிறரைப் பிணைக்கும் ஒரு இறுக்கத்துடனேயே வாழ்ந்து வருகின்றனர். அலெக்ஸாந்தர் மேல் எட்வர்டுக்கு இருக்கும் வெறுப்பு சொல்லி மாளாது. அறநெறிப் போதனைகள் உதவியுடன் தன் இழுப்புக்கு அலெக்ஸாந்தரை வளைக்க முயலும் எட்வர்டுக்கு ஒவ்வொரு முறையும் தோல்வியே நிகழ்கிறது. நிகழ நிகழ, வன்மம் அதிகரித்துக்கொண்டே போகிறது. அலெக்சாந்தரின் தாய் எமிலிக்கு இருதலைக்கொள்ளி எறும்பு நிலை - மகனிடம், "எனக்கு இன்னும் சற்று நேரம் கொடு, அனைத்தையும் சீராக்க முயல்கிறேன்" என்கிறாள். அந்த வீட்டினுள் நடமாடும்போதெல்லாம் தன் தந்தையின் ஆவியைக் காண்கிறான் அலெக்சாந்தர். அந்த வீட்டு வேலைக்காரி ஒருத்தி, எட்வர்டின் பழைய மனைவிகளைக்குறித்து அலெக்சாந்தரிடம் பேசிக்கொண்டிருக்கிறாள். "பழைய மனைவிக்கு இரண்டு பெண்குழந்தைகள். பக்கத்து ஆற்றில்தான் விழுந்து உயிர்விட்டார்கள். என்ன நினைத்துக்கொண்டிருந்தார்களோ தெரியவில்லை, ஒருவரையொருவர் அவ்வளவு இறுக்கமாகப் பிணைத்துக்கொண்டு இறந்துகிடந்தார்கள். ரம்பத்தால் அறுத்துத்தான் அவர்களைப் பிரிக்கவேண்டிவந்தது" என்கிறாள். தனது கற்பனைத் திறனைத் துணைக்கழைத்து, எட்வர்ட் தான் அந்த மூன்று பேரையும் ஆற்றில் மூழ்கடித்துக் கொலை செய்ததாக கூறுகிறான் அலெக்சாந்தர். மேலே விசாரணைக்கு அழைக்கப்பட்டு, காற்சட்டை இறக்கப்பட்டு, முறுக்கப்பட்ட பிரம்பைக்கொண்டு வெளுத்து எடுக்கிறார் எட்வர்ட். அலெக்ஸாந்தர், தனியறை ஒன்றில் அடைக்கப்படுகிறான்.
மறுபடிக் கர்ப்பமடைகிறாள் எமிலி. தனது முன்னாள் மாமியார் ஹெலனா மீது உள்ள அபிமானத்தால், அவளுடனும் பேசி வருகிறாள், தொடர்பு வைத்திருக்கிறாள். ஹெலனாவுடன் பேசிவிட்டு வீடுதிரும்பும் எமிலி, அலெக்சாந்தர் தனியறையில் அடைக்கப்பட்டிருப்பதைப் பார்த்து உக்கிரமடைகிறாள். எட்வர்டின் உணவில் வழக்கத்தைவிட அதிகளவில் தூக்கமாத்திரை கலந்துவிட்டு, வீட்டைவிட்டு வெளியேறி, ஹெலனாவுடன் சேர்ந்துகொள்கிறாள். பின்பு அவர்களைத் தேடி வரும் காவல்துறை அதிகாரிகள், "எட்வர்டின் செயலிழந்த சகோதரி அருகிலிருந்த மெழுகுவர்த்தி கீழே விழுந்து துணிகளில் தீப்பற்றி அவள்மேலும் தீப்பற்றி, அவள் பின்பு ஓடி வந்து எட்வர்ட் மேல் விழுந்து இறுகப் பற்றிக்கொண்டதால், எட்வர்டும் கருகி இறந்துவிட்டார்" என்ற துக்ககரமான செய்தியைச் சொல்கின்றனர். ஹெலனாவும் எமிலியும் நாடக நிறுவனத்தைச் சேர்ந்து நிர்வகிப்பது என்ற முடிவுக்கு வருகின்றனர். அகஸ்ட் ஸ்ட்ரிண்ட்பெர்கின் ஒரு நாடகத்தை ஹெலனாவிடம் கொடுத்துவிட்டுச் செல்கிறாள் எமிலி. பிஸ்கெட்டுகளை எடுக்கவரும் அலெக்ஸாந்தர், தடுக்கிக் கீழே விழுகிறான். எழுந்திருக்க முயல்பவனின் பிடரியை வெகு அழுத்தமாக ஒரு கை இறுக்கிப் பிடிக்கிறது. நிமிர்ந்து பார்க்கிறான். எட்வர்ட், "உன்னை விடுவதில்லை" என்றுவிட்டு நடந்து போகிறார். சுதாரித்து எழுந்து வரும் அலெக்ஸாந்தர், நாடகத்தைப் படித்துக்கொண்டிருக்கும் பாட்டி ஹெலனாவின் மடியில் படுத்துக்கொள்வதுடன் படம் முடிகிறது.
ஒருசில படங்களில், ஒளிப்பதிவாளர் என்பவர் அந்தப் படங்களுக்குக் கிடைத்த வரம் என்று தோன்றும். பழைய 'நெஞ்சில் ஓர் ஆலயம்' அ.வின்சென்ட் (சரியா?) போல. பெர்க்மனின் அனைத்துப் படங்களுக்கும் ஒளிப்பதிவு செய்த ஸ்வென் நிக்விஸ்ட்டின் (Sven Nykvist) ஒளிப்பதிவு, படத்தின் வெவ்வேறு பக்கங்களை வெகு துல்லியமாகப் பிரித்தும் இணைத்தும் காட்டுகிறது. கிட்டத்தட்ட மறுமலர்ச்சி ஓவியர்களின் ஓவியங்கள், அலங்காரங்களைப்போன்ற வெகு நளினமான, வண்ணமயமான நாடக்கார ஏக்தால் குடும்பத்தின் வீடு; எந்தவித அலங்காரமுமற்ற, மத, அறநம்பிக்கைகளே சுவற்றின் சுண்ணாம்பாக வெளுத்துப்போய் உயிரற்று - ஆனால் பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில் கட்டப்பட்டதென்ற பழம்பெருமையுடன் ஓங்கி எழுந்து நிற்கும் எட்வர்டின் வீடு, மற்றும் அங்கிருந்து தப்பித்து ஃபானியும் அலெக்ஸாந்தரும் தங்கவைக்கப்பட்டிருக்கும் யூத வியாபாரி ஈசாக்கின் வீட்டினுள் காணும் எண்ணற்ற நிறங்கள், பொருட்கள், அமானுஷ்ய சக்திகள்கொண்டதாகக் காட்டப்படும் இஸ்மாயில் போன்றவற்றை, படம் பார்க்கும்போது உறுத்தலில்லாமல் காட்டி, படத்தைப் பார்த்து முடித்து எப்போதோ யோசிக்கையில், சம்பவங்களை நினைவுகூரையில், சம்பவங்களுடனே நிறங்களையும் குழைத்து நினைவுகளுள் பரவவிடும் மாயம், ஸ்வென் நிக்விஸ்ட் போன்ற வெகு சில ஒளிப்பதிவாளர்களுக்கே வாய்த்த வரம். படத்தைப் பார்க்கும்போது உணர்வீர்கள். ஒவ்வொரு ஃப்ரேமும் ஒவ்வொரு ஓவியம்போல இருப்பது - முன்பு ஒரு பதிவில் நான் குறிப்பிட்ட Girl with a pearl earring போலவே.
சிறுவன் அலெக்சாந்தர், இரவில் விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டபின்பு மாய லாந்தரில் (magic lantern) படம் காண்பிப்பதும், நிஜ வாழ்வில் பெர்க்மனுக்கு மிகவும் கண்டிப்பான பாதிரியார் தந்தை இருந்ததையும் இன்னும்பலவற்றையும் கொண்டு, இதில் ஓரளவு பெர்க்மனின் சுயசரிதைத்தமை இருப்பதாகக் கூறப்படுகிறது. சிறுவன் அலெக்சாந்தரின் பிடரியில் அழுந்தும் எட்வர்டின் கையின் பிடி, சிறுவனைச் சிலையாக்கி, அனைத்து அதிகாரங்களையும் ஒற்றைப் பிடரி அறையில் அலெக்சாந்தரின் தலைக்குள் இறக்குகிறது. துக்கக் காட்சிகளை எவ்வளவு உன்னதமாக அமைக்கமுடியுமென்பதற்கொரு சாட்சியம், ஆஸ்கார் இறந்த அன்று இரவில், குழந்தைகள் ஃபானியும் அலெக்சாந்தரும் ஒரு பெரும் ஓலக் குரலைக் கேட்டு எழுவது. சிறிதே திறந்திருக்கும் கதவு வழி, சவப்பெட்டியில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் ஆஸ்காரின் பிணம் தெரிகிறது; குறுக்கும் நெடுக்கும் நடந்தவாறு, திரும்பத் திரும்ப எமிலி ஓ ஓ என்று கத்திக்கொண்டிருக்கிறாள். கண்ணீர் வருவதாகத் தெரியவில்லை; ஆனால் நெஞ்சின் ஆழத்திலிருந்து புறப்படும் அந்த ஓலத்தில், வெறுமனே துக்கத்தைத் தாண்டியும் வேறேதோ இருப்பதை - அது ஆங்காரமா, இயலாமையா, எதிர்பாராத கணத்தில் எனக்கெப்படி இப்படி நிகழலாம் என்ற வாழ்வின்மீதான வன்மமா - என்ன சொல்லி அந்த நடிகையை இவ்வளவு தெளிவாக உணர்ச்சியை வெளிப்படுத்தச் செய்திருப்பார் என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன். ஒருவேளை வோட்கா துணையுடன் பார்த்ததால் ஓவர் செண்டிமெண்டலாகி, பெர்க்மன் படமென்றால் பாராட்டித்தான் தீரவேண்டுமென்று என்னை நானே படத்துக்குள் புகுத்திக்கொண்டேனோ என்னமோ. பின்பு நிதானமாக யோசித்துப் பார்த்தாலும், அப்படியேதும் தோன்றவில்லை. படத்தைப் பார்த்தவர்கள் இந்தக் காட்சியை நினைவுகூர்ந்தும், படத்தை இனிமேல் பார்ப்பவர்கள் இதைக் கவனித்தும், நான் சொல்வது சரியா இல்லையா என்று பார்த்துக்கொள்ளுங்கள்.
படத்தில் வந்து போகும் பிற பாத்திரங்கள் - நிழல்கள் போல வந்து மறைந்துபோகும் வேலைக்காரிகள், சமையற்காரிகள், பெரும்பாலும் ஏதும் பேசாத, அகன்ற கண்களையுடைய சிறுமி ஃபானி... காலரீதியில், இந்தப் படம் சில வருடங்களையே மையமாகக் கொண்டு, The Seventh Seal போன்ற "பிரம்மாண்டமான" தத்துவ அலசல்கள் ஏதுமின்றி இயங்கினாலும், அதுபோன்ற படங்களுக்கும் எந்தவிதத்திலும் குறைவில்லாததாகவே இருக்கிறது. இந்தத் திரைப்படத்தின் டிவிடி இரண்டு வகைகளில் கிடைக்கிறது: நான் பார்த்த மூன்று மணி நேர திரையரங்கு வடிவமாகவும், மற்றும் ஐந்து மணி நேர Director's cut ஆகவும். ஐந்துமணி நேர வடிவம் எப்படியிருக்கிறதென்று தெரியவில்லை. ஃபானி & அலெக்சாந்தர், பெர்க்மனின் படைப்புக்களிலேயே மிகச் சிறந்தது என்கிறார்கள்; தனிப்பட்ட முறையில் எனக்கென்னவோ அப்படித் தோன்றவில்லை எனினும், மிக நல்ல படம்.
படம் நன்றி: ஆமஸான்
மூன்று நாட்களில், துண்டு துண்டாகப் பார்த்தேன். கதை எனில்: உப்சலா என்னும் ஸ்வீடன் நகரத்தில், 60களில் வாழ்ந்ததாகச் சித்தரிக்கப்படும் ஏக்தால் (Ekdahl) குடும்பத்தினரைப்பற்றிய கதை. நாடக நிறுவனமொன்றை நிர்வகிக்கும் அக் கூட்டுக்குடும்பத்தின் மூத்த மகன் ஆஸ்கார் (Oscar Ekdahl), ஒரு திறமையான நிர்வாகி, வெகு சாதாரணமான நடிகன். அவனுக்கொரு மனைவி, ஃபானி, அலெக்ஸாந்தர் என்று இரண்டு குழந்தைகள். ஆஸ்காரின் சகோதரர்களில் ஒருவன் திறமையான வியாபாரி (குஸ்தாவ் அடால்ஃப் - Gustav Adolf), மற்றொருவன், இன்னும் ஸ்வீடிஷ் மொழியை ஒழுங்காகக் கற்றுக்கொண்டிராத ஜெர்மானியப் பெண்ணொருத்தியைத் திருமணம் செய்துகொண்டும், வறுமையில் உழன்றுகொண்டுமிருக்கும் ஒரு பேராசிரியர் (கார்ல் - Carl). இவர்களது மனைவி, குழந்தைகள், ஏக்தால் சகோதரர்களின் தாய் - முதுபெண் ஹெலனா ஆகியோருடனாக கூட்டுக்குடும்பம். கிறிஸ்துமஸ் கொண்டாட்டங்களுடன் படம் தொடங்குகிறது. ஒரே சிரிப்பும் கும்மாளமுமாய்; அனைவரும் குடித்துக்கொண்டும் பாடிக்கொண்டும் ஆடிக்கொண்டும், ஆஸ்கார், தனது நாடகக் கம்பெனியாருக்கு கிறிஸ்துமஸ் நாளன்று நன்றி சொல்லிக்கொண்டும். கார்ல், கூடியிருக்கும் சிறுவர்களையெல்லாம் அழைக்கிறார்: "வாருங்கள் குழந்தைகளே, மெழுகுவர்த்திகளை எடுத்துக்கொண்டு வாருங்கள், உங்களுக்கு பெரும் வாணவேடிக்கை காண்பிக்கிறேன்" என்று. மாடியின் ஒதுக்குப்புறமாகக் குழந்தைகளைக் கூட்டிக்கொண்டு போய், காற்சட்டையை கழற்றிவிட்டு, உட்காற்சட்டையுடன் மெழுகுவர்த்திகளுக்கு மேலாகத் தன் புட்டங்களை வைத்து ஒரு பெரும் வெடி(!!) போட்டு அவற்றை அணைக்கிறார்; படத்தின் மத்தியில், எப்போதும் ஒரு வேலைக்கார மனப்பான்மையுடனேயே இருக்கும் தனது ஜெர்மானிய மனைவியைக் கடிந்துகொண்டும் கோபித்துக்கொண்டும் தனது கடனாளி நிலையை நினைத்து சுய இரக்கத்தில் அழுதுகொண்டும் இருக்கிறார்.
குஸ்தாவ் அடால்ஃப் ஒரு ப்ளேபாய். விந்தி விந்தி நடக்கும் மாய் (Maj) என்னும் வேலைக்காரப் பெண்ணுடன் தொடர்பு. அவரது மனைவிக்குத் தெரிந்தும், அவள் கண்டுகொள்வதில்லை. கட்டிலின் மேல் படுத்துக்கொண்டு, அன்றிரவு கட்டிலை முறிக்கிறார்கள். தான் தானாக இருக்கவிரும்பும் மாய் மீது தேவையற்ற அன்பைப் பொழிந்து, "உனது பெயருக்கு சில சொத்துக்களை எழுதிவைக்கிறேன்" என்று வெகு தீவிரமாகச் சொல்லி அவளையும் தர்மசங்கடத்தில் ஆழ்த்துகிறார்.
ஹாம்லெட் நாடக ஒத்திகை நடக்கிறது. ஆஸ்காரும் ஒரு பாத்திரத்தில் நடிக்கிறார். ஒரு வசனத்தைப் பேசி முடித்தவுடன், அடுத்து என்ன செய்யவேண்டுமென்று மறந்துபோகிறது. என்ன செய்யவேண்டும் நான் என்று சக நடிகனைக் கேட்கிறார். "உன் வசனம் முடிந்தது. இப்போது நீ மேடை பின் நடுப்பக்கமாக வெளியேறவேண்டும்" என்கிறான் அவன். ஆஸ்கார் சரிந்து விழுகிறார். மருத்துவர்கள் வருகிறார்கள். உயிர் பிரியுமுன் ஃபானியையும் அலெக்ஸாந்தரையும் பார்க்க ஆஸ்கார் பிரியப்படுகிறார். வரவே மறுக்கும் அலெக்ஸாந்தரை கட்டாயப்படுத்தி இழுத்து வருகிறார்கள். அலெக்ஸாந்தர் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு ஒரு விகாரமான மூச்சிரைப்பு, இழுப்புடன் ஆஸ்காரின் உயிர் பிரிகிறது, மரணத்தின் வாசனையை அலெக்ஸாந்தரின்மேல் தெளித்துவிட்டு.
நாட்கள் நகர்கின்றன. ஆஸ்காரின் மனைவி எமிலி, மறுமணம் செய்துகொள்கிறாள். இந்தத் தடவை திருமணம் செய்துகொண்டது, எட்வர்ட் வெர்கிரஸ் என்ற ஒரு கிறிஸ்துவப் பேராயரை. அலெக்ஸாந்தரும் ஃபானியும் தங்களது மாற்றாந்தந்தை எட்வர்டின் வீட்டுக்குக் குடிபோகின்றனர். பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில் கட்டப்பட்டு, ஜன்னல்களுக்குக் குறுக்காகக் கம்பிகளடிக்கப்பட்ட, கிட்டத்தட்ட தேவாலயம் போலவே இருக்கும் அந்த வீட்டின் வேலைக்காரிகள், செயலற்ற எட்வர்டின் சகோதரி, மற்றொரு சகோதரி, தாய் அனைவரும் கண்ணுக்குப் புலப்படாத சங்கிலிகளைக்கொண்டு பிறரைப் பிணைக்கும் ஒரு இறுக்கத்துடனேயே வாழ்ந்து வருகின்றனர். அலெக்ஸாந்தர் மேல் எட்வர்டுக்கு இருக்கும் வெறுப்பு சொல்லி மாளாது. அறநெறிப் போதனைகள் உதவியுடன் தன் இழுப்புக்கு அலெக்ஸாந்தரை வளைக்க முயலும் எட்வர்டுக்கு ஒவ்வொரு முறையும் தோல்வியே நிகழ்கிறது. நிகழ நிகழ, வன்மம் அதிகரித்துக்கொண்டே போகிறது. அலெக்சாந்தரின் தாய் எமிலிக்கு இருதலைக்கொள்ளி எறும்பு நிலை - மகனிடம், "எனக்கு இன்னும் சற்று நேரம் கொடு, அனைத்தையும் சீராக்க முயல்கிறேன்" என்கிறாள். அந்த வீட்டினுள் நடமாடும்போதெல்லாம் தன் தந்தையின் ஆவியைக் காண்கிறான் அலெக்சாந்தர். அந்த வீட்டு வேலைக்காரி ஒருத்தி, எட்வர்டின் பழைய மனைவிகளைக்குறித்து அலெக்சாந்தரிடம் பேசிக்கொண்டிருக்கிறாள். "பழைய மனைவிக்கு இரண்டு பெண்குழந்தைகள். பக்கத்து ஆற்றில்தான் விழுந்து உயிர்விட்டார்கள். என்ன நினைத்துக்கொண்டிருந்தார்களோ தெரியவில்லை, ஒருவரையொருவர் அவ்வளவு இறுக்கமாகப் பிணைத்துக்கொண்டு இறந்துகிடந்தார்கள். ரம்பத்தால் அறுத்துத்தான் அவர்களைப் பிரிக்கவேண்டிவந்தது" என்கிறாள். தனது கற்பனைத் திறனைத் துணைக்கழைத்து, எட்வர்ட் தான் அந்த மூன்று பேரையும் ஆற்றில் மூழ்கடித்துக் கொலை செய்ததாக கூறுகிறான் அலெக்சாந்தர். மேலே விசாரணைக்கு அழைக்கப்பட்டு, காற்சட்டை இறக்கப்பட்டு, முறுக்கப்பட்ட பிரம்பைக்கொண்டு வெளுத்து எடுக்கிறார் எட்வர்ட். அலெக்ஸாந்தர், தனியறை ஒன்றில் அடைக்கப்படுகிறான்.
மறுபடிக் கர்ப்பமடைகிறாள் எமிலி. தனது முன்னாள் மாமியார் ஹெலனா மீது உள்ள அபிமானத்தால், அவளுடனும் பேசி வருகிறாள், தொடர்பு வைத்திருக்கிறாள். ஹெலனாவுடன் பேசிவிட்டு வீடுதிரும்பும் எமிலி, அலெக்சாந்தர் தனியறையில் அடைக்கப்பட்டிருப்பதைப் பார்த்து உக்கிரமடைகிறாள். எட்வர்டின் உணவில் வழக்கத்தைவிட அதிகளவில் தூக்கமாத்திரை கலந்துவிட்டு, வீட்டைவிட்டு வெளியேறி, ஹெலனாவுடன் சேர்ந்துகொள்கிறாள். பின்பு அவர்களைத் தேடி வரும் காவல்துறை அதிகாரிகள், "எட்வர்டின் செயலிழந்த சகோதரி அருகிலிருந்த மெழுகுவர்த்தி கீழே விழுந்து துணிகளில் தீப்பற்றி அவள்மேலும் தீப்பற்றி, அவள் பின்பு ஓடி வந்து எட்வர்ட் மேல் விழுந்து இறுகப் பற்றிக்கொண்டதால், எட்வர்டும் கருகி இறந்துவிட்டார்" என்ற துக்ககரமான செய்தியைச் சொல்கின்றனர். ஹெலனாவும் எமிலியும் நாடக நிறுவனத்தைச் சேர்ந்து நிர்வகிப்பது என்ற முடிவுக்கு வருகின்றனர். அகஸ்ட் ஸ்ட்ரிண்ட்பெர்கின் ஒரு நாடகத்தை ஹெலனாவிடம் கொடுத்துவிட்டுச் செல்கிறாள் எமிலி. பிஸ்கெட்டுகளை எடுக்கவரும் அலெக்ஸாந்தர், தடுக்கிக் கீழே விழுகிறான். எழுந்திருக்க முயல்பவனின் பிடரியை வெகு அழுத்தமாக ஒரு கை இறுக்கிப் பிடிக்கிறது. நிமிர்ந்து பார்க்கிறான். எட்வர்ட், "உன்னை விடுவதில்லை" என்றுவிட்டு நடந்து போகிறார். சுதாரித்து எழுந்து வரும் அலெக்ஸாந்தர், நாடகத்தைப் படித்துக்கொண்டிருக்கும் பாட்டி ஹெலனாவின் மடியில் படுத்துக்கொள்வதுடன் படம் முடிகிறது.
ஒருசில படங்களில், ஒளிப்பதிவாளர் என்பவர் அந்தப் படங்களுக்குக் கிடைத்த வரம் என்று தோன்றும். பழைய 'நெஞ்சில் ஓர் ஆலயம்' அ.வின்சென்ட் (சரியா?) போல. பெர்க்மனின் அனைத்துப் படங்களுக்கும் ஒளிப்பதிவு செய்த ஸ்வென் நிக்விஸ்ட்டின் (Sven Nykvist) ஒளிப்பதிவு, படத்தின் வெவ்வேறு பக்கங்களை வெகு துல்லியமாகப் பிரித்தும் இணைத்தும் காட்டுகிறது. கிட்டத்தட்ட மறுமலர்ச்சி ஓவியர்களின் ஓவியங்கள், அலங்காரங்களைப்போன்ற வெகு நளினமான, வண்ணமயமான நாடக்கார ஏக்தால் குடும்பத்தின் வீடு; எந்தவித அலங்காரமுமற்ற, மத, அறநம்பிக்கைகளே சுவற்றின் சுண்ணாம்பாக வெளுத்துப்போய் உயிரற்று - ஆனால் பதினைந்தாம் நூற்றாண்டில் கட்டப்பட்டதென்ற பழம்பெருமையுடன் ஓங்கி எழுந்து நிற்கும் எட்வர்டின் வீடு, மற்றும் அங்கிருந்து தப்பித்து ஃபானியும் அலெக்ஸாந்தரும் தங்கவைக்கப்பட்டிருக்கும் யூத வியாபாரி ஈசாக்கின் வீட்டினுள் காணும் எண்ணற்ற நிறங்கள், பொருட்கள், அமானுஷ்ய சக்திகள்கொண்டதாகக் காட்டப்படும் இஸ்மாயில் போன்றவற்றை, படம் பார்க்கும்போது உறுத்தலில்லாமல் காட்டி, படத்தைப் பார்த்து முடித்து எப்போதோ யோசிக்கையில், சம்பவங்களை நினைவுகூரையில், சம்பவங்களுடனே நிறங்களையும் குழைத்து நினைவுகளுள் பரவவிடும் மாயம், ஸ்வென் நிக்விஸ்ட் போன்ற வெகு சில ஒளிப்பதிவாளர்களுக்கே வாய்த்த வரம். படத்தைப் பார்க்கும்போது உணர்வீர்கள். ஒவ்வொரு ஃப்ரேமும் ஒவ்வொரு ஓவியம்போல இருப்பது - முன்பு ஒரு பதிவில் நான் குறிப்பிட்ட Girl with a pearl earring போலவே.
சிறுவன் அலெக்சாந்தர், இரவில் விளக்குகள் அணைக்கப்பட்டபின்பு மாய லாந்தரில் (magic lantern) படம் காண்பிப்பதும், நிஜ வாழ்வில் பெர்க்மனுக்கு மிகவும் கண்டிப்பான பாதிரியார் தந்தை இருந்ததையும் இன்னும்பலவற்றையும் கொண்டு, இதில் ஓரளவு பெர்க்மனின் சுயசரிதைத்தமை இருப்பதாகக் கூறப்படுகிறது. சிறுவன் அலெக்சாந்தரின் பிடரியில் அழுந்தும் எட்வர்டின் கையின் பிடி, சிறுவனைச் சிலையாக்கி, அனைத்து அதிகாரங்களையும் ஒற்றைப் பிடரி அறையில் அலெக்சாந்தரின் தலைக்குள் இறக்குகிறது. துக்கக் காட்சிகளை எவ்வளவு உன்னதமாக அமைக்கமுடியுமென்பதற்கொரு சாட்சியம், ஆஸ்கார் இறந்த அன்று இரவில், குழந்தைகள் ஃபானியும் அலெக்சாந்தரும் ஒரு பெரும் ஓலக் குரலைக் கேட்டு எழுவது. சிறிதே திறந்திருக்கும் கதவு வழி, சவப்பெட்டியில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் ஆஸ்காரின் பிணம் தெரிகிறது; குறுக்கும் நெடுக்கும் நடந்தவாறு, திரும்பத் திரும்ப எமிலி ஓ ஓ என்று கத்திக்கொண்டிருக்கிறாள். கண்ணீர் வருவதாகத் தெரியவில்லை; ஆனால் நெஞ்சின் ஆழத்திலிருந்து புறப்படும் அந்த ஓலத்தில், வெறுமனே துக்கத்தைத் தாண்டியும் வேறேதோ இருப்பதை - அது ஆங்காரமா, இயலாமையா, எதிர்பாராத கணத்தில் எனக்கெப்படி இப்படி நிகழலாம் என்ற வாழ்வின்மீதான வன்மமா - என்ன சொல்லி அந்த நடிகையை இவ்வளவு தெளிவாக உணர்ச்சியை வெளிப்படுத்தச் செய்திருப்பார் என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன். ஒருவேளை வோட்கா துணையுடன் பார்த்ததால் ஓவர் செண்டிமெண்டலாகி, பெர்க்மன் படமென்றால் பாராட்டித்தான் தீரவேண்டுமென்று என்னை நானே படத்துக்குள் புகுத்திக்கொண்டேனோ என்னமோ. பின்பு நிதானமாக யோசித்துப் பார்த்தாலும், அப்படியேதும் தோன்றவில்லை. படத்தைப் பார்த்தவர்கள் இந்தக் காட்சியை நினைவுகூர்ந்தும், படத்தை இனிமேல் பார்ப்பவர்கள் இதைக் கவனித்தும், நான் சொல்வது சரியா இல்லையா என்று பார்த்துக்கொள்ளுங்கள்.
படத்தில் வந்து போகும் பிற பாத்திரங்கள் - நிழல்கள் போல வந்து மறைந்துபோகும் வேலைக்காரிகள், சமையற்காரிகள், பெரும்பாலும் ஏதும் பேசாத, அகன்ற கண்களையுடைய சிறுமி ஃபானி... காலரீதியில், இந்தப் படம் சில வருடங்களையே மையமாகக் கொண்டு, The Seventh Seal போன்ற "பிரம்மாண்டமான" தத்துவ அலசல்கள் ஏதுமின்றி இயங்கினாலும், அதுபோன்ற படங்களுக்கும் எந்தவிதத்திலும் குறைவில்லாததாகவே இருக்கிறது. இந்தத் திரைப்படத்தின் டிவிடி இரண்டு வகைகளில் கிடைக்கிறது: நான் பார்த்த மூன்று மணி நேர திரையரங்கு வடிவமாகவும், மற்றும் ஐந்து மணி நேர Director's cut ஆகவும். ஐந்துமணி நேர வடிவம் எப்படியிருக்கிறதென்று தெரியவில்லை. ஃபானி & அலெக்சாந்தர், பெர்க்மனின் படைப்புக்களிலேயே மிகச் சிறந்தது என்கிறார்கள்; தனிப்பட்ட முறையில் எனக்கென்னவோ அப்படித் தோன்றவில்லை எனினும், மிக நல்ல படம்.
படம் நன்றி: ஆமஸான்
Saturday, March 19, 2005
கருணைக் கொலை
நிறையப் பேர் இந்த வழக்கைக் கவனித்துக்கொண்டு வந்திருப்பீர்களென்று நினைக்கிறேன். ஒரு கணவன், ஒரு மனைவி. மனைவி நோயில் விழுகிறாள்; உயிரோடு இருந்தாலும், persistent vegetated state எனப்படும் வதங்கிய நிலையில்தான் இனி வாழ்வு முழுதும் இருக்கமுடியும். "பிறரைச் சங்கடப்படுத்தியோ, செயற்கையாகவோ உயிருடன் இருப்பதில் எனக்கு இஷ்டமில்லை, என் காலம் முடியும்போது நான் போய்விடவேண்டும்" என்று சுயநினைவுடன் இருக்கும்போது கணவனிடம் சொல்லியிருப்பதாக கணவனும், வேறு இரண்டு சாட்சிகளும் சொல்கிறார்கள். மனைவியின் விருப்பத்தை நிறைவேற்ற, மனைவியை உயிருடன் வைத்திருக்கும் உணவுக்குழாயை நீக்கவேண்டும் என்றும், உனக்குப் பிரச்சினை வேண்டாம் - அதேசமயம் அவளது உணவுக்குழாயை நீக்கி அவள் உயிரை அகற்றவும் வேண்டாம் - எங்களிடம் கொடுத்துவிடு, நாங்கள் பார்த்துக்கொள்கிறோமென்று பெற்றோர்களும் விவாதித்து, பல வருடங்களாக நீதிமன்றத்தில் வாதாடி,நேற்று, நீதிமன்றம், உணவுக்குழாயை நீக்கலாமென்று தீர்ப்பளித்திருக்கிறது.
ஃப்ளோரிடாவில் டெர்ரி ஷியாவோ (Terry (Theresa) Schiavo) என்ற அந்தப் பெண்ணுக்கு, நேற்று மதியம் வாக்கில் உணவுக்குழாய் நீக்கப்பட்டது. அவரது பெற்றோருடனான ஒரு பேட்டியில், "ஏன் அவரது கணவர் அவளது உணவுக்குழாயை நீக்கவேண்டுமென்று தலைகீழாக நிற்கிறார்" என்று கேட்கப்பட்டதற்கு, "தெரியவில்லை: அதுதான் அவள் விருப்பமென்று சொல்கிறார். அப்படியே சொல்லியிருந்தாலும் எங்களுடன் டெர்ரி இருந்துவிட்டுப் போவதில் என்ன நஷ்டம் இருந்துவிடப்போகிறது" என்கிறார்கள். டெர்ரியைப் பராமரித்து வந்தாலும், டெர்ரியின் கணவர் மைக்கேல் ஷியாவோ, வேறொரு பெண்ணுடனும், அவர்களுக்குப் பிறந்த இரண்டு குழந்தைகளுடனும் தற்போது வாழ்ந்து வருகிறார். பொதுவாக, இந்தச் செய்தியைப் படிக்கும்போது டெர்ரியின் பெற்றோர் போலவே எனக்கும் புதிராகத் தோன்றியது. ஏன் இந்த ஆசாமி டெர்ரியை அவரது பெற்றோரிடம் ஒப்படைத்துவிட்டுத் தன் வாழ்க்கையைத் தொடரக்கூடாது என்றுதான் தோன்றியது. போதாக்குறைக்கு, சில நாள் முன்பு ஒரு பணக்காரர் வேறு, பெற்றொரிடம் டெர்ரியை ஒப்படைத்துவிட்டால் ஒரு மில்லியன் டாலர்கள் தருவதாகக் கூறியும், "நான் செய்வது பணத்துக்காக இல்லை" என்று மைக்கேல் ஷியாவோ மறுத்துவிட்டார். இவ்விடத்தில், இதற்குமுன்பு டெர்ரிக்கு நடந்த சிகிச்சையில் சிகிச்சைத்தவறு நஷ்ட ஈடு (malpractice settlement)ஆக ஏகப்பட்ட பணமும் டெர்ரி-மைக்கேலுக்குக் கிடைத்திருக்கிறது. அதையும், "முதன்முதலில் டெர்ரி மயக்கமடைந்து விழுந்தபோது என்ன நடந்ததென்று யாருக்கும் தெரியாது" என்று என்றும், டெர்ரி வெறும் 115 பவுண்டு எடைதான்; மைக்கேல் ஆறரை அடி உயரம், கிட்டத்தட்ட 250 பவுண்டு எடை; ஒரு நிலையான வேலையில் தொடர்ந்து இருக்கவில்லை என்ற ரீதியில், மைக்கேலுக்கு ஏதோ உள்நோக்கம் இருக்குமாறு கூறப்படும் கற்பிதங்கள். ஃப்ளோரிடா ஆளுநர் ஜெப் புஷ் இயற்றிய விசேஷ அதிகாரம், அமெரிக்க காங்கிரஸ்முன் டெர்ரி வரவேண்டும் (வரவேண்டிய அவசியமிருப்பதால் உணவுக்குழாயை நீக்கமுடியாது என்ற ரீதியில்) என்று, பெரும்பான்மக் கட்சித்தலைவர் Tom DeLay போன்ற வலதுசார்புடைய குடியரசுக் கட்சியினர் முயன்றும், நீதிபதி ஜார்ஜ் க்ரியர் (George W. Greer), உணவுக்குழாயை நீக்குமாறு தீர்ப்புக் கொடுத்துவிட்டார். ஏற்கனவே பொதுஜனத் தளத்தில் அந்த நீதிபதியைக் 'கொலைகாரன்' என்ற ரீதியில் திட்டித் தீர்த்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள், இப்போது கொலைமிரட்டல்கள் வேறு வருகின்றதென்கின்றனர். இந்த நீதிபதி, டெர்ரி ஷியாவோவை ஒருதடவைகூட நேரடியாகப் பார்த்ததில்லை என்பதையும் குற்றச்சாட்டாகச் சொல்கின்றனர் சிலர். சில நாட்களுக்கு முன்புதான் நீதிமன்ற வளாகத்தில் நீதிபதியையும், சில போலீஸ் அதிகாரிகளையும் சுட்டுவிட்டு ஒரு குற்றவாளி தப்பித்து ஓடிப் பிடிபட்டான்.
பெற்றோர் மற்றும் அவர்களது பக்கம் பேசுபவர்கள் சொல்வது: எங்களுடன் டெர்ரியை அனுப்பிவிடுங்கள். PVS என்று சொல்லப்படும் அளவுக்கு வதங்கிய நிலையில் டெர்ரி இல்லை, எங்களை அடையாளம் கண்டுகொள்கிறாள். அவளுக்கு ஒன்றும் இல்லை. இந்தமாதிரி உணவுக்குழாயை உருவி, பசிக்கவைத்துக் கொல்வது காட்டுமிராண்டித்தனம்.
மைக்கேல் ஷியாவோ (Michael Schiavo) சொல்வது: அவள் என்னிடம் சொன்னது இதுதான் - "நான் யாருக்கும் சுமையாக இருக்கவோ, வதங்கிய நிலையில் வாழ்ந்திருக்கவோ விரும்பவில்லை. என் நேரம் வரும்போது இறக்கவே விரும்புகிறேன் (technically சரியான வார்த்தைப்பிரயோகமில்லை, பெரும்பாலானோருக்கு இது ஏற்கனவே தெரிந்திருக்குமாகையால் மேற்கொண்டு விபரமாகச் சொல்வது தேவையில்லையென்று நினைக்கிறேன்)". அதனால் அவளது உணவுக்குழாயை நீக்குவதே உசிதம். நான் டெர்ரியை மிகவும் நேசிக்கிறேன், அவளது விருப்பத்தை நிறைவேற்றுவது எனது கடமை. மேலும், எனது தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில், குடும்பத்தில் அரசாங்கம் மூக்கை நுழைப்பதை நான் எதிர்க்கிறேன். எனக்கு என்ன வைத்தியம் தேவை, தேவையில்லை என்று தீர்மானிக்க நோயாளிக்குத்தான் உரிமையுள்ளது. அரசாங்கத்தின் அறவியல் கோட்பாடுகளுக்கு அந்தத் தீர்மானம் ஒத்துப் போகவில்லை என்பதால் அந்தத் தீர்மானத்தை நிராகரிக்கவோ மறுக்கவோ உரிமையில்லை. இது என் தனிப்பட்ட விஷயம் என்கிறார். அப்போது டெர்ரி எழுதிக் கையெழுத்துப் போட்டது ஏதாவது இருந்தால் சரி, அதுதான் இல்லையே என்கிறார்கள். லாரி கிங்கின் நிகழ்ச்சிக்குப் பேட்டிக்கு வந்த ஒருவர், "அறவியல் படி..." என்று தொடங்க, கிங், "உமது அறவியல் வேறாக எனது அறவியல் வேறாக இருக்கலாம், அதல்ல பிரச்னை" என்று கத்திரித்தார். பின்பு "டென் கமாண்ட்மெண்ட்ஸில் சொல்லியிருப்பது போல..." என்று தொடங்க, மறுபடி "நீதிமன்றம் சட்டத்தை வைத்து இயங்குவது, வேதாகமங்களைக் கொண்டு அல்ல" என்று மறுபடிக் கத்திரித்தார். உண்மை, உண்மை (லாரி கிங் யூதர் என்பதை ஒரு விமர்சனமாக வைக்கலாம்; ஆனாலும் அவர் சொன்னது உண்மையே).
கருணைக் கொலை என்பதுபற்றி யோசிக்கச் சந்தர்ப்பங்கள் எழுந்ததில்லை. உயிர் போகும் நிலையில், வேதனையை முடித்துவைக்க வாயில் பால் ஊற்றுவதைப் பார்த்திருக்கிறேன் - அதை என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. தனிப்பட்ட முறையில், கணவர் பக்கமா பெற்றோர் பக்கமா என்று பார்த்தால் - பெற்றோர் பக்கம்தான் சாயத் தோன்றுகிறது. உணவுக்குழாயை நீக்குவதுதான் இறுதிக் கட்டம், உயிர்நீக்கம் என்று நினைத்தால், அதற்குப்பதில் பெற்றோரிடம் டெர்ரியை ஒப்படைத்துவிட்டு, அதுவும் ஒரு உயிர்நீக்கம்தான் என்று கொள்ளலாமே - தன் மனைவி இப்படி செயலற்றுக் கிடப்பதைப் பார்த்து மைக்கேல் அடையும் வேதனைக்கு சமாதானம் கூறுவது யாராலும் இயலாத காரியம் எனினும். "டெர்ரிக்குப் பதிலாக யார் வருவார்கள்? இதைவைத்து ஓட்டு ஆதாயம் தேடப்பார்க்கும் ஜெப் புஷ் போன்ற அரசியல்வாதிகளா?" என்கிறார் மைக்கேல். தனிமனித சுதந்திரம் என்பதுதான் இப்போது பிரச்னையாக இருக்கிறதோ என்னமோ இவர்களுக்கு. "விசாரணை" கதையிலாவது படுக்கை வரையில்தான் அதிகாரிகள் வருகிறார்கள், ஆனால் போகிறபோக்கில் பார்த்தால், கருக்கலைப்பு போன்ற விஷயங்களில் பெண்களின் கருப்பைக்குள்ளும் அரசாங்கத்தின் கை பாய்ந்துவிடும் போல்தான் இருக்கிறது.
அனைத்துத் தகவல்களும் தெரிந்திராததால், பல விஷயங்கள் விடுபட்டிருக்கலாம்... கவனிக்கத்தக்க வழக்கு. திங்கட்கிழமை காங்கிரஸில் புதிதாக சட்டம் ஏதும் இயற்றப்படுகிறதா என்று எதிர்நோக்கிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். பார்க்கலாம். முன்பொரு முறை, நீக்கிய உணவுக்குழாயை மறுபடிப் பொருத்தியிருக்கிறார்கள். இந்தத் தடவையும் அதுமாதிரிச் செய்து பாவம் உணர்வற்றுக் கிடக்கும் அந்தப் பெண்ணுடன் சடுகுடு விளையாடி அவமானப்படுத்தாமலிருந்தால் சரி.
ஃப்ளோரிடாவில் டெர்ரி ஷியாவோ (Terry (Theresa) Schiavo) என்ற அந்தப் பெண்ணுக்கு, நேற்று மதியம் வாக்கில் உணவுக்குழாய் நீக்கப்பட்டது. அவரது பெற்றோருடனான ஒரு பேட்டியில், "ஏன் அவரது கணவர் அவளது உணவுக்குழாயை நீக்கவேண்டுமென்று தலைகீழாக நிற்கிறார்" என்று கேட்கப்பட்டதற்கு, "தெரியவில்லை: அதுதான் அவள் விருப்பமென்று சொல்கிறார். அப்படியே சொல்லியிருந்தாலும் எங்களுடன் டெர்ரி இருந்துவிட்டுப் போவதில் என்ன நஷ்டம் இருந்துவிடப்போகிறது" என்கிறார்கள். டெர்ரியைப் பராமரித்து வந்தாலும், டெர்ரியின் கணவர் மைக்கேல் ஷியாவோ, வேறொரு பெண்ணுடனும், அவர்களுக்குப் பிறந்த இரண்டு குழந்தைகளுடனும் தற்போது வாழ்ந்து வருகிறார். பொதுவாக, இந்தச் செய்தியைப் படிக்கும்போது டெர்ரியின் பெற்றோர் போலவே எனக்கும் புதிராகத் தோன்றியது. ஏன் இந்த ஆசாமி டெர்ரியை அவரது பெற்றோரிடம் ஒப்படைத்துவிட்டுத் தன் வாழ்க்கையைத் தொடரக்கூடாது என்றுதான் தோன்றியது. போதாக்குறைக்கு, சில நாள் முன்பு ஒரு பணக்காரர் வேறு, பெற்றொரிடம் டெர்ரியை ஒப்படைத்துவிட்டால் ஒரு மில்லியன் டாலர்கள் தருவதாகக் கூறியும், "நான் செய்வது பணத்துக்காக இல்லை" என்று மைக்கேல் ஷியாவோ மறுத்துவிட்டார். இவ்விடத்தில், இதற்குமுன்பு டெர்ரிக்கு நடந்த சிகிச்சையில் சிகிச்சைத்தவறு நஷ்ட ஈடு (malpractice settlement)ஆக ஏகப்பட்ட பணமும் டெர்ரி-மைக்கேலுக்குக் கிடைத்திருக்கிறது. அதையும், "முதன்முதலில் டெர்ரி மயக்கமடைந்து விழுந்தபோது என்ன நடந்ததென்று யாருக்கும் தெரியாது" என்று என்றும், டெர்ரி வெறும் 115 பவுண்டு எடைதான்; மைக்கேல் ஆறரை அடி உயரம், கிட்டத்தட்ட 250 பவுண்டு எடை; ஒரு நிலையான வேலையில் தொடர்ந்து இருக்கவில்லை என்ற ரீதியில், மைக்கேலுக்கு ஏதோ உள்நோக்கம் இருக்குமாறு கூறப்படும் கற்பிதங்கள். ஃப்ளோரிடா ஆளுநர் ஜெப் புஷ் இயற்றிய விசேஷ அதிகாரம், அமெரிக்க காங்கிரஸ்முன் டெர்ரி வரவேண்டும் (வரவேண்டிய அவசியமிருப்பதால் உணவுக்குழாயை நீக்கமுடியாது என்ற ரீதியில்) என்று, பெரும்பான்மக் கட்சித்தலைவர் Tom DeLay போன்ற வலதுசார்புடைய குடியரசுக் கட்சியினர் முயன்றும், நீதிபதி ஜார்ஜ் க்ரியர் (George W. Greer), உணவுக்குழாயை நீக்குமாறு தீர்ப்புக் கொடுத்துவிட்டார். ஏற்கனவே பொதுஜனத் தளத்தில் அந்த நீதிபதியைக் 'கொலைகாரன்' என்ற ரீதியில் திட்டித் தீர்த்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள், இப்போது கொலைமிரட்டல்கள் வேறு வருகின்றதென்கின்றனர். இந்த நீதிபதி, டெர்ரி ஷியாவோவை ஒருதடவைகூட நேரடியாகப் பார்த்ததில்லை என்பதையும் குற்றச்சாட்டாகச் சொல்கின்றனர் சிலர். சில நாட்களுக்கு முன்புதான் நீதிமன்ற வளாகத்தில் நீதிபதியையும், சில போலீஸ் அதிகாரிகளையும் சுட்டுவிட்டு ஒரு குற்றவாளி தப்பித்து ஓடிப் பிடிபட்டான்.
பெற்றோர் மற்றும் அவர்களது பக்கம் பேசுபவர்கள் சொல்வது: எங்களுடன் டெர்ரியை அனுப்பிவிடுங்கள். PVS என்று சொல்லப்படும் அளவுக்கு வதங்கிய நிலையில் டெர்ரி இல்லை, எங்களை அடையாளம் கண்டுகொள்கிறாள். அவளுக்கு ஒன்றும் இல்லை. இந்தமாதிரி உணவுக்குழாயை உருவி, பசிக்கவைத்துக் கொல்வது காட்டுமிராண்டித்தனம்.
மைக்கேல் ஷியாவோ (Michael Schiavo) சொல்வது: அவள் என்னிடம் சொன்னது இதுதான் - "நான் யாருக்கும் சுமையாக இருக்கவோ, வதங்கிய நிலையில் வாழ்ந்திருக்கவோ விரும்பவில்லை. என் நேரம் வரும்போது இறக்கவே விரும்புகிறேன் (technically சரியான வார்த்தைப்பிரயோகமில்லை, பெரும்பாலானோருக்கு இது ஏற்கனவே தெரிந்திருக்குமாகையால் மேற்கொண்டு விபரமாகச் சொல்வது தேவையில்லையென்று நினைக்கிறேன்)". அதனால் அவளது உணவுக்குழாயை நீக்குவதே உசிதம். நான் டெர்ரியை மிகவும் நேசிக்கிறேன், அவளது விருப்பத்தை நிறைவேற்றுவது எனது கடமை. மேலும், எனது தனிப்பட்ட வாழ்க்கையில், குடும்பத்தில் அரசாங்கம் மூக்கை நுழைப்பதை நான் எதிர்க்கிறேன். எனக்கு என்ன வைத்தியம் தேவை, தேவையில்லை என்று தீர்மானிக்க நோயாளிக்குத்தான் உரிமையுள்ளது. அரசாங்கத்தின் அறவியல் கோட்பாடுகளுக்கு அந்தத் தீர்மானம் ஒத்துப் போகவில்லை என்பதால் அந்தத் தீர்மானத்தை நிராகரிக்கவோ மறுக்கவோ உரிமையில்லை. இது என் தனிப்பட்ட விஷயம் என்கிறார். அப்போது டெர்ரி எழுதிக் கையெழுத்துப் போட்டது ஏதாவது இருந்தால் சரி, அதுதான் இல்லையே என்கிறார்கள். லாரி கிங்கின் நிகழ்ச்சிக்குப் பேட்டிக்கு வந்த ஒருவர், "அறவியல் படி..." என்று தொடங்க, கிங், "உமது அறவியல் வேறாக எனது அறவியல் வேறாக இருக்கலாம், அதல்ல பிரச்னை" என்று கத்திரித்தார். பின்பு "டென் கமாண்ட்மெண்ட்ஸில் சொல்லியிருப்பது போல..." என்று தொடங்க, மறுபடி "நீதிமன்றம் சட்டத்தை வைத்து இயங்குவது, வேதாகமங்களைக் கொண்டு அல்ல" என்று மறுபடிக் கத்திரித்தார். உண்மை, உண்மை (லாரி கிங் யூதர் என்பதை ஒரு விமர்சனமாக வைக்கலாம்; ஆனாலும் அவர் சொன்னது உண்மையே).
கருணைக் கொலை என்பதுபற்றி யோசிக்கச் சந்தர்ப்பங்கள் எழுந்ததில்லை. உயிர் போகும் நிலையில், வேதனையை முடித்துவைக்க வாயில் பால் ஊற்றுவதைப் பார்த்திருக்கிறேன் - அதை என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. தனிப்பட்ட முறையில், கணவர் பக்கமா பெற்றோர் பக்கமா என்று பார்த்தால் - பெற்றோர் பக்கம்தான் சாயத் தோன்றுகிறது. உணவுக்குழாயை நீக்குவதுதான் இறுதிக் கட்டம், உயிர்நீக்கம் என்று நினைத்தால், அதற்குப்பதில் பெற்றோரிடம் டெர்ரியை ஒப்படைத்துவிட்டு, அதுவும் ஒரு உயிர்நீக்கம்தான் என்று கொள்ளலாமே - தன் மனைவி இப்படி செயலற்றுக் கிடப்பதைப் பார்த்து மைக்கேல் அடையும் வேதனைக்கு சமாதானம் கூறுவது யாராலும் இயலாத காரியம் எனினும். "டெர்ரிக்குப் பதிலாக யார் வருவார்கள்? இதைவைத்து ஓட்டு ஆதாயம் தேடப்பார்க்கும் ஜெப் புஷ் போன்ற அரசியல்வாதிகளா?" என்கிறார் மைக்கேல். தனிமனித சுதந்திரம் என்பதுதான் இப்போது பிரச்னையாக இருக்கிறதோ என்னமோ இவர்களுக்கு. "விசாரணை" கதையிலாவது படுக்கை வரையில்தான் அதிகாரிகள் வருகிறார்கள், ஆனால் போகிறபோக்கில் பார்த்தால், கருக்கலைப்பு போன்ற விஷயங்களில் பெண்களின் கருப்பைக்குள்ளும் அரசாங்கத்தின் கை பாய்ந்துவிடும் போல்தான் இருக்கிறது.
அனைத்துத் தகவல்களும் தெரிந்திராததால், பல விஷயங்கள் விடுபட்டிருக்கலாம்... கவனிக்கத்தக்க வழக்கு. திங்கட்கிழமை காங்கிரஸில் புதிதாக சட்டம் ஏதும் இயற்றப்படுகிறதா என்று எதிர்நோக்கிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். பார்க்கலாம். முன்பொரு முறை, நீக்கிய உணவுக்குழாயை மறுபடிப் பொருத்தியிருக்கிறார்கள். இந்தத் தடவையும் அதுமாதிரிச் செய்து பாவம் உணர்வற்றுக் கிடக்கும் அந்தப் பெண்ணுடன் சடுகுடு விளையாடி அவமானப்படுத்தாமலிருந்தால் சரி.
Tuesday, March 15, 2005
அசோகமித்ரன்
அசோகமித்திரனின் கதைகளிலுள்ள காஃப்காவின் தாக்கம் பற்றிய தமிழவனின் சிறு குறிப்பு. பெரும்பாலும் கவனிக்கப்படாமலே விட்டுவிட்ட அசோகமித்திரனின் 'ஒற்றன்' பற்றித் தமிழவன் குறிப்பிட்டிருந்ததைப் படித்து ஆச்சரியமடைந்தேன். ஒற்றன் படித்தபோது நான் உணர்ந்ததும் அதுவே. Kafkaesque என்று. இதில் தமிழவன் குறிப்பிடும் காஃப்கா கதைகளில், பேசித் தீர்த்துவிடப்பட்ட உருமாற்றம் (The metamorphosis) தவிர்த்த சிறுகதைகளான தீர்ப்பு (The Judgment) மற்றும் நாட்டுப்புற வைத்தியன் (The country doctor) இரண்டும், படித்த காலத்தில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியவை. குறிப்பாக, நாட்டுப்புற வைத்தியன் கதையைத் தனிப்பட்ட உபயோகத்துக்காகச் சொந்தமாக மொழிபெயர்த்ததுண்டு - காஃப்காவின் கதைகளிலேயே உனக்குப் பிடித்தது எது என்று கேட்கப்படும்போதெல்லாம் பட்டென்று இந்தக் கதையையே சொல்லியிருக்கிறேன். ஐந்தாறு பக்கங்கள்தான் இருக்கும் - உண்மையில், கல்லூரிக்காலத்தில் பெருமளவு பாதித்த கதை அது. போர்ஹேஸுக்கு மிகவும் பிடித்த எழுத்தாளர் காஃப்கா; அசோகமித்திரனைப் படிப்பவர்கள் போர்ஹேஸைப் படிப்பது சிரமம் என்ற ரீதியிலும் தமிழவன் சொல்லியிருக்கிறார். ஒரு தளத்தில் இது உண்மை எனினும், போர்ஹேஸின் Secret Miracle ஐ அடிப்படையாகக் கொண்டு அசோகமித்திரனும் ஒரு கதை எழுதியிருப்பார் (ஏதோ ஒரு தினமணி தீபாவளி மலரில் வந்ததென்று நினைக்கிறேன்). அதைத் தெளிவாகக் குறிப்பிடும் வகையில், அந்தக் கதையிலேயே Secret Miracle பற்றிக் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கும். உண்மையில், 'யதார்த்தத்தை விண்டு காட்டிய' என்ற ரீதியிலேயே அசோகமித்திரனைப்பற்றிய பொதுப்படையான வாசகப் பார்வை முடிவுற்றுவிட்டதோ என்று தோன்றுகிறது (அதே எண்ணத்தில் நானும் பலகாலம் இருந்ததுண்டு என்றாலும்). அசோகமித்திரனின் 'ஒற்றன்' போல நகுலனின் கடைசி நாவலும் (சை, பெயர் மறந்துவிட்டேன்; கதாநாயகன் பெயர் ராஜசேகரன் என்று நினைவு), ஏமாற்றுகிறதா ஏமாற்றவில்லையா என்ற அளவிலேயே கடைசிவரை புதிராக இருந்தது... இந்தவிதமான Kafkaesque தன்மை பலமா பலவீனமா என்று தெரியவில்லை என்கிறார் தமிழவன்...
வாய்ப்பிருப்பின் தமிழவனின் குறிப்பைத் தீராநதியில் படித்துப் பார்க்கவும்.
வாய்ப்பிருப்பின் தமிழவனின் குறிப்பைத் தீராநதியில் படித்துப் பார்க்கவும்.
Sunday, March 13, 2005
விரற்கடை
விரற்கடை
"இதோ வருகிறான் சொப்பனக்காரன்"
-ஆதியாகமம் 37:19
நாக்கில் படும் மாமிசம் நாக்கில் தங்கித் தவழ்ந்து கடிபட்டு உள்ளேசென்று மறையுமுன்பு, வெகு நேர்த்தியாக வெட்டப்பட்ட ஒன்றரை அங்குலத் துண்டுகளாக அப்பழுக்கற்ற பீங்கான் தட்டுக்களில் வைக்கப்பட்டிருக்கும். நாகரிகம் முன்னேறியிராத அக்காலங்களில் தட்டச்சு செய்யப்பட்ட தாள்கள் அதே நேர்த்தியுடன் பேனாக்கள் பென்சில்கள் அழிப்பான்கள் சிவப்பு நீலக் கரும் மைக்குடுவைகளுடன் அவற்றினருகில் அமர்ந்திருக்கும் மோனத்தில். வட்ட மேஜையைச்சுற்றி நின்றிருக்கும் தலைகளனத்தும் குவிந்து உருவாகும் கூம்பின் மத்தியின் அமர்ந்திருக்கும் யுதிஷ்டிரனின் நடுங்காக் கையிலிருக்கும் பிடிப்பான், சதையிழைகள் அலுங்காமல் மாமிசத்துண்டைப் பிடித்தெடுக்கும். மெதுவாகத் திறக்கும் யுதிஷ்டிரனின் வாய் அண்ணாரும்போது கூம்பின் உச்சிவழி வரும் வெளிச்சங்களுடன் சேர்ந்து மாமிசத்துண்டு உள்ளே போகும். சுழற்றிப்பார்க்கும் நாக்கின் வழுக்கும் பரப்பில் மாமிசத்துண்டு அதன்பிறகு தன் இழைகள் குறுக்காயிருக்குமாறு பற்களிடையில் அமர்ந்து கடிபடும். வெள்ளிக் காப்புவளையம் அசையும் யுதிஷ்டிரக் கைகள் தாள்களில் குறிப்பெழுதி மதிப்பிடும்.
அன்று அவனை அழைத்துச்செல்லக் காருடன் வந்திருந்தார்கள். யுதிஷ்டிரனது சட்டையின் ஒளிவீசும் நிறங்களின் வெளிச்சப்பிரதிபலிப்பு கண்களைத் தாக்கிக் கூசாமலிருக்கத் தங்கள் குழிந்த உள்ளங்கைகளைப் புருவங்களுக்கு மேலாக வைத்துக்கொண்டு அவனைப்பார்த்துச் சங்கடத்துடன் சிரித்தனர். தனிப்பட்ட வேலை அது. ஒழுங்குடன் எதையும் கற்றிராததால், அவர்களுடன் செல்வது சட்டபூர்வமானதா என்பது அவனுக்கு நிச்சயமாகத் தெரிந்திருக்கவில்லை, ஆனால் தந்தையின் கார் சவாரி தப்பிப்போவதை விரும்பாத யுதிஷ்டிரனின் மகன் தொந்தரவு செய்தான். இப்படியாகத்தான் முன்பணம் பெற்றுக்கொண்டு ஒத்துக்கொண்டான் யுதிஷ்டிரன். ஒன்றரை அங்குலக் கறித்துண்டங்களின் சாறுகளின் ஆயிரக்கணக்கான உச்சங்களைப்பார்த்திருந்த அவனது ரோஜாநிற நாக்கு மூடிய உதடுகளுக்குப்பின் மெதுவாய் அசைந்தது, குத்தும் பெண்ணின் மெல்லிய முஷ்டியில் சுட்டுவிரலுக்கும் நடுவிரலுக்குமிடையில்துருத்தும் கட்டைவிரல்போல்.
கார்சவாரி பற்றித் தெரிந்துகொள்வது முக்கியம். ஜன்னலோரமாக அமர்ந்துகொண்டு, குளிர்ந்த நாளொன்றுக்குப் பிரமாதமான உணவாயமையக்கூடிய ரோஜாநிறத் தசைகளாலான தெருவில் வேகமெடுத்த காரின் கண்ணாடி ஜன்னல்களுக்குவெளியில் நிறங்கள் சிதறிச் சீறின. திடீரென்று சோகவுணர்வு யுதிஷ்டிரனைப் பற்றிக்கொள்ள, உறுதிப்படுத்திக்கொள்வதற்காகக் குனிந்து சக்கரங்களைப் பார்த்தான். சாதாரணமாகவேயிருந்து, சாலைக்கு நான்கு விரற்கடை மேலாக ஓடியபடி. திருப்தியடைந்தவனாக, இருக்கையில் சாய்ந்து கண்களை மூடிக்கொண்டான். நீண்ட இமைமயிர்களுக்குக்கீழ் விழிக்கோளம் துடிப்புற்றது, தாங்கமுடியான பிரகாசங்கொண்ட நட்பான திரையில், களைத்த கண்கள்முன் அவாழ்க்கையின் சுழன்ற பாதைகள் விரிந்தன. சதைகளுடனான நெடும்பயணம் அது, தன் வேட்கைகொண்ட கணவனுடன் கசங்கிய படுக்கைவிரிப்பு வெளிச்சங்குறைந்த அறைகழித்த நாட்களைவிட அதிகமானவை அவற்றின் மென்மை, சாற்றுத்தன்மை, மணம், நிறங்களை அளந்துகழித்த காலங்கள். ஆயிர வாசனைகள், சுவைகளை, குரூரமான புன்னகைநிறங்களையென்று அனைத்தையும் மறந்திருந்தான். எதுவும் மிஞ்சியிருக்கவில்லை. தூக்கமற்ற இரவுகளில் பல்லோரு தருணங்களில் அவனை மிரட்டியிருக்கின்றன அவை. அவர்களது தனிப்பிரதேசத்துக்குள் சந்திரவொளி நுழைவதை விரும்பியிருக்கவில்லை அவனது கணவன். ஆயிரமாமிசத்துண்டங்களை வருடியிருந்த அவனது நாக்கு உணர்வற்றிருந்ததிப்போது... அதைக்குறித்துக் கூறவிரும்பவில்லை இப்போது. அவனது நாக்கின் தீர்ப்புக்கள் பழங்காலத்தைப்போலிருப்பதில்லையென்று புகார்கூறப்பட்டன. கருணைமேலீட்டால் அவனது சகாக்கள் அவனது திறமைக்கசிவை எங்கும் குறிப்பிடவில்லை. அதையும் உணர்ந்துகொண்ட அவனது நாக்கு புனிதச் சீற்றத்துடன் அக்கூற்றுக்களை எதிர்த்தது.
மூன்று அல்லது நான்குவயதுக் குழந்தையாக அவனிருந்தபோது தொடங்கியது அதனைத்தும். அவனது கிராமத்தின் பின்புறத்தில் ஒரு ஆறு எரிந்துபோயிருந்தது. அப்போது நீரற்றுக் களைத்திருந்த பழுப்புப் பொடிமணலில் விளையாடிக்கொண்டிருந்தபோது சப்பாத்திக்கள்ளிகள் அடர்ந்திருந்த புதர்களுக்குள் ஒரு பெரும் பிணத்தைக் கண்டுபிடித்தான். பார்க்கும்தூரம்வரை யாருமற்றிருக்க அதை வெறித்துக்கொண்டிருந்தான் வெகுநேரம். கொடூரமான அதிர்ச்சியொன்றில் விரிந்துறைந்த கண்களுடன் அனைத்துத் துவாரங்களிலும் வழிந்து உறைந்திருந்த ரத்தத்துடன் இறந்துபோயிருந்தது மிருகம். கரையோர மரங்களிடையில் சிதிலமடையும் மௌனமாகத் தன் கட்டமைப்புக்களுடன் பிடிவாதமான கண்களுடன் கோவில் சம்பவத்தை வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தது. யுதிஷ்டிரன் பிணத்தருகில் முழந்தாளிட்டு மெதுவாக அதை ஆராய்ந்தான். நிலைத்திருந்த இமைகளை மூடமுயல, காய்ந்த நீரோடைமணற்கோடுகளில் சரிந்துவந்த அனல் பிணத்தைத்தழுவி ரோமங்களை நிமிர்த்திச்சென்றது. அடர்த்தியான குத்துச்செடிக்குள் கல்கத்தி கிடந்தது; தன் சிறு கைகளைக்கொண்டு பிணத்தை அறுக்கத்தொடங்கினான். தன் சிறு கைகளால் பிணத்தின் தோலையுரித்துக்கொண்டு வெகுநேரம் மணலில் அங்கே செலவழித்தான், காய்ந்திருந்த ரத்தம் வழியமறுத்தது. பொழுதுசாயும் நேரம் அவனின்மை கிராமத்துள் நுழைந்தது. தேடல் தொடங்கியது, ஆழ்ந்து இருண்ட கிணறுகளுக்குள் லாந்தர்கள் சென்றன, ஒருசிலர் கோவிலில் தேடச்சென்றனர், ஆட்டுப்பட்டிகளுக்குள், மாட்டுவண்டிகளுக்குக்கீழ், மடத்தின் சிதிலமடைந்த மாடாக்குழிகளுக்குள், எட்டுத்திசைகளைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் தூண்களின்பின்னென்று தேடினர். பின்பு, சரிந்து வழியும் காற்றின் சப்தத்தில் அதிர்ந்துகொண்டிருந்த மௌனத்தில் நீரோடையின் மணற்பரப்பில் நடுங்கும் லாந்தர் சுடருடன் அவனைக் கண்டனர், மிருகத்தின் முன்னங்காலொன்றை ஏற்கனவே அவன் தீர்த்திருக்க, மாமிசத்துண்டுகள் வழக்கம்போல் அவனது வாய்க்கடைவாயோரம் ஒட்டிக்கொண்டிருந்தன.
பின்பு, நீரோடைக்குத் தேடிச்சென்றவர்களிலொருவனாயிருந்த கிராமத்து முதியவனொருவன் சிறுவன்முன்பு மண்டியிட்டு அவனது பாதங்களைப் பற்றினான். ஒரு சிறு அசைவுமற்று முகத்தில் சிறுவன் நின்றிருந்தான் சலனமின்றி. குரல் நடுங்கியது. "ஓ..... தெரிகிறதெனக்கு". அசுரகர்ஜனைபோல் கடந்துபோனதொரு இடி. கிழவன், பின்பு பிணத்தைக் கிராமத்துக்கு எடுத்துச்செல்லுமாறு ஆட்களுக்கு ஆணையிட்டான்.
கிராமம் விழித்திருந்தது அந்த இரவில். படுக்கையிலிருந்து இழுத்துவரப்பட்ட சிறுவர்கள் ஹரிக்கேன் விளக்குப் பனிமூடிய கதிர்கள்நடுவில் காட்டுநடனமாடிக்கொண்டிருந்த மஞ்சள் நிழல்களின் மனிதர்களைத் தூக்கக்கலக்கத்துடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். கிராமத்து மத்தியிலிருந்த மேடையில் பொருத்தப்பட்டிருந்த பிணத்தைப்பார்க்க மக்கள் முண்டியடித்தனர். பிணத்தினருகில் நின்றிருந்த யுதிஷ்டிரனை வழிபாட்டுச் சல்லடைவழியர்கள் பார்த்தநேரம் அப்பிரதேசத்துக் காற்று களிப்புடனும் திகிலுடனும் ராட்சச அதிர்வுற்றது. சுற்றுப்புறத்தை மௌனமாகப் பார்த்து விழித்தவாறிருந்த குழந்தைகள் பிற்காலத்துக் குழந்தைகளின் உதடுகளுக்குள் அக் கொண்டாட்டத்துக் காற்றைத் தங்களுக்குள் மிச்சமிருப்பதை இறகொன்று இடம்பெயர்க்கும் காற்றுப்போலூதுவர். இரும்புப் பட்டியடித்த வண்டிச்சக்கரங்களூடாக நெரிசலான தெருக்களின் மனிதத்தாவர அடர்வுகளைப் பசுக்கள் வாலசைத்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தன.
கூர்மையான கண்களுடன் மேடையைப் பார்த்துக்கொண்டு அனைத்து கிராமமக்களும் நிற்க, யுதிஷ்டிரன் மேடைமேலே ஏறினான். பாதி மூடியிருந்தன அவனது கண்கள். குளிர்ந்த காற்றொன்று கூட்டத்தைக் கிழித்துச்செல்ல, பூக்கள்நிறைந்த முந்தானைகளால் குழந்தைகளின் தலையைமூடிப் பாதுகாத்த பெண்கள் அவனைக் கூர்ந்து கவனித்தனர். பாதங்களில் முன்பு வீழ்ந்த வயோதிகன் தன் நீள அகலங்கள்முழுவதும் அவன்முன் மறுபடித் தரையில்பரப்பி மணலின் சீரற்ற நுனிகளைத் தன்னுள் புதைத்தநேரம் ஹரிக்கேன்விளக்குகளின் பைசாச ஒளிகளூடே அவனைக் கருணையுடன் பார்த்தான் யுதிஷ்டிரன். வியர்த்திருந்த அவனது நெற்றியையும் புருவமுடிச்சுக்களையும் பெயர்க்கமுடியவில்லை எவராலும். பின்னால் பிணைந்த கைகளுடன் கல்குழம்புபுகுந்த உடல் இறுகத்தொடங்க இறுகத்தொடங்க அவன் பேசும்விதத்தை மெதுவாக உணர்ந்துகொண்டனர் கிராமமக்கள். அவனது உதடுகள் துடித்தன, நிதானமாக உருவெடுக்கத்தொடங்கிய நடுக்கம் அவனுள் பரவத்தொடங்க, உடல் அதிரத்தொடங்கியது. வியர்வைக்கசிவு, கால்சராயும் கசங்கிய சட்டையும் கழன்றன வெளுத்த உடல் அவிழ்ந்தது ரத்தமிழந்த தோலின்குறுக்காக நெளிந்திருந்த சவுக்கடித் தடங்களுடன்; கீழே உதிர்ந்தது கால்சராயின் ஆகாயநீலம். நிலைத்த பாவத்துடன் பதிந்திருந்த கிராமப்பார்வைகளின் நடுவில் யுதிஷ்டிரனின் உடலடைந்த நிலை முன்பெப்போதுமில்லாதபடி உலுக்கமடைந்தது. குரூரமான புன்னகையொன்றுதிர்த்த அவன் உதடுகளின் கீழிருந்து இறுகிய முஷ்டி துளைத்தேறியது காற்றில். தாளமுடியாமல் காற்றில் பரவிக்கொண்டிருந்த ஒத்திசைவைச் சிதைத்துக்கொண்டு வெடித்துச் சிதறின விளக்குகள். அவனைச்சுற்றிக் கசிந்த ஒளிவெள்ளத்தினூடாக நழுவி அவன்முன் பொருந்திய முகமூடியைக் கவனித்தது காலத்தைத் தூரங்களாலளக்கும் வித்தைக்காரனொருவன் மட்டுமே - அதன் இழைகளில் தன் நீண்ட நகங்களைநுழைத்து உதிர்க்கமுயன்றபோது மார்பைப் பிடித்துக்கொண்டதில் புழுதி கிளம்பியபின் வீழ்ந்து இறந்தான். அவனைப்பற்றி யாரும் கவலைப்படவில்லை. இது தெரிந்திருக்கக்கூடிய அல்லது தெரிந்திருக்காமலிருக்கக்கூடிய யுதிஷ்டிரன் தன் இறுக்கமான இயக்கத்தைத் தொடர்ந்துகொண்டிருந்தான் சோர்வடையச் சாத்தியமற்ற கூட்டத்தின்மேலான பிடி தளர்ந்துவிடாமலிருக்குமாறு.
அவன் உறங்கிக்கொண்டிருக்க, குமைச்சலூட்டும் தெருக்களில் முழுவீச்சிலிருந்த முடிவற்ற பெருங்குழப்பத்தினுள் கரைந்துபோனது குறட்டை. சிகரெட் பற்றவைத்த ஒருவன் பின்பு அருகிலமர்ந்திருந்த யுதிஷ்டிரனின் முகத்தினுள் நேராகப் பார்க்கத் துணிச்சல்பெற்றுப் பின்பு சொன்னான்: "இன்னும் சாலைக்கு மேலாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறதா பார்". தன் ஒளியனைத்தும் இழந்திருந்து அடிபட்ட பாதைகளின் மிச்சங்களாய்க் கண்களில் நிலைத்திருந்த திறந்த கருவிழிகளின்மேல் நேராகப் புகையை ஊதினான். மறுபடியும் கார் நெரிசலானெ தெருவொன்றுக்குள் பிரயாணித்துக்கொண்டிருக்க, கார்மனிதர்கள் பார்த்த நித்திரைமுகம் ஆபத்தற்றிருந்தது. தட்டைத்தன்மையொன்று தங்கிவிட்டிருந்தது அதில். திரும்பி அகன்று புன்னகைத்தான் டிரைவர். தெருக்கள் மிகவும் நெரிசலுடனும் திருகல்களுடனுமிருந்தன அதன் ஹாவர்ஷியன் சுழற்கால்வாய்கள் நகரத்தின் அடர்வுகளுக்குள் முடிவற்று நீண்டவாறு. தங்கள் இருப்பை உணர்த்தத்தொடங்கியிருந்தன வானுரசிக் கட்டிடங்களின் பாதங்களில் நடந்துகொண்டிருந்தவர்களின் கால்கள் கொன்ற தூரம் அக் கட்டிடங்களின் உயரங்களை வெகு எளிதில் துடைத்தெறியும். ஒருதரம் துப்பாக்கிமுனையில் இதுபோன்றதொரு நகரத்தில் அவனைக் கடத்திச்சென்றார்கள். அழுகிய மாமிச நாற்றம்வீசும் அறைகளுக்குள் அடைக்கப்பட்டுப் பின் அவன்முன் மாமிசத்துண்டங்கள் வைக்கப்பட்டன சுவையளக்க. இறந்த மிருகங்களின் சோகமான சதைகளால் சூழப்பட்ட அந்த அறையின் துர்நாற்றத்தினொரு கணத்தில் தன் நாக்கை இழந்தான். அப்போது தனது நாக்கில் வைத்த மாமிசத்துண்டமொன்று தனது நாக்கின் ஏதோவொரு பட்டியை உரித்தெடுத்தது என்றான் தனது நண்பர்களிடம், பிறிதொருநாள். கனக்கும் இதயத்துடன் கண்ணீர்விட்டு அழுதான். அவனது அந்தஸ்தும் சமூகநிலையும் இன்னும் சிறிதுநாட்களில் கேள்விக்குட்படுத்தப்படும். இறந்த சதைநிரம்பிய அந்த நரகத்தின் அறைக்குள்ளமர்ந்திருந்த யுதிஷ்டிரனின் நடுங்கும் கைகள்: உருகிவழிந்து கொதித்துப்பரவும் பயத்துடன் ஒரு துண்டத்தையெடுத்து அலுமினியத்தட்டிலிருந்து வாய்க்குச் செலுத்தின முடிவற்ற விரல்கள். வரிசைக்கிரமப்படி அவன் ஏதும் செய்திருக்கவே இல்லையென்று அவனுக்குணர்த்தியது எழுந்த உமிழ்நீர் அலை. பயப்பட ஏதுமில்லையென்று தேற்றிக்கொண்டான். கையில் பிடித்த தாளிலிருந்த அளவுகோல் வரிசைப்படித் தன் முடிவுகளைக் குறித்துக்கொள்ளத் தொடங்கினான். அந்தக் கணம் கலைந்து போனது.
அந்த நிகழ்வைப்பற்றி அதன்பிறகு கிராமத்தில் யாரும் அவ்வளவாகப் பேசவில்லை. தங்கள் மூளைகளின் புழக்கமற்ற மூலைகளில் அவற்றை ஒதுக்கினர். ஒற்றையிரவில் அதே மேடையில் கம்பீரமான நாற்காலியிலமர்ந்த சிறுவன் அவனது வெளிப்பாட்டில் மூச்சடைத்துப்போன மக்கள் நாற்காலியில் அவன் அமர்ந்திருப்பதைப் பார்த்தவாறு. முடிவற்று நீண்டது இரவு. பின்பொழுதொன்றில் அவனது இமைகள் தாழத்தொடங்கி தூக்கம் அவனைத் தழுவத்தொடங்குவதை அவர்கள் கவனித்ததும் கூட்டத்தில் சிறிதாக எழுந்தன சலசலப்புக்கள். சிறிது தெளிவுற்றுத் தூக்கம்கலைத்த அவன் கண்கள் கூட்டத்தின் அகன்ற வாயை அடைத்தன. கம்பீரமான நாற்காலியில் பின்பு அவனது தூக்கம் ஆதிக்கம்பெற்றபோது அதனடுத்து நிகழ்ந்தவைகளை அவனது கூர்த்த பார்வைகள் கட்டுப்படுத்தவில்லை. மேடைமேல் ஏறினார்கள், யுதிஷ்டிரனின் கைகளைப்பிடித்திழுத்து தெருவுக்குக் கொண்டுசென்று உதைத்தார்கள். தன் பார்வைகளில் அவர்களை உறையவைக்கமுயன்றான் யுதிஷ்டிரன்.
பளாரென்று ஒருவன் யுதிஷ்டிரனைச் செவிட்டிலறைந்தான். "மூத்தவர்களை முறைக்காதே".
கால்சராயையும் சட்டையையும் அவன் முகத்தில் விட்டெறிந்து உறுமினார்கள். "ஒழிந்து போ. உன் பெற்றோர் செத்துவிட்டார்கள்".
அகன்றான். அதோர் இரவின் தனியான பயணம், கிராமத்தின் எல்லையை அவன் கடந்தபின்புதான் சூரியன் எழுந்தது உதயம். கிராமத்தின் வரலாற்று நினைவுகளிலிருந்து அவன் பெயர் அழித்தெறியப்படவில்லை, ஆனால் உள்ளும் வெளியும் அவனை வெறுத்தனர் அவனது சமகாலத்தவர். அவன் தனியாக நடந்தான், உடன்வர யத்தனித்த யாவரையும் மறுத்துக்கொண்டு; அவனது சகபயணிகள் ஒன்று அவனைப் பின் விட்டுச்சென்றார்கள் அல்லது மணல்நிரம்பிய நீண்ட பாதைகளில் அவனைப்பற்றி மறந்துசென்றார்கள்.
கனவிலிருந்து தன்னை உலுக்கியெடுத்தான், உணர்வுகளின் குழப்பச்சகதி சூழ்ந்தது.
எப்போதும்போல், கனவைப்பற்றிய எந்தக் கேள்விகளும், அர்த்தப்பெயர்ப்புக்களும், அவற்றின் முக்கியத்துவமும் உபயோகத்தன்மையும் கேட்கப்படாது. கனவு கனவாக விட்டுவிடப்படவேண்டும், கனவு நிஜமாக விட்டுவிடப்படவேண்டும், நிஜம் கனவாக, நிஜம் நிஜமாக விட்டுவிடப்படவேண்டும், கனவு நிஜமாக விட்டுவிடப்படவேண்டும். நெரிசலான தெருக்களூடாகக் கார் சீறிக்கொண்டிருந்தது, அதே தெருக்களூடாகத் திரும்பத்திரும்பப் பயணித்துக்கொண்டிருப்பதாக அவர்கள் உணர்ந்தார்கள், எந்தவொரு ஆட்டத்திலும் களைப்படையாத வார்த்தைகள் போல். முன்சீட்டில் அமர்ந்திருந்தவன் ஒரு கூர்மையான, எடைமிகுந்த குத்துவாளை உருவியெடுத்து பட்டுத்துணியால் துடைத்தான். அதே இரவில் கிராமத்திலிருந்து அகற்றப்பட்டிருந்த மிருகப்பிணம், விவசாயநிலங்களேதும் அருகிலற்ற ஊரின் ஒதுக்குப்புறமொன்றில் புதைக்கப்பட்டது.
இப்போதுவரை யுதிஷ்டிரனின் தூக்கம் தடைப்படவில்லை. நகரத்தின் இரவுவிளக்குகள் ஒளிவீசத்தொடங்கியிருந்தன. தங்களுக்கென்றொரு இதயம்கொண்ட மனிதர்களை அச்சுறுத்தத்தயங்காத இரவின் கவர்ச்சிகரமான குரூரங்களின் அசுரத்துள் மூழ்கிக்கொண்டிருந்தது சாயங்காலம். தூய வெள்ளை வேட்டியில் சொருகிய குத்துவாளுடையவனருகில் இறந்த நாக்குடனமர்ந்திருந்த யுதிஷ்டிரனுடன், உள்ளே பரவியிருந்த முடிவற்ற நிச்சயமின்மையுடன், புலனுக்குப் பிடிபடா இரண்டு பாகங்களாகச் சாலையைக் கிழித்தபடி விரைந்துகொண்டிருந்தது கார், சோதிக்கப்படவேண்டிய நல்ல அல்லது அழுகிய சதைக்கோளங்கள்நிரம்பிய தொட்டிகளில் மூழ்கிய பழக்கமற்ற இடமொன்றுக்கு. இன்னும் சாலைக்கு நான்கு விரற்கடை மேலாக ஓடிக்கொண்டிருந்தது கார்; அதைப் பார்ப்பதொரு அற்புதமான விஷயம்.
"இதோ வருகிறான் சொப்பனக்காரன்"
-ஆதியாகமம் 37:19
நாக்கில் படும் மாமிசம் நாக்கில் தங்கித் தவழ்ந்து கடிபட்டு உள்ளேசென்று மறையுமுன்பு, வெகு நேர்த்தியாக வெட்டப்பட்ட ஒன்றரை அங்குலத் துண்டுகளாக அப்பழுக்கற்ற பீங்கான் தட்டுக்களில் வைக்கப்பட்டிருக்கும். நாகரிகம் முன்னேறியிராத அக்காலங்களில் தட்டச்சு செய்யப்பட்ட தாள்கள் அதே நேர்த்தியுடன் பேனாக்கள் பென்சில்கள் அழிப்பான்கள் சிவப்பு நீலக் கரும் மைக்குடுவைகளுடன் அவற்றினருகில் அமர்ந்திருக்கும் மோனத்தில். வட்ட மேஜையைச்சுற்றி நின்றிருக்கும் தலைகளனத்தும் குவிந்து உருவாகும் கூம்பின் மத்தியின் அமர்ந்திருக்கும் யுதிஷ்டிரனின் நடுங்காக் கையிலிருக்கும் பிடிப்பான், சதையிழைகள் அலுங்காமல் மாமிசத்துண்டைப் பிடித்தெடுக்கும். மெதுவாகத் திறக்கும் யுதிஷ்டிரனின் வாய் அண்ணாரும்போது கூம்பின் உச்சிவழி வரும் வெளிச்சங்களுடன் சேர்ந்து மாமிசத்துண்டு உள்ளே போகும். சுழற்றிப்பார்க்கும் நாக்கின் வழுக்கும் பரப்பில் மாமிசத்துண்டு அதன்பிறகு தன் இழைகள் குறுக்காயிருக்குமாறு பற்களிடையில் அமர்ந்து கடிபடும். வெள்ளிக் காப்புவளையம் அசையும் யுதிஷ்டிரக் கைகள் தாள்களில் குறிப்பெழுதி மதிப்பிடும்.
அன்று அவனை அழைத்துச்செல்லக் காருடன் வந்திருந்தார்கள். யுதிஷ்டிரனது சட்டையின் ஒளிவீசும் நிறங்களின் வெளிச்சப்பிரதிபலிப்பு கண்களைத் தாக்கிக் கூசாமலிருக்கத் தங்கள் குழிந்த உள்ளங்கைகளைப் புருவங்களுக்கு மேலாக வைத்துக்கொண்டு அவனைப்பார்த்துச் சங்கடத்துடன் சிரித்தனர். தனிப்பட்ட வேலை அது. ஒழுங்குடன் எதையும் கற்றிராததால், அவர்களுடன் செல்வது சட்டபூர்வமானதா என்பது அவனுக்கு நிச்சயமாகத் தெரிந்திருக்கவில்லை, ஆனால் தந்தையின் கார் சவாரி தப்பிப்போவதை விரும்பாத யுதிஷ்டிரனின் மகன் தொந்தரவு செய்தான். இப்படியாகத்தான் முன்பணம் பெற்றுக்கொண்டு ஒத்துக்கொண்டான் யுதிஷ்டிரன். ஒன்றரை அங்குலக் கறித்துண்டங்களின் சாறுகளின் ஆயிரக்கணக்கான உச்சங்களைப்பார்த்திருந்த அவனது ரோஜாநிற நாக்கு மூடிய உதடுகளுக்குப்பின் மெதுவாய் அசைந்தது, குத்தும் பெண்ணின் மெல்லிய முஷ்டியில் சுட்டுவிரலுக்கும் நடுவிரலுக்குமிடையில்துருத்தும் கட்டைவிரல்போல்.
கார்சவாரி பற்றித் தெரிந்துகொள்வது முக்கியம். ஜன்னலோரமாக அமர்ந்துகொண்டு, குளிர்ந்த நாளொன்றுக்குப் பிரமாதமான உணவாயமையக்கூடிய ரோஜாநிறத் தசைகளாலான தெருவில் வேகமெடுத்த காரின் கண்ணாடி ஜன்னல்களுக்குவெளியில் நிறங்கள் சிதறிச் சீறின. திடீரென்று சோகவுணர்வு யுதிஷ்டிரனைப் பற்றிக்கொள்ள, உறுதிப்படுத்திக்கொள்வதற்காகக் குனிந்து சக்கரங்களைப் பார்த்தான். சாதாரணமாகவேயிருந்து, சாலைக்கு நான்கு விரற்கடை மேலாக ஓடியபடி. திருப்தியடைந்தவனாக, இருக்கையில் சாய்ந்து கண்களை மூடிக்கொண்டான். நீண்ட இமைமயிர்களுக்குக்கீழ் விழிக்கோளம் துடிப்புற்றது, தாங்கமுடியான பிரகாசங்கொண்ட நட்பான திரையில், களைத்த கண்கள்முன் அவாழ்க்கையின் சுழன்ற பாதைகள் விரிந்தன. சதைகளுடனான நெடும்பயணம் அது, தன் வேட்கைகொண்ட கணவனுடன் கசங்கிய படுக்கைவிரிப்பு வெளிச்சங்குறைந்த அறைகழித்த நாட்களைவிட அதிகமானவை அவற்றின் மென்மை, சாற்றுத்தன்மை, மணம், நிறங்களை அளந்துகழித்த காலங்கள். ஆயிர வாசனைகள், சுவைகளை, குரூரமான புன்னகைநிறங்களையென்று அனைத்தையும் மறந்திருந்தான். எதுவும் மிஞ்சியிருக்கவில்லை. தூக்கமற்ற இரவுகளில் பல்லோரு தருணங்களில் அவனை மிரட்டியிருக்கின்றன அவை. அவர்களது தனிப்பிரதேசத்துக்குள் சந்திரவொளி நுழைவதை விரும்பியிருக்கவில்லை அவனது கணவன். ஆயிரமாமிசத்துண்டங்களை வருடியிருந்த அவனது நாக்கு உணர்வற்றிருந்ததிப்போது... அதைக்குறித்துக் கூறவிரும்பவில்லை இப்போது. அவனது நாக்கின் தீர்ப்புக்கள் பழங்காலத்தைப்போலிருப்பதில்லையென்று புகார்கூறப்பட்டன. கருணைமேலீட்டால் அவனது சகாக்கள் அவனது திறமைக்கசிவை எங்கும் குறிப்பிடவில்லை. அதையும் உணர்ந்துகொண்ட அவனது நாக்கு புனிதச் சீற்றத்துடன் அக்கூற்றுக்களை எதிர்த்தது.
மூன்று அல்லது நான்குவயதுக் குழந்தையாக அவனிருந்தபோது தொடங்கியது அதனைத்தும். அவனது கிராமத்தின் பின்புறத்தில் ஒரு ஆறு எரிந்துபோயிருந்தது. அப்போது நீரற்றுக் களைத்திருந்த பழுப்புப் பொடிமணலில் விளையாடிக்கொண்டிருந்தபோது சப்பாத்திக்கள்ளிகள் அடர்ந்திருந்த புதர்களுக்குள் ஒரு பெரும் பிணத்தைக் கண்டுபிடித்தான். பார்க்கும்தூரம்வரை யாருமற்றிருக்க அதை வெறித்துக்கொண்டிருந்தான் வெகுநேரம். கொடூரமான அதிர்ச்சியொன்றில் விரிந்துறைந்த கண்களுடன் அனைத்துத் துவாரங்களிலும் வழிந்து உறைந்திருந்த ரத்தத்துடன் இறந்துபோயிருந்தது மிருகம். கரையோர மரங்களிடையில் சிதிலமடையும் மௌனமாகத் தன் கட்டமைப்புக்களுடன் பிடிவாதமான கண்களுடன் கோவில் சம்பவத்தை வெறித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தது. யுதிஷ்டிரன் பிணத்தருகில் முழந்தாளிட்டு மெதுவாக அதை ஆராய்ந்தான். நிலைத்திருந்த இமைகளை மூடமுயல, காய்ந்த நீரோடைமணற்கோடுகளில் சரிந்துவந்த அனல் பிணத்தைத்தழுவி ரோமங்களை நிமிர்த்திச்சென்றது. அடர்த்தியான குத்துச்செடிக்குள் கல்கத்தி கிடந்தது; தன் சிறு கைகளைக்கொண்டு பிணத்தை அறுக்கத்தொடங்கினான். தன் சிறு கைகளால் பிணத்தின் தோலையுரித்துக்கொண்டு வெகுநேரம் மணலில் அங்கே செலவழித்தான், காய்ந்திருந்த ரத்தம் வழியமறுத்தது. பொழுதுசாயும் நேரம் அவனின்மை கிராமத்துள் நுழைந்தது. தேடல் தொடங்கியது, ஆழ்ந்து இருண்ட கிணறுகளுக்குள் லாந்தர்கள் சென்றன, ஒருசிலர் கோவிலில் தேடச்சென்றனர், ஆட்டுப்பட்டிகளுக்குள், மாட்டுவண்டிகளுக்குக்கீழ், மடத்தின் சிதிலமடைந்த மாடாக்குழிகளுக்குள், எட்டுத்திசைகளைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் தூண்களின்பின்னென்று தேடினர். பின்பு, சரிந்து வழியும் காற்றின் சப்தத்தில் அதிர்ந்துகொண்டிருந்த மௌனத்தில் நீரோடையின் மணற்பரப்பில் நடுங்கும் லாந்தர் சுடருடன் அவனைக் கண்டனர், மிருகத்தின் முன்னங்காலொன்றை ஏற்கனவே அவன் தீர்த்திருக்க, மாமிசத்துண்டுகள் வழக்கம்போல் அவனது வாய்க்கடைவாயோரம் ஒட்டிக்கொண்டிருந்தன.
பின்பு, நீரோடைக்குத் தேடிச்சென்றவர்களிலொருவனாயிருந்த கிராமத்து முதியவனொருவன் சிறுவன்முன்பு மண்டியிட்டு அவனது பாதங்களைப் பற்றினான். ஒரு சிறு அசைவுமற்று முகத்தில் சிறுவன் நின்றிருந்தான் சலனமின்றி. குரல் நடுங்கியது. "ஓ..... தெரிகிறதெனக்கு". அசுரகர்ஜனைபோல் கடந்துபோனதொரு இடி. கிழவன், பின்பு பிணத்தைக் கிராமத்துக்கு எடுத்துச்செல்லுமாறு ஆட்களுக்கு ஆணையிட்டான்.
கிராமம் விழித்திருந்தது அந்த இரவில். படுக்கையிலிருந்து இழுத்துவரப்பட்ட சிறுவர்கள் ஹரிக்கேன் விளக்குப் பனிமூடிய கதிர்கள்நடுவில் காட்டுநடனமாடிக்கொண்டிருந்த மஞ்சள் நிழல்களின் மனிதர்களைத் தூக்கக்கலக்கத்துடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். கிராமத்து மத்தியிலிருந்த மேடையில் பொருத்தப்பட்டிருந்த பிணத்தைப்பார்க்க மக்கள் முண்டியடித்தனர். பிணத்தினருகில் நின்றிருந்த யுதிஷ்டிரனை வழிபாட்டுச் சல்லடைவழியர்கள் பார்த்தநேரம் அப்பிரதேசத்துக் காற்று களிப்புடனும் திகிலுடனும் ராட்சச அதிர்வுற்றது. சுற்றுப்புறத்தை மௌனமாகப் பார்த்து விழித்தவாறிருந்த குழந்தைகள் பிற்காலத்துக் குழந்தைகளின் உதடுகளுக்குள் அக் கொண்டாட்டத்துக் காற்றைத் தங்களுக்குள் மிச்சமிருப்பதை இறகொன்று இடம்பெயர்க்கும் காற்றுப்போலூதுவர். இரும்புப் பட்டியடித்த வண்டிச்சக்கரங்களூடாக நெரிசலான தெருக்களின் மனிதத்தாவர அடர்வுகளைப் பசுக்கள் வாலசைத்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தன.
கூர்மையான கண்களுடன் மேடையைப் பார்த்துக்கொண்டு அனைத்து கிராமமக்களும் நிற்க, யுதிஷ்டிரன் மேடைமேலே ஏறினான். பாதி மூடியிருந்தன அவனது கண்கள். குளிர்ந்த காற்றொன்று கூட்டத்தைக் கிழித்துச்செல்ல, பூக்கள்நிறைந்த முந்தானைகளால் குழந்தைகளின் தலையைமூடிப் பாதுகாத்த பெண்கள் அவனைக் கூர்ந்து கவனித்தனர். பாதங்களில் முன்பு வீழ்ந்த வயோதிகன் தன் நீள அகலங்கள்முழுவதும் அவன்முன் மறுபடித் தரையில்பரப்பி மணலின் சீரற்ற நுனிகளைத் தன்னுள் புதைத்தநேரம் ஹரிக்கேன்விளக்குகளின் பைசாச ஒளிகளூடே அவனைக் கருணையுடன் பார்த்தான் யுதிஷ்டிரன். வியர்த்திருந்த அவனது நெற்றியையும் புருவமுடிச்சுக்களையும் பெயர்க்கமுடியவில்லை எவராலும். பின்னால் பிணைந்த கைகளுடன் கல்குழம்புபுகுந்த உடல் இறுகத்தொடங்க இறுகத்தொடங்க அவன் பேசும்விதத்தை மெதுவாக உணர்ந்துகொண்டனர் கிராமமக்கள். அவனது உதடுகள் துடித்தன, நிதானமாக உருவெடுக்கத்தொடங்கிய நடுக்கம் அவனுள் பரவத்தொடங்க, உடல் அதிரத்தொடங்கியது. வியர்வைக்கசிவு, கால்சராயும் கசங்கிய சட்டையும் கழன்றன வெளுத்த உடல் அவிழ்ந்தது ரத்தமிழந்த தோலின்குறுக்காக நெளிந்திருந்த சவுக்கடித் தடங்களுடன்; கீழே உதிர்ந்தது கால்சராயின் ஆகாயநீலம். நிலைத்த பாவத்துடன் பதிந்திருந்த கிராமப்பார்வைகளின் நடுவில் யுதிஷ்டிரனின் உடலடைந்த நிலை முன்பெப்போதுமில்லாதபடி உலுக்கமடைந்தது. குரூரமான புன்னகையொன்றுதிர்த்த அவன் உதடுகளின் கீழிருந்து இறுகிய முஷ்டி துளைத்தேறியது காற்றில். தாளமுடியாமல் காற்றில் பரவிக்கொண்டிருந்த ஒத்திசைவைச் சிதைத்துக்கொண்டு வெடித்துச் சிதறின விளக்குகள். அவனைச்சுற்றிக் கசிந்த ஒளிவெள்ளத்தினூடாக நழுவி அவன்முன் பொருந்திய முகமூடியைக் கவனித்தது காலத்தைத் தூரங்களாலளக்கும் வித்தைக்காரனொருவன் மட்டுமே - அதன் இழைகளில் தன் நீண்ட நகங்களைநுழைத்து உதிர்க்கமுயன்றபோது மார்பைப் பிடித்துக்கொண்டதில் புழுதி கிளம்பியபின் வீழ்ந்து இறந்தான். அவனைப்பற்றி யாரும் கவலைப்படவில்லை. இது தெரிந்திருக்கக்கூடிய அல்லது தெரிந்திருக்காமலிருக்கக்கூடிய யுதிஷ்டிரன் தன் இறுக்கமான இயக்கத்தைத் தொடர்ந்துகொண்டிருந்தான் சோர்வடையச் சாத்தியமற்ற கூட்டத்தின்மேலான பிடி தளர்ந்துவிடாமலிருக்குமாறு.
அவன் உறங்கிக்கொண்டிருக்க, குமைச்சலூட்டும் தெருக்களில் முழுவீச்சிலிருந்த முடிவற்ற பெருங்குழப்பத்தினுள் கரைந்துபோனது குறட்டை. சிகரெட் பற்றவைத்த ஒருவன் பின்பு அருகிலமர்ந்திருந்த யுதிஷ்டிரனின் முகத்தினுள் நேராகப் பார்க்கத் துணிச்சல்பெற்றுப் பின்பு சொன்னான்: "இன்னும் சாலைக்கு மேலாக ஓடிக்கொண்டிருக்கிறதா பார்". தன் ஒளியனைத்தும் இழந்திருந்து அடிபட்ட பாதைகளின் மிச்சங்களாய்க் கண்களில் நிலைத்திருந்த திறந்த கருவிழிகளின்மேல் நேராகப் புகையை ஊதினான். மறுபடியும் கார் நெரிசலானெ தெருவொன்றுக்குள் பிரயாணித்துக்கொண்டிருக்க, கார்மனிதர்கள் பார்த்த நித்திரைமுகம் ஆபத்தற்றிருந்தது. தட்டைத்தன்மையொன்று தங்கிவிட்டிருந்தது அதில். திரும்பி அகன்று புன்னகைத்தான் டிரைவர். தெருக்கள் மிகவும் நெரிசலுடனும் திருகல்களுடனுமிருந்தன அதன் ஹாவர்ஷியன் சுழற்கால்வாய்கள் நகரத்தின் அடர்வுகளுக்குள் முடிவற்று நீண்டவாறு. தங்கள் இருப்பை உணர்த்தத்தொடங்கியிருந்தன வானுரசிக் கட்டிடங்களின் பாதங்களில் நடந்துகொண்டிருந்தவர்களின் கால்கள் கொன்ற தூரம் அக் கட்டிடங்களின் உயரங்களை வெகு எளிதில் துடைத்தெறியும். ஒருதரம் துப்பாக்கிமுனையில் இதுபோன்றதொரு நகரத்தில் அவனைக் கடத்திச்சென்றார்கள். அழுகிய மாமிச நாற்றம்வீசும் அறைகளுக்குள் அடைக்கப்பட்டுப் பின் அவன்முன் மாமிசத்துண்டங்கள் வைக்கப்பட்டன சுவையளக்க. இறந்த மிருகங்களின் சோகமான சதைகளால் சூழப்பட்ட அந்த அறையின் துர்நாற்றத்தினொரு கணத்தில் தன் நாக்கை இழந்தான். அப்போது தனது நாக்கில் வைத்த மாமிசத்துண்டமொன்று தனது நாக்கின் ஏதோவொரு பட்டியை உரித்தெடுத்தது என்றான் தனது நண்பர்களிடம், பிறிதொருநாள். கனக்கும் இதயத்துடன் கண்ணீர்விட்டு அழுதான். அவனது அந்தஸ்தும் சமூகநிலையும் இன்னும் சிறிதுநாட்களில் கேள்விக்குட்படுத்தப்படும். இறந்த சதைநிரம்பிய அந்த நரகத்தின் அறைக்குள்ளமர்ந்திருந்த யுதிஷ்டிரனின் நடுங்கும் கைகள்: உருகிவழிந்து கொதித்துப்பரவும் பயத்துடன் ஒரு துண்டத்தையெடுத்து அலுமினியத்தட்டிலிருந்து வாய்க்குச் செலுத்தின முடிவற்ற விரல்கள். வரிசைக்கிரமப்படி அவன் ஏதும் செய்திருக்கவே இல்லையென்று அவனுக்குணர்த்தியது எழுந்த உமிழ்நீர் அலை. பயப்பட ஏதுமில்லையென்று தேற்றிக்கொண்டான். கையில் பிடித்த தாளிலிருந்த அளவுகோல் வரிசைப்படித் தன் முடிவுகளைக் குறித்துக்கொள்ளத் தொடங்கினான். அந்தக் கணம் கலைந்து போனது.
அந்த நிகழ்வைப்பற்றி அதன்பிறகு கிராமத்தில் யாரும் அவ்வளவாகப் பேசவில்லை. தங்கள் மூளைகளின் புழக்கமற்ற மூலைகளில் அவற்றை ஒதுக்கினர். ஒற்றையிரவில் அதே மேடையில் கம்பீரமான நாற்காலியிலமர்ந்த சிறுவன் அவனது வெளிப்பாட்டில் மூச்சடைத்துப்போன மக்கள் நாற்காலியில் அவன் அமர்ந்திருப்பதைப் பார்த்தவாறு. முடிவற்று நீண்டது இரவு. பின்பொழுதொன்றில் அவனது இமைகள் தாழத்தொடங்கி தூக்கம் அவனைத் தழுவத்தொடங்குவதை அவர்கள் கவனித்ததும் கூட்டத்தில் சிறிதாக எழுந்தன சலசலப்புக்கள். சிறிது தெளிவுற்றுத் தூக்கம்கலைத்த அவன் கண்கள் கூட்டத்தின் அகன்ற வாயை அடைத்தன. கம்பீரமான நாற்காலியில் பின்பு அவனது தூக்கம் ஆதிக்கம்பெற்றபோது அதனடுத்து நிகழ்ந்தவைகளை அவனது கூர்த்த பார்வைகள் கட்டுப்படுத்தவில்லை. மேடைமேல் ஏறினார்கள், யுதிஷ்டிரனின் கைகளைப்பிடித்திழுத்து தெருவுக்குக் கொண்டுசென்று உதைத்தார்கள். தன் பார்வைகளில் அவர்களை உறையவைக்கமுயன்றான் யுதிஷ்டிரன்.
பளாரென்று ஒருவன் யுதிஷ்டிரனைச் செவிட்டிலறைந்தான். "மூத்தவர்களை முறைக்காதே".
கால்சராயையும் சட்டையையும் அவன் முகத்தில் விட்டெறிந்து உறுமினார்கள். "ஒழிந்து போ. உன் பெற்றோர் செத்துவிட்டார்கள்".
அகன்றான். அதோர் இரவின் தனியான பயணம், கிராமத்தின் எல்லையை அவன் கடந்தபின்புதான் சூரியன் எழுந்தது உதயம். கிராமத்தின் வரலாற்று நினைவுகளிலிருந்து அவன் பெயர் அழித்தெறியப்படவில்லை, ஆனால் உள்ளும் வெளியும் அவனை வெறுத்தனர் அவனது சமகாலத்தவர். அவன் தனியாக நடந்தான், உடன்வர யத்தனித்த யாவரையும் மறுத்துக்கொண்டு; அவனது சகபயணிகள் ஒன்று அவனைப் பின் விட்டுச்சென்றார்கள் அல்லது மணல்நிரம்பிய நீண்ட பாதைகளில் அவனைப்பற்றி மறந்துசென்றார்கள்.
கனவிலிருந்து தன்னை உலுக்கியெடுத்தான், உணர்வுகளின் குழப்பச்சகதி சூழ்ந்தது.
எப்போதும்போல், கனவைப்பற்றிய எந்தக் கேள்விகளும், அர்த்தப்பெயர்ப்புக்களும், அவற்றின் முக்கியத்துவமும் உபயோகத்தன்மையும் கேட்கப்படாது. கனவு கனவாக விட்டுவிடப்படவேண்டும், கனவு நிஜமாக விட்டுவிடப்படவேண்டும், நிஜம் கனவாக, நிஜம் நிஜமாக விட்டுவிடப்படவேண்டும், கனவு நிஜமாக விட்டுவிடப்படவேண்டும். நெரிசலான தெருக்களூடாகக் கார் சீறிக்கொண்டிருந்தது, அதே தெருக்களூடாகத் திரும்பத்திரும்பப் பயணித்துக்கொண்டிருப்பதாக அவர்கள் உணர்ந்தார்கள், எந்தவொரு ஆட்டத்திலும் களைப்படையாத வார்த்தைகள் போல். முன்சீட்டில் அமர்ந்திருந்தவன் ஒரு கூர்மையான, எடைமிகுந்த குத்துவாளை உருவியெடுத்து பட்டுத்துணியால் துடைத்தான். அதே இரவில் கிராமத்திலிருந்து அகற்றப்பட்டிருந்த மிருகப்பிணம், விவசாயநிலங்களேதும் அருகிலற்ற ஊரின் ஒதுக்குப்புறமொன்றில் புதைக்கப்பட்டது.
இப்போதுவரை யுதிஷ்டிரனின் தூக்கம் தடைப்படவில்லை. நகரத்தின் இரவுவிளக்குகள் ஒளிவீசத்தொடங்கியிருந்தன. தங்களுக்கென்றொரு இதயம்கொண்ட மனிதர்களை அச்சுறுத்தத்தயங்காத இரவின் கவர்ச்சிகரமான குரூரங்களின் அசுரத்துள் மூழ்கிக்கொண்டிருந்தது சாயங்காலம். தூய வெள்ளை வேட்டியில் சொருகிய குத்துவாளுடையவனருகில் இறந்த நாக்குடனமர்ந்திருந்த யுதிஷ்டிரனுடன், உள்ளே பரவியிருந்த முடிவற்ற நிச்சயமின்மையுடன், புலனுக்குப் பிடிபடா இரண்டு பாகங்களாகச் சாலையைக் கிழித்தபடி விரைந்துகொண்டிருந்தது கார், சோதிக்கப்படவேண்டிய நல்ல அல்லது அழுகிய சதைக்கோளங்கள்நிரம்பிய தொட்டிகளில் மூழ்கிய பழக்கமற்ற இடமொன்றுக்கு. இன்னும் சாலைக்கு நான்கு விரற்கடை மேலாக ஓடிக்கொண்டிருந்தது கார்; அதைப் பார்ப்பதொரு அற்புதமான விஷயம்.
சென்ற பதிவு டுமீல்!!
நேற்று ஒரு பதிவைப் போட முயற்சித்துக்கொண்டிருந்தேன். பலமுறை முயன்றும் தண்ணிகாட்டியதால் பொறுமையிழந்து எழுந்து போய்விட்டேன்... இன்று காலை வந்து பார்த்தால், முந்தைய 'நெப்போலியன்' பதிவையும் புதிதாக இடமுயன்ற ஒரு பதிவையும் involuntary anastamosis செய்து ஒரு இரண்டுங்கெட்டான் hybrid பதிவு இருந்தது. அதைக் கத்திரித்து எறிந்தாயிற்று. பெரிய பதிவென்பதால் ப்ளாகர் மூச்சுத்திணறிவிட்டதென்று நினைக்கிறேன். ஒருவேளை அதை இடுவதில் கடவுளுக்கே இஷ்டமில்லையோ என்னமோ ;-)!! ப்ளாகர், வரவர, நழுவிக்கொண்டேயிருக்கும் கிழவனின் கோமணம் போல ஆகிவிட்டது என்று நினைக்கத் தோன்றுகிறது. மறுபடி முயன்று பார்க்கிறேன். சே!
Saturday, March 12, 2005
நெப்போலியன்
நெப்போலியன்
-மிரொஸ்லாவ் ஹோலுப்
குழந்தைகளே
நெப்போலியன் போனபார்ட் எப்போது பிறந்தார்
ஆசிரியர் கேட்டார்
ஆயிரம் வருடங்களுக்கு முன்பு என்றார்கள் சிறுவர்கள்
ஒரு நூறு வருடங்களுக்கு முன்பு என்றார்கள் சிறுவர்கள்
யாருக்கும் தெரியவில்லை
குழந்தைகளே, என்னசெய்தார்
நெப்போலியன் போனபார்ட்
என்று ஆசிரியர் கேட்டார்
ஒரு போரில் வென்றார் என்றார்கள் சிறுவர்கள்
ஒரு போரில் தோற்றார் என்றார் சிறுவர்கள்
யாருக்கும் தெரியவில்லை
என் கசாப்புக் கடைக்காரனிடம் ஒரு நாய் இருந்தது
என்றான் ஃப்ராங்க்கிஷெக்
அதன் பெயர் நெப்போலியன்
அதை அவன் அடிக்கடி அடிப்பான்
ஒரு வருடம் முன்பு
அந்த நாய் இறந்தது
பட்டினியால்
இப்போது சிறுவர்களெல்லாம் வருத்தப்பட்டார்கள்
நெப்போலியனுக்காக
தமிழில்: சில வருடங்களுக்கு முன்பு வெளியான "யாதுமாகி" பத்திரிகையின் ஒரு இதழில் படித்துக் குறித்துவைத்தது. மொழிபெயர்த்தது எவரென நினைவில்லை...
Czechகிலிருந்து ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு வடிவத்தில்:
NAPOLEON (Miroslav Holub)
Children, when was
Napoleon Bonaparte born,
asks teacher.
A thousand years ago, the children say.
A hundred years ago, the children say.
Last year, the children say.
No-one knows.
Children, what did
Napoleon Bonaparte do?
asks teacher.
Won a war, the children say
Lost a war, the children say
No one knows.
Our butcher had a dog
Called Napoleon,
Says Frankisek
The butcher used to beat him and the dog died
of hunger
a year ago.
And all the children are now sorry
for Napoleon.
-மிரொஸ்லாவ் ஹோலுப்
குழந்தைகளே
நெப்போலியன் போனபார்ட் எப்போது பிறந்தார்
ஆசிரியர் கேட்டார்
ஆயிரம் வருடங்களுக்கு முன்பு என்றார்கள் சிறுவர்கள்
ஒரு நூறு வருடங்களுக்கு முன்பு என்றார்கள் சிறுவர்கள்
யாருக்கும் தெரியவில்லை
குழந்தைகளே, என்னசெய்தார்
நெப்போலியன் போனபார்ட்
என்று ஆசிரியர் கேட்டார்
ஒரு போரில் வென்றார் என்றார்கள் சிறுவர்கள்
ஒரு போரில் தோற்றார் என்றார் சிறுவர்கள்
யாருக்கும் தெரியவில்லை
என் கசாப்புக் கடைக்காரனிடம் ஒரு நாய் இருந்தது
என்றான் ஃப்ராங்க்கிஷெக்
அதன் பெயர் நெப்போலியன்
அதை அவன் அடிக்கடி அடிப்பான்
ஒரு வருடம் முன்பு
அந்த நாய் இறந்தது
பட்டினியால்
இப்போது சிறுவர்களெல்லாம் வருத்தப்பட்டார்கள்
நெப்போலியனுக்காக
தமிழில்: சில வருடங்களுக்கு முன்பு வெளியான "யாதுமாகி" பத்திரிகையின் ஒரு இதழில் படித்துக் குறித்துவைத்தது. மொழிபெயர்த்தது எவரென நினைவில்லை...
Czechகிலிருந்து ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு வடிவத்தில்:
NAPOLEON (Miroslav Holub)
Children, when was
Napoleon Bonaparte born,
asks teacher.
A thousand years ago, the children say.
A hundred years ago, the children say.
Last year, the children say.
No-one knows.
Children, what did
Napoleon Bonaparte do?
asks teacher.
Won a war, the children say
Lost a war, the children say
No one knows.
Our butcher had a dog
Called Napoleon,
Says Frankisek
The butcher used to beat him and the dog died
of hunger
a year ago.
And all the children are now sorry
for Napoleon.
Tuesday, March 08, 2005
சுருக்கப்பன்
சுருக்கப்பன்
என் பெயர் புளியடிப்பட்டி சுருக்கப்பன். என் வயது --. என் தொழில், புத்தகங்களுக்குப் பின்னட்டைச்சுருக்கம் எழுதுவது. ஆங்கிலத்தில் blurb என்பார்கள். இதே தொழிலைத்தான் கடந்த பதினேழு வருடங்களாகச் செய்துவருகிறேன். எனக்கு மூன்று மனைவிகள், ஏழு குழந்தைகள். அதில் மூன்றாவது குழந்தை, என் இரு மனைவிகளுக்குப் பிறந்தது. மிக மகிழ்ச்சியான குடும்பம் என்னுடையது. எனது முதல் மற்றும் இரண்டாம் மனைவிகளுக்கு என்னைத்தவிர முறையே மூன்று மட்டும் இரண்டு கணவர்கள் இருக்கிறார்கள். எனது தொழிலை எவ்வளவு நேசிக்கிறேனென்று சொல்லி விளங்கவைக்கமுடியாது. இத்தனை புத்தகங்களுக்குப் பின்னட்டைச்சுருக்கம் எழுதியிருக்கிறோமே, நமது வாழ்க்கையையும் ஒரு கதையாக எழுதினால் என்ன என்று தோன்றியதன் விளைவுதான் இப்போது எழுதிக்கொண்டிருக்கும் கதை. எழுத எழுதக் கழுத்துப்பின் நீங்கள் நின்றுகொண்டு பாம்புமாதிரி மூச்சுவிட்டுக்கொண்டு படித்துக்கொண்டிருப்பது எவ்வளவு எரிச்சலாக இருக்கிறது தெரியுமா உங்களுக்கு?
பதினாறு வயதில் பிரிண்டிங் பிரஸ்ஸொன்றில் தொடங்கியது என் வாழ்க்கை. பெரும்பாலும் கல்யாணப்பத்திரிக்கைகளும் அவ்வப்போது சில புத்தகங்களையும் அச்சடித்துக்கொண்டிருந்த ஒரு சின்ன அச்சகம். ஆயிலுக்குப்பதில் குவார்ட்டரை ஊற்றும் முதலாளி. டவுசருக்குள் அடங்காத தொடைகளை கஷ்டப்பட்டு இடுக்கிக்கொண்டுதான் அங்கே வேலைக்குச் சேர்ந்தேன். இரண்டாவது நாளே இரண்டு பழைய லுங்கிகள் கிடைத்தன. இப்படித்தான் தொடங்கியது எனது வாழ்க்கை. இதன்மேலான எனது மேல்நோக்கிய பயணத்தைப்பற்றி ஒரு புத்தகம் எழுதினால் லட்சக்கணக்கில் விற்கவைப்பேன், ஆனால் என்ன ஒரு பிரச்னை பாருங்கள், எந்தவொரு புத்தகத்தைப் படித்தாலும், அதை ஒரே மிதியாக மிதித்துச் சுருக்கி ஒரு மூலையில் போட்டு அதன் முகரக்கட்டையில் எகிறி எகிறி உதைத்து உதைத்து அதை ஒரு பத்திச் சுருக்கமாக்கிவிடுவேன். அதனால், பெரிதாக எதையும் எழுதவோ யோசிக்கவோ முடிவதில்லை. நாளாக நாளாக இந்தத் திறமை என்னுள் கிளைபரப்பி விரிந்து, போதாக்குறைக்கு முதலாளிச் செட்டியின் கழுத்தையும் நெறிக்க ஆரம்பித்தது. ஒருமுறை எங்கள் அச்சாபீசுக்கு வருகைதந்த ஒரு எழுத்தாளர், முதலாளியுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது கையிலிருந்த, அவர் எழுதிய புத்தகத்தை மேஜைமீது வைத்தார். எனக்கென்னமோ அன்று மகா எரிச்சல். முதலாளியின் பல்லையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். போதாக்குறைக்குப் பக்கத்து வீட்டில் மாடியை விரிவுபடுத்த ஏகப்பட்ட செங்கற்களைக் கொண்டுவந்து அடுக்கிவைத்திருந்தார்கள். உ-ய-ர-மாய். கவனத்தைத் திசைதிருப்ப, எழுத்தாளரின் புத்தகத்தை எடுத்தேன். அட்டையின் மஞ்சள் நிறத்தைக்கொண்டு என் மூன்று பெண்டாட்டிகளையும் குளிப்பாட்டிவிடலாம். அருவருப்புடன், வேறு பக்கத்தில் தலைப்பைப் பார்த்துக்கொள்ளலாமென்று உள்ளே பிரித்தேன். 'ஐநூறுவருடத் தமிழின் அறிவுச்சேகரம்: கி.பி.1100-1600' என்றிருந்தது தலைப்பு. கையில் தூக்கிப் பார்த்தேன். குறைந்தபட்சம் அரைக் கிலோவாவது இருக்கும். புரட்டத் தொடங்கினேன்.
"டே தம்பி, உப்பு கம்மியாப் போட்டு ஒரு போஞ்ச் வாங்கியா; முதலாளிக்கு ஒரு நன்னாரி" என்று எழுத்தாளர் பாக்கெட்டிலிருந்து பணத்தை உருவியதை நான் ஏதோ ஒரு கனவு என்று நினைத்திருக்கிறேன் போல.
"செகுட்டு மூதி; காதுல வுழுதா" என்று அடுத்து வழிந்த தேனும் பாலும் செட்டி - மன்னிக்க, ஷெட்டி வாயிலிருந்துதான் என்றும், அது கனவாக இருக்கச் சத்தியமாக வாய்ப்பில்லை என்று உறைத்ததும், நிமிர்ந்து பார்த்து இளித்தேன். "இ இ இ இ... செரி மொலாளி..." பணத்தை வாங்கிக்கொண்டு வழியெங்கும் கறுவிக்கொண்டு நடந்தேன். உன் நன்னாரியிலயும் போஞ்ச்சுலயும் எலிமருந்தைக் கலக்கறேண்டே. பின்பு அது சாதாரணமெனத் தோன்றியது. உர் உர்ரென்று உறிஞ்சிக்கொண்டிருக்க, படிக்கட்டு மூலையில் அமர்ந்துகொண்டு சிட்டிபாபு பீடி வலித்துக்கொண்டிருந்தான். லுங்கிக்கு வெளியில் எலும்புக்கால்கள் துருத்திக்கொண்டிருந்தன. கோர்ட்டிலிருந்து கறுப்புக்கோட்டுக்களும் மடித்துக்கட்டிய வேட்டிகளும் கோப்புகளைத் தலைக்குமேல் பிடித்து வெயிலில் மறைத்தவாறு வந்துகொண்டிருக்க, நான் அரைக்கிலோவைப் பிரித்தேன். சீட்டுக்கட்டுகளை விர்ர்ருவது போல ஒருமுறை புத்தகத்தைப் படித்துமுடித்துச் சுற்றிலும் தேடினேன். முருகன் பத்மாவதி திருமண அழைப்பிதழ் உறை ஒன்று கசங்கிக் கிடந்தது. காதில் சொருகியிருந்த பென்சிலை உருவிச் சரசரவென்று எழுதத்தொடங்கினேன். சில எழுத்துப்பிழைகளைமட்டும் அடித்துத் திருத்தியதாய் நினைவு. மற்றப்படி, நான்கு நிமிடங்களில் வேலை முடிந்துவிட்டது. அந்தச் சுருக்கத்தைச்சுற்றியும் திருமண அழைப்பிதழ் டிசைனைக் காப்பியடித்து ஒரு மண்டபத்தைப் போட்டேன். எழுதிய வாசகங்களுக்கு ஒரு பீடம் அமைத்து, மண்டபத்தின் நடுநாயகமாக அதை அமர்த்தினேன். ஒக்கா மக்கா உன் போஞ்ச் புரையேறப்போவுது பார். இதுக்கா இத்தனை பக்கத்தை எழுதினே நீ!!
புழுதியைப் பெருக்கிக்கொண்டிருந்த தனது பெல்பாட்டமை இழுத்துவிட்டுக்கொண்டு எழுத்தாளர் எழுந்தார். "புஸ்தகத்தை அதுக்குள்ள படிச்சிட்டியாடே! படம் வேற போட்டிருக்கெ போல, அட்டெல போட்ருவமா?" என்று படக்கென்று உருவினார். "மண்டபம் போட்டுருக்காண்ணே, உள்ளவேற ஏதோ எழுதியிருக்கான்..." என்று ஷெட்டியும் எழுத்தாளரும் சிரித்துக்கொண்டனர். வாசிக்க ஆரம்பித்த எழுத்தாளரின் முகம் மெதுவாக மாறியது. ஒருதரம் என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தார். புத்தகத்தைக் கீழே வைத்துவிட்டு, முன்பே எழுதப்பட்ட காட்சி போல ஸ்டூலில் மறுபடி அமர்ந்தார். ஷெட்டி எட்டிப் பார்ப்பதும் என்னை முறைப்பதுமாய் சில நிமிடங்கள் கழிந்தன. ஒருமுறை படிக்க அவ்வளவு நேரமாயிருக்காது என்பதால், எழுத்தாளர் என் சுருக்கத்தை திரும்பத்திரும்பப் பலமுறை படிக்கிறார் என யூகித்துக்கொண்டேன். கிட்டத்தட்ட பதினைந்து இருபது நிமிடம் கழித்து எழுத்தாளர் நிமிர்ந்து என்னையும் ஷெட்டியையும் பார்த்தார்.
சுருக்கமாகச் சொன்னால், என் சுருக்கத்தில் இல்லாத எதுவும் அந்தப் புத்தகத்துக்குள் இல்லை. அல்லது, புத்தகத்தில் சொன்ன அனைத்தையும் சுருக்கத்தில் சொல்லியிருந்தேன். அன்றே எனக்கு வேலை போனது. சில வாரங்கள், ஏகப்பட்ட சினிமாக்கள், பீடிகள் கழித்து வேறொரு பிரஸ்ஸில் சேர்ந்தேன். இது சற்றே பெரிது. அவ்வப்போது சுருக்கங்கள் எழுதுவதுண்டு, மறுபடியும் வேலையை இழக்கவிரும்பாத காரணத்தால் யாருக்கும் காட்டுவதில்லை. அப்படியுமொருமுறை தவறுதலாக ஒரு சுருக்கம் பார்க்கப்பட்டுவிட்டது. இந்தமுறை பார்த்தது ஒரு பதிப்பாளர். பேர் அனுமந்துவோ ஏதோ, மறந்துவிட்டேன். அவர்தான் எனக்கு ப்ளர்ப் என்னும் சொல்லை முதலில் அறிமுகப்படுத்தினார். 'ஹொய்சளக் கோவிற்கலை' என்ற அந்தப் புத்தகத்துக்கு நான் எழுதிய சுருக்கம் முதன்முறையாகப் பின்னட்டைச்சுருக்கமாகப் பிரசுரமானது. அதைப் படித்துப் பிறரும் தேடிவந்தனர். வரிசையாகத் தொடர்ந்து எழுதினேன். தொழில்முறையில் தொடர்ந்து வெற்றிகளே. உதாரணச் சுருக்கங்கள் என்று இங்கே கொடுத்து உங்களை இம்சைக்காளாக்க விரும்பவில்லை. பிறகு சில வருடங்கள் அதே ஊரில் இருந்தேன். பைக்கில் போகும்போதும் பின்பு டேவூவில் பின்சீட்டில் உட்கார்ந்து போகும்போதும் ஷெட்டி காறிக் காறித் துப்புவான். ஒருநாள் அவனது எச்சில், மோனத்துடன் படிக்கட்டில் அமர்ந்துகொண்டு ஏதோ ஒரு சிறு உருண்டையை உருட்டிக்கொண்டிருந்த ஒரு ஈயை முற்றுமுழுதாக மூழ்கடிப்பதைப் பார்த்தேன். பிழைத்ததா செத்ததா என்று தெரியுமுன்னர் ரங்கன் காரை வேகமாகக் கிளப்பிக்கொண்டு போய்விட்டான். துப்புடே துப்பு, உன் தொண்டைத்தண்ணிதான் வத்தும், எனக்கென்ன.
வகை வகையாகப் புத்தகங்கள். அதன்பிறகு பலமுறை நான் திருமணங்கள் செய்துகொண்டபோதும்கூட, பலமுறை என் மனைவிகள் என்ன பொழப்பு இது என்று சலித்துக்கொண்டபின்னரும்கூட விடுவதாயில்லை நான். ஏகப்பட்ட பணம் வந்து கொட்டியது எவரையும் பெரிதாகக் குறைகூற விட்டுவிடவில்லை. நான் மிகவும் ரசித்துச் செய்த விஷயம், முதல் படைப்பைச் சுருக்குவதுதான். கட்டம்போட்ட சட்டைகள், வேஷ்டிகள், ஒல்லிக் கழுத்துக்களில் புடைத்த தொண்டைக்குழிகள், சதைமலைகள், வெகு சிலவே வெகு சில பெண்கள், ஒரு அலி, ஏன், ஒரு கோழி கூட ஒரு புத்தகம் எழுதியிருந்தது. முதல் படைப்பை எழுதிவிட்டிருந்த கோழி, பதிப்பாளருடன் வந்திருந்தது. சின்னப் புத்தகம்தான். அலெக்ஸாந்தர் டாவ்ஜெங்கோவின் 'பூமி' திரைக்கதையை மொழிபெயர்த்திருந்தது கோழி. மத்திமப் பால் என்பதற்காகவும், வார்த்தை கணீரென்றிருப்பதனாலும், அது சேவலே ஆனாலும்கூட கோழி என்றே குறிப்பிடுகிறேன். புத்தகத்தை நான் புரட்டிக்கொண்டிருக்க, பதிப்பாளர் வெளியே போய் தம்மடித்துக்கொண்டிருக்க, எதிரே நாற்காலியில் நெளிந்தவாறு அமர்ந்திருந்தது கோழி. பக்பக்பக்பக்பக்பக்... பக் பக்... பக்... நான் புத்தகத்தையும் அதையும் மறுபடி மறுபடிப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். பக் பக் பக். பக். கழுத்தை ஒருச்சாய்த்து தன் குமிழ்க்கண்களால் என்னைப் பார்த்தபோது சிவப்புக் கொண்டை ஒருபுறமாய்ச் சாய்ந்துகொண்டது. என்ன நினைத்ததோ தெரியவில்லை, புத்தகத்தையும் என்னையும் ஒருமுறை பார்த்துவிட்டு, சிறகுகளை அ க...................ல விரித்து புட்டத்தை நாற்காலியில் அழுத்தி எழும்பி தொண்டைவரை வந்துவிட்ட கொக்கரக்கோவை என்ன காரணத்தாலோ அமுக்கி, பொளக் என்று சின்னதாக சற்று எச்சத்தை மட்டும் போட்டுவிட்டுச் சலிப்புடன் மறுபடி நாற்காலியில் முதுகைக் குறுக்கி அமர்ந்துகொண்டு என் முகத்தையே பரிதாபமாகப் பார்த்தது. நான் மெதுவாக நடந்துபோய் MLTRன் மகா மட்டமான Breaking my heart ஐ அழுத்திவிட்டு வந்தேன். கோழியின் கொண்டை இப்போது இடப்புறம் சாய்ந்திருந்தது. முதலில் சாய்ந்திருந்தது வலப்புறத்தில் என்று சொன்னேனா உங்களுக்கு? பேனாவையும் ஒரு தாளையும் எடுத்தேன். விர்ர்ர்... கோழி தனது காலைச் சிரமப்பட்டுத் தூக்கி, நகத்தைக் கடித்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தது. There is no ex.....cuse my friend என்ற வரி ஒலித்து முடிப்பதற்குள் சுருக்கத்தை எழுதியெறிந்தேன். "மரம் மேலிருந்து வைக்கோல்போருக்குள் பாய்ந்துவிடு..." என்பது அதில் ஒரு வாக்கியம். முழுதாகச் சொல்ல உத்தேசமில்லை. கோழி இப்போது நாற்காலியிலிருந்து குதித்துக் கீழிறங்கி கொக் கொக் என்றவாறு என்னருகில் வந்து, சுருக்கம் எழுதப்பட்டிருந்த தாளை வாங்கி, மாடியின் திறந்த மறுபுறத்துக்குப் போனது. இங்கிருந்து அதைப் பார்க்கமுடிந்தது என்னால். முகத்துக்கு வெகு அருகில் - இரண்டு அங்குலத் தூரம்தான் இருக்கும் - வைத்து ஏதோ சீனத் துறவிபோல நுணுக்கி நுணுக்கிப் படித்துக்கொண்டிருந்தது கோழி. மத்தியான வெயிலின் எரிச்சல் சுவரைத்தாண்டிவந்து எரிச்சலேற்றிக்கொண்டிருக்க, சிறிதுநேரம் கண்ணயர்ந்துவிட்டேன். சற்றுநேரம் கழித்து வெகு வேகமாகச் செலுத்தப்பட்ட என் கால் யார் முகத்திலோ இறங்கியது என்று நினைக்கிறேன். தூங்கும்போது எழுப்பிவிட்டிருக்கிறார்கள் போல. கண்ணைக் கசக்கிக்கொண்டு பார்த்தேன். கோழியின் பதிப்பாளன் முகத்தைப் பிடித்துக்கொண்டு அறையின் மூலையில் சில பீங்கான் தட்டுக்களையும் முகமூடிகளையும் சில புத்தகங்களையும் தள்ளி இறைத்துக்கொண்டு கிடந்தான். சில்லுமூக்கு நொறுங்கிப்போனது போல. கொடகொடவென்று ரத்தம் கொட்டிக்கொண்டிருந்தது. "என்னய்யா இப்படிக் கழுதை மாதிரி உதைக்கறே. நேரமே சரியில்லை; கோழி கீழே குதிச்சு தற்கொலை பண்ணிக்கிச்சு" என்றான், பாதிப் புலம்பல், மீதி எரிச்சல் வேதனையுடன். வேட்டிநுனியைச் சுருட்டி மூக்குக்குள் திணித்தான்.
தூக்கம் கலைந்துபோக, அவிழ்ந்த லுங்கியை இறுக்கிக்கொண்டு ஓடினேன். எட்டிப்பார்த்தேன். சுருக்கம் எழுதப்பட்ட தாள் கிடக்க, அதன்மேல் சிதறியிருந்தது கோழி. சற்றுத்தூரத்தில் கோழியைக் குறிவைத்து நின்றுகொண்டும் மெலிதாக நகர்ந்துகொண்டுமிருந்தன பச்சைத் தென்னைமரப் படம்போட்ட சில டால்டா டின்கள். ஒரு கவிதை போல, புத்தகமும் கோழிக்கருகிலேயே விழுந்து நசுங்கிக் கிடந்தது. ஒரு தம் பற்றவைத்துக்கொண்டேன். பதிப்பாளன் மூக்கைக் குடைந்தவாறே வந்தான். வேட்டியெல்லாம் ரத்தம். காட்டேரி மாதிரி நடக்காதேய்யா என் வீட்டுக்குள்ள என்றேன் சாவதானமாக. கீழே மறுபடி எட்டிப் பார்த்தான். செத்தா மட்டும் சுருக்கத்தை மாத்திரப் போறேனா நான் என்றேன். ஒரு சுருக்கத்தைப் படிக்கத் துப்பில்லை, இவனுகளெல்லாம் வந்துடறானுக என்று கீழே சிதறிக்கிடந்த கோழிமீது காறித் துப்பினேன். பதிப்பாளனிடம் திரும்பினேன். "என்ன நினைச்சுக்கிட்டு வர்றானுவ இவனுவ?" என்றேன். சுருக்கிச் சுருக்கி, என் பேச்சுமொழியே ஏகத்துக்கு உருமாறியிருந்தது. "நம்ம வீட்டுல வந்து செத்து வுழுந்தா நாம சுருக்கமாட்டோமாமா? மக்கா, எப்பவாச்சும் விடலாமான்னு யோசிக்கப்ப இதுமாரி எதாவது பண்ணி நமக்கு மறுபடி புத்துயிர் கொடுத்துர்ரானுவ" என்று புன்னகைத்தேன். "நரபலிங்கறதா கோழிப் பலிங்கறதா இதை" என்று இளித்தான் பதிப்பாளன். அவனது மஞ்சப்பை கிடுகிடுவென்று கிழவன் கைத்தடி மாதிரி ஆடிக்கொண்டிருந்தது.
இதுமாதிரி ஏகப்பட்ட சாவுகளுக்குக் காரணமாயிருந்திருக்கிறேன் நான். இவ்வளவு ஏன். இரண்டாங் கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்டபோது அவளையே ஒரு தாளில் சுருக்கிவிட்டேன். இரண்டாம் நாள் அந்தத் தாளை அவளிடம் காட்டினேன். பிரமை பிடித்தவள் போல ஒரு மாதம் விட்டத்தைப் பார்த்துக்கொண்டு கிடந்தாள். முதல் பொண்டாட்டியிடமிருந்து வசவுவாங்கித் தீரவில்லை எனக்கு அடுத்த ஆறு மாதங்களாய். ஒருகட்டத்தில் மூன்று பேரின் தொல்லையும் தாங்கமுடியாமல் போனதால், மூன்று பேரையும் ஒரே தாளில் சுருக்கினேன். அதற்குமுன்பு புத்தகங்களைக்கூட அப்படிச் செய்யமுடிந்ததில்லை. ஒரே சுருக்கு. வேலை முடிந்ததும் அந்தத் தாளைக் கிழித்துப்போட்டேன். மூன்று பேரும் சேர்ந்து நொச்சி எடுத்தார்கள் சிலநாள். அவர்களது புருஷர்களையும் சுருக்கியதுண்டு சிலசமயம் பொறாமையில்... என்னதான் இருந்தாலும் நானும் மனுஷன்தானே!
என்னைப்பற்றி நானே எழுதிக்கொள்ளலாமென்று நினைத்தபோதே நீங்கள் யூகித்திருக்கவேண்டும். என் முடிவு நெருங்கிக்கொண்டிருக்கிறது. நடுவில் சிலகாலம் மந்தமாக இருந்தபோது, போட்டி எழுத்தாளர்களின் கதையைச் சுருக்க, ஆடு மாடுகளின் குரல்களைச் சுருக்க, திரைப்படங்களைச் சுருக்கியெழுதி அவற்றைச் சாகடிப்பதென்று கிட்டத்தட்ட கூலிக் கொலைகாரன் மாதிரிச் சுருக்கியெறிந்துகொண்டிருந்தேன். ஒருசமயம் சாயந்தரம் நாலு மணிக்குத் தொடங்கி, இரண்டு நாள் கழித்து அதே நேரம்வரை சுருக்கித் தீர்த்ததில் கிட்டத்தட்ட நூற்றைம்பது பக்கங்கள் காலி. அத்தனை சுருக்கங்களும் தாள்களாகவும் துண்டுப்பிரசுரங்களாகவும் இணையப்பக்கங்களாகவும் திசையெங்கும் பறந்தன என் அனைத்துப்பிற சுருக்கங்களைப்போலவும். சட்டரீதியாக என்மேல் ஏகப்பட்ட வழக்குகள் தொடுக்கப்பட்டன. நான் செய்வது தவறென யாராலும் நிரூபிக்கமுடியவில்லை. என் சுருக்கங்களைப் படித்தவர்கள் அதன்பின் அந்தப் புத்தகங்களைப் படிப்பதில்லை, திரைப்படங்களைப் பார்ப்பதில்லை, பாடல்களைக் கேட்பதில்லை, ஓவியங்களை ரசிப்பதில்லை, ஜீவராசிகளைக் கொஞ்சுவதில்லை என்றெல்லாம் கூறி, சமூகவிரோதி என்று என்னைக் கட்டம்கட்ட முயன்றனர். என்வீட்டுக் கூரைமீது நின்றுகொண்டு கொக்கரித்தேன். கொக்கரிப்பு திசையெங்கும் பரவி அதிர்ந்தது. எனக்குப் பாதுகாவலர்கள் அதிகரித்தார்கள். கணிப்பொறிகளையும் சுருக்கத்தொடங்கியது நானே எதிர்பாராதது. தொடங்கியது என் கணினியில்தான். இரண்டே வரிகள்தான் எழுதினேன். தொடர்ந்து, கணிப்பொறித் திரை நெளிந்து அவ்விரு வாக்கியங்களுக்குள் செல்வதாகவும், உள்ளிருந்து காப்பாற்று காப்பாற்று என்று கதறுவதாகவும் கற்பனை செய்துகொண்டேனெனினும், அதுவும் நன்றாகவே இருந்தது. சுருக்கப்பித்தம் தலைக்கேறிக்கொண்டிருந்தாலும், என்ன நடக்கிறதென்பதைத் தெளிவாக உணரும் கெதியிலேதான் இருந்தேன். ஒருகாலத்தில் எங்கள் நாட்டின் தலையாய இரண்டு அரசியல் கட்சிப் பிரச்சாரங்களையும்.... சுருக்கினேன். அதாவது, பிரச்சாரத்துக்கு யாரும் போகவில்லை. கடைசி ஒரு வருடத் தேர்தல் பிரச்சாரத்தையும் ஒரே பக்கத்தில் (ஒரு பக்கத்தைச் சற்று முன்புவரை தாண்டியதேயில்லை) சுருக்கினேன். இரண்டு கட்சிகளுக்கும் நானே செய்ய, தோற்றுப்போன கட்சியிலிருந்து வந்து என்னைத் துவைத்துவிட்டார்கள். அதன்பிறகு அந்தக் கட்சியையே சுருக்கினேன். அந்தப் பக்கம், மற்றொரு பிரதான எதிர்க்கட்சி அலுவலகத்தின் பாதாள அறைக்குள் ரகசியமாக உறங்குகிறது. சுருக்கிய கட்சி, எது அதைத் தாக்கியதென்று உணரக்கூடச் சந்தர்ப்பமின்றித் தேய்ந்துபோனது.
என் வீழ்ச்சி எப்படித் தொடங்கியிருக்குமென்று நினைக்கிறீர்கள்? சிலவருடங்களுக்கு முன்புதான் அந்த மாற்றங்களை உணரத்தொடங்கினேன். கடைத்தெருக்களில் இப்போது எனக்குப் பரிச்சயமான மொழியைப் பெரும்பாலானோர் பேசுவதில்லை. திரையரங்கங்களிலும் கூட. என் குழந்தைகள் என் மனைவிகள் அனைவரின் மொழியும் மாறத்தொடங்கிவிட்டிருந்தது. ஒரு சாவதானத்துக்கு பழம் உடைகளைப் போட்டுக்கொண்டு பேருந்தில் ஏறி நாற்பத்தைந்து கிலோமீட்டர் பயணிக்கலாமெனப்போனால் நடத்துனரும் ஓட்டுனரும் பயணிகளும் இன்னபிறரும் ஒரு கோணலாகப் பேசினர், அவர்கள் நான் பேசுவதைக் கேட்டுவிட்டு "என்ன சார் க்ராஸாப் பேசறே" என்ற பொருட்படும்படி அவர்களது கோணல்வழக்கில் கேட்டனர். அதை அபவாதமெனக் கொள்ளவில்லை நான். சுருக்கத்தில் ஆழ்ந்துபோய் உலகத்தைத் தவறவிட்டுவிட்ட மடையனாக நானிருப்பின், சுருக்கப்பட நேற்றுவரை வந்துகொண்டிருந்த அனைத்துப் படைப்புக்களிலுமிருந்த மொழியை எப்படித் தவறவிட்டேன். சமீபகாலமாகத்தான் நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கும் இவை என்னை, வாழ்க்கையின் முதன்முறையாக அச்சமடையச்செய்தன.
என் மனம் கிட்டத்தட்ட முற்றுமுழுதாகப் பிறழ்வதன் விளிம்புக்குப்போய்ப் பின் தப்பித்தது சிலநாள் முன்புதான். சிறுநீர் கழித்துக்கொண்டிருந்தேன். சப்தம் ஏதோ வினோதமாக வருவதைக்கேட்டு அதிர்ந்து, என்னடா இது என்று கூவினேன். சத்தியமாகச் சொல்கிறேன், என் தொடையிடுக்கிலிருந்து வந்த பதில் நான் பேசும் மொழியில் இல்லை. அதை வெகு லேசாக உணர்ந்தேன்... சமீபகாலமாக நான் கேட்டுவரும் எனக்குப் பரிச்சயமற்ற பொதுமொழியின் மற்றொரு சாய்ப்பான வடிவம். அவசர அவசரமாகக் கால்சராயை இழுத்துவிட்டுக்கொண்டு தெருவில் வேகமாக நடந்தேன்.
இதைத்தான் விதி என்பார்கள் போல. ஷெட்டி கடைக்குமுன்னால் நின்றேன். காலம் ஷெட்டியின் முதுகில் ஏறி நின்றுகொண்டு இடப்பக்கமும் வலப்பக்கமும் நன்றாக மிதித்திருந்தது. கூனை நிமிர்த்திக் கண்ணாடியை நிமிர்த்திப் புன்னகைத்தவாறு நிமிர்ந்த ஷெட்டியின் முகத்திலிருந்த முதிய உற்சாகம் என்னைப் பார்த்ததும் சர்ரென்று பாதாளத்துக்குப் போனது. ஷெட்டி யோ என்று அவசர அவசரமாக என் கால்சராயைக் கழற்றினேன். பாரு ஷெட்டி. வேறேதோ பேசுது இது என்றேன். சிறிதுநேரம் பேசிக்கொண்டிருந்துவிட்டுத் திரும்பினேன். பிறகுதான் மெதுவாகத் தெரியவந்தது. என் ஒருவனை இந்த உலகம் எப்படிப் பழிவாங்குகிறதென்று. என் சுருக்கங்களைத் தாங்கமுடியாமல் அனைவரும் புது மொழி கற்றுக்கொண்டிருக்கினர் என்று நாட்போக்கில் அறிந்தேன். குழந்தைகளுக்குப் பள்ளிக்கூடத்தில், வயோதிகர்களுக்குப் பேரன்பேத்திகள், ஏன், எவ்வளவு திட்டமிட்டுச் செய்திருக்கின்றனர்! நான் திரைப்படம் பார்க்கப்போகும்போதுகூட என்னைச்சுற்றி ஏதோ ஒரு மாயக் குமிழ்மாதிரித் தடுப்பு ஏற்படுத்திவிட்டுப் பிறருக்கெல்லாம் புது மொழியில் படம் ஓட்டியிருக்கின்றனர். எப்போது போனாலும் குறிப்பிட்ட திரையரங்குகளில் குறிப்பிட்ட இருக்கைகளிலேயே திரும்பத்திரும்ப உட்காருகிறேனே என்று அப்போது யோசித்ததன் நிஜம் இப்போதுதான் உறைக்கிறது. இதேபோலத்தான் அனைத்து இடங்களிலும். இப்போதும் நான் சுருக்கலாமென்பதே நிஜம். அதை என்னிடமிருந்து யாரும் பிரித்துவிடமுடியாது. ஆனால், இனிமேல் நான் சுருக்குவதனைத்தும் எனக்கே. இதனைத்தையும் அரசாங்கம் செய்தது என்றார்கள் என் நெருங்கிய சில நண்பர்கள். இருக்கமுடியாது என்றேன். சிரித்தேன். எவ்வளவு அபத்தம் என்றேன் அன்றைக்கு எபனேசருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது. "எபனேசர்" என்று அவனை இடித்தேன். "என் ஆயுளில் சிலகாலம் இன்னும் மிச்சமிருக்கிறது... செய்யாத விஷயங்கள் சில இருக்கின்றன. செய்யவேண்டுமென்று பலநாளாக யோசித்து யோசித்துத் தள்ளிப்போட்டுக்கொண்டே இருந்த விஷயமொன்று... இப்போதுதான் சந்தர்ப்பம் வாய்த்திருக்கிறது. ஒருவகையில் சில விஷயங்களை மிகத் துல்லியமாகக் கணக்குத்தீர்த்த மாதிரியும் இருக்கும்" என்றேன்.
"என்ன அது" என்றான் எபனேசர், பெரிதாகச் சிரத்தையேதுமின்றி.
"சுருக்குவதற்கு ஒரு மொழியைக் கற்றுக்கொண்டிருக்கவேண்டும்; விரிப்பதற்கு அது தேவையா என்ன?" என்று புன்னகைத்தேன்.
என் பெயர் புளியடிப்பட்டி சுருக்கப்பன். என் வயது --. என் தொழில், புத்தகங்களுக்குப் பின்னட்டைச்சுருக்கம் எழுதுவது. ஆங்கிலத்தில் blurb என்பார்கள். இதே தொழிலைத்தான் கடந்த பதினேழு வருடங்களாகச் செய்துவருகிறேன். எனக்கு மூன்று மனைவிகள், ஏழு குழந்தைகள். அதில் மூன்றாவது குழந்தை, என் இரு மனைவிகளுக்குப் பிறந்தது. மிக மகிழ்ச்சியான குடும்பம் என்னுடையது. எனது முதல் மற்றும் இரண்டாம் மனைவிகளுக்கு என்னைத்தவிர முறையே மூன்று மட்டும் இரண்டு கணவர்கள் இருக்கிறார்கள். எனது தொழிலை எவ்வளவு நேசிக்கிறேனென்று சொல்லி விளங்கவைக்கமுடியாது. இத்தனை புத்தகங்களுக்குப் பின்னட்டைச்சுருக்கம் எழுதியிருக்கிறோமே, நமது வாழ்க்கையையும் ஒரு கதையாக எழுதினால் என்ன என்று தோன்றியதன் விளைவுதான் இப்போது எழுதிக்கொண்டிருக்கும் கதை. எழுத எழுதக் கழுத்துப்பின் நீங்கள் நின்றுகொண்டு பாம்புமாதிரி மூச்சுவிட்டுக்கொண்டு படித்துக்கொண்டிருப்பது எவ்வளவு எரிச்சலாக இருக்கிறது தெரியுமா உங்களுக்கு?
பதினாறு வயதில் பிரிண்டிங் பிரஸ்ஸொன்றில் தொடங்கியது என் வாழ்க்கை. பெரும்பாலும் கல்யாணப்பத்திரிக்கைகளும் அவ்வப்போது சில புத்தகங்களையும் அச்சடித்துக்கொண்டிருந்த ஒரு சின்ன அச்சகம். ஆயிலுக்குப்பதில் குவார்ட்டரை ஊற்றும் முதலாளி. டவுசருக்குள் அடங்காத தொடைகளை கஷ்டப்பட்டு இடுக்கிக்கொண்டுதான் அங்கே வேலைக்குச் சேர்ந்தேன். இரண்டாவது நாளே இரண்டு பழைய லுங்கிகள் கிடைத்தன. இப்படித்தான் தொடங்கியது எனது வாழ்க்கை. இதன்மேலான எனது மேல்நோக்கிய பயணத்தைப்பற்றி ஒரு புத்தகம் எழுதினால் லட்சக்கணக்கில் விற்கவைப்பேன், ஆனால் என்ன ஒரு பிரச்னை பாருங்கள், எந்தவொரு புத்தகத்தைப் படித்தாலும், அதை ஒரே மிதியாக மிதித்துச் சுருக்கி ஒரு மூலையில் போட்டு அதன் முகரக்கட்டையில் எகிறி எகிறி உதைத்து உதைத்து அதை ஒரு பத்திச் சுருக்கமாக்கிவிடுவேன். அதனால், பெரிதாக எதையும் எழுதவோ யோசிக்கவோ முடிவதில்லை. நாளாக நாளாக இந்தத் திறமை என்னுள் கிளைபரப்பி விரிந்து, போதாக்குறைக்கு முதலாளிச் செட்டியின் கழுத்தையும் நெறிக்க ஆரம்பித்தது. ஒருமுறை எங்கள் அச்சாபீசுக்கு வருகைதந்த ஒரு எழுத்தாளர், முதலாளியுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது கையிலிருந்த, அவர் எழுதிய புத்தகத்தை மேஜைமீது வைத்தார். எனக்கென்னமோ அன்று மகா எரிச்சல். முதலாளியின் பல்லையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். போதாக்குறைக்குப் பக்கத்து வீட்டில் மாடியை விரிவுபடுத்த ஏகப்பட்ட செங்கற்களைக் கொண்டுவந்து அடுக்கிவைத்திருந்தார்கள். உ-ய-ர-மாய். கவனத்தைத் திசைதிருப்ப, எழுத்தாளரின் புத்தகத்தை எடுத்தேன். அட்டையின் மஞ்சள் நிறத்தைக்கொண்டு என் மூன்று பெண்டாட்டிகளையும் குளிப்பாட்டிவிடலாம். அருவருப்புடன், வேறு பக்கத்தில் தலைப்பைப் பார்த்துக்கொள்ளலாமென்று உள்ளே பிரித்தேன். 'ஐநூறுவருடத் தமிழின் அறிவுச்சேகரம்: கி.பி.1100-1600' என்றிருந்தது தலைப்பு. கையில் தூக்கிப் பார்த்தேன். குறைந்தபட்சம் அரைக் கிலோவாவது இருக்கும். புரட்டத் தொடங்கினேன்.
"டே தம்பி, உப்பு கம்மியாப் போட்டு ஒரு போஞ்ச் வாங்கியா; முதலாளிக்கு ஒரு நன்னாரி" என்று எழுத்தாளர் பாக்கெட்டிலிருந்து பணத்தை உருவியதை நான் ஏதோ ஒரு கனவு என்று நினைத்திருக்கிறேன் போல.
"செகுட்டு மூதி; காதுல வுழுதா" என்று அடுத்து வழிந்த தேனும் பாலும் செட்டி - மன்னிக்க, ஷெட்டி வாயிலிருந்துதான் என்றும், அது கனவாக இருக்கச் சத்தியமாக வாய்ப்பில்லை என்று உறைத்ததும், நிமிர்ந்து பார்த்து இளித்தேன். "இ இ இ இ... செரி மொலாளி..." பணத்தை வாங்கிக்கொண்டு வழியெங்கும் கறுவிக்கொண்டு நடந்தேன். உன் நன்னாரியிலயும் போஞ்ச்சுலயும் எலிமருந்தைக் கலக்கறேண்டே. பின்பு அது சாதாரணமெனத் தோன்றியது. உர் உர்ரென்று உறிஞ்சிக்கொண்டிருக்க, படிக்கட்டு மூலையில் அமர்ந்துகொண்டு சிட்டிபாபு பீடி வலித்துக்கொண்டிருந்தான். லுங்கிக்கு வெளியில் எலும்புக்கால்கள் துருத்திக்கொண்டிருந்தன. கோர்ட்டிலிருந்து கறுப்புக்கோட்டுக்களும் மடித்துக்கட்டிய வேட்டிகளும் கோப்புகளைத் தலைக்குமேல் பிடித்து வெயிலில் மறைத்தவாறு வந்துகொண்டிருக்க, நான் அரைக்கிலோவைப் பிரித்தேன். சீட்டுக்கட்டுகளை விர்ர்ருவது போல ஒருமுறை புத்தகத்தைப் படித்துமுடித்துச் சுற்றிலும் தேடினேன். முருகன் பத்மாவதி திருமண அழைப்பிதழ் உறை ஒன்று கசங்கிக் கிடந்தது. காதில் சொருகியிருந்த பென்சிலை உருவிச் சரசரவென்று எழுதத்தொடங்கினேன். சில எழுத்துப்பிழைகளைமட்டும் அடித்துத் திருத்தியதாய் நினைவு. மற்றப்படி, நான்கு நிமிடங்களில் வேலை முடிந்துவிட்டது. அந்தச் சுருக்கத்தைச்சுற்றியும் திருமண அழைப்பிதழ் டிசைனைக் காப்பியடித்து ஒரு மண்டபத்தைப் போட்டேன். எழுதிய வாசகங்களுக்கு ஒரு பீடம் அமைத்து, மண்டபத்தின் நடுநாயகமாக அதை அமர்த்தினேன். ஒக்கா மக்கா உன் போஞ்ச் புரையேறப்போவுது பார். இதுக்கா இத்தனை பக்கத்தை எழுதினே நீ!!
புழுதியைப் பெருக்கிக்கொண்டிருந்த தனது பெல்பாட்டமை இழுத்துவிட்டுக்கொண்டு எழுத்தாளர் எழுந்தார். "புஸ்தகத்தை அதுக்குள்ள படிச்சிட்டியாடே! படம் வேற போட்டிருக்கெ போல, அட்டெல போட்ருவமா?" என்று படக்கென்று உருவினார். "மண்டபம் போட்டுருக்காண்ணே, உள்ளவேற ஏதோ எழுதியிருக்கான்..." என்று ஷெட்டியும் எழுத்தாளரும் சிரித்துக்கொண்டனர். வாசிக்க ஆரம்பித்த எழுத்தாளரின் முகம் மெதுவாக மாறியது. ஒருதரம் என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தார். புத்தகத்தைக் கீழே வைத்துவிட்டு, முன்பே எழுதப்பட்ட காட்சி போல ஸ்டூலில் மறுபடி அமர்ந்தார். ஷெட்டி எட்டிப் பார்ப்பதும் என்னை முறைப்பதுமாய் சில நிமிடங்கள் கழிந்தன. ஒருமுறை படிக்க அவ்வளவு நேரமாயிருக்காது என்பதால், எழுத்தாளர் என் சுருக்கத்தை திரும்பத்திரும்பப் பலமுறை படிக்கிறார் என யூகித்துக்கொண்டேன். கிட்டத்தட்ட பதினைந்து இருபது நிமிடம் கழித்து எழுத்தாளர் நிமிர்ந்து என்னையும் ஷெட்டியையும் பார்த்தார்.
சுருக்கமாகச் சொன்னால், என் சுருக்கத்தில் இல்லாத எதுவும் அந்தப் புத்தகத்துக்குள் இல்லை. அல்லது, புத்தகத்தில் சொன்ன அனைத்தையும் சுருக்கத்தில் சொல்லியிருந்தேன். அன்றே எனக்கு வேலை போனது. சில வாரங்கள், ஏகப்பட்ட சினிமாக்கள், பீடிகள் கழித்து வேறொரு பிரஸ்ஸில் சேர்ந்தேன். இது சற்றே பெரிது. அவ்வப்போது சுருக்கங்கள் எழுதுவதுண்டு, மறுபடியும் வேலையை இழக்கவிரும்பாத காரணத்தால் யாருக்கும் காட்டுவதில்லை. அப்படியுமொருமுறை தவறுதலாக ஒரு சுருக்கம் பார்க்கப்பட்டுவிட்டது. இந்தமுறை பார்த்தது ஒரு பதிப்பாளர். பேர் அனுமந்துவோ ஏதோ, மறந்துவிட்டேன். அவர்தான் எனக்கு ப்ளர்ப் என்னும் சொல்லை முதலில் அறிமுகப்படுத்தினார். 'ஹொய்சளக் கோவிற்கலை' என்ற அந்தப் புத்தகத்துக்கு நான் எழுதிய சுருக்கம் முதன்முறையாகப் பின்னட்டைச்சுருக்கமாகப் பிரசுரமானது. அதைப் படித்துப் பிறரும் தேடிவந்தனர். வரிசையாகத் தொடர்ந்து எழுதினேன். தொழில்முறையில் தொடர்ந்து வெற்றிகளே. உதாரணச் சுருக்கங்கள் என்று இங்கே கொடுத்து உங்களை இம்சைக்காளாக்க விரும்பவில்லை. பிறகு சில வருடங்கள் அதே ஊரில் இருந்தேன். பைக்கில் போகும்போதும் பின்பு டேவூவில் பின்சீட்டில் உட்கார்ந்து போகும்போதும் ஷெட்டி காறிக் காறித் துப்புவான். ஒருநாள் அவனது எச்சில், மோனத்துடன் படிக்கட்டில் அமர்ந்துகொண்டு ஏதோ ஒரு சிறு உருண்டையை உருட்டிக்கொண்டிருந்த ஒரு ஈயை முற்றுமுழுதாக மூழ்கடிப்பதைப் பார்த்தேன். பிழைத்ததா செத்ததா என்று தெரியுமுன்னர் ரங்கன் காரை வேகமாகக் கிளப்பிக்கொண்டு போய்விட்டான். துப்புடே துப்பு, உன் தொண்டைத்தண்ணிதான் வத்தும், எனக்கென்ன.
வகை வகையாகப் புத்தகங்கள். அதன்பிறகு பலமுறை நான் திருமணங்கள் செய்துகொண்டபோதும்கூட, பலமுறை என் மனைவிகள் என்ன பொழப்பு இது என்று சலித்துக்கொண்டபின்னரும்கூட விடுவதாயில்லை நான். ஏகப்பட்ட பணம் வந்து கொட்டியது எவரையும் பெரிதாகக் குறைகூற விட்டுவிடவில்லை. நான் மிகவும் ரசித்துச் செய்த விஷயம், முதல் படைப்பைச் சுருக்குவதுதான். கட்டம்போட்ட சட்டைகள், வேஷ்டிகள், ஒல்லிக் கழுத்துக்களில் புடைத்த தொண்டைக்குழிகள், சதைமலைகள், வெகு சிலவே வெகு சில பெண்கள், ஒரு அலி, ஏன், ஒரு கோழி கூட ஒரு புத்தகம் எழுதியிருந்தது. முதல் படைப்பை எழுதிவிட்டிருந்த கோழி, பதிப்பாளருடன் வந்திருந்தது. சின்னப் புத்தகம்தான். அலெக்ஸாந்தர் டாவ்ஜெங்கோவின் 'பூமி' திரைக்கதையை மொழிபெயர்த்திருந்தது கோழி. மத்திமப் பால் என்பதற்காகவும், வார்த்தை கணீரென்றிருப்பதனாலும், அது சேவலே ஆனாலும்கூட கோழி என்றே குறிப்பிடுகிறேன். புத்தகத்தை நான் புரட்டிக்கொண்டிருக்க, பதிப்பாளர் வெளியே போய் தம்மடித்துக்கொண்டிருக்க, எதிரே நாற்காலியில் நெளிந்தவாறு அமர்ந்திருந்தது கோழி. பக்பக்பக்பக்பக்பக்... பக் பக்... பக்... நான் புத்தகத்தையும் அதையும் மறுபடி மறுபடிப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். பக் பக் பக். பக். கழுத்தை ஒருச்சாய்த்து தன் குமிழ்க்கண்களால் என்னைப் பார்த்தபோது சிவப்புக் கொண்டை ஒருபுறமாய்ச் சாய்ந்துகொண்டது. என்ன நினைத்ததோ தெரியவில்லை, புத்தகத்தையும் என்னையும் ஒருமுறை பார்த்துவிட்டு, சிறகுகளை அ க...................ல விரித்து புட்டத்தை நாற்காலியில் அழுத்தி எழும்பி தொண்டைவரை வந்துவிட்ட கொக்கரக்கோவை என்ன காரணத்தாலோ அமுக்கி, பொளக் என்று சின்னதாக சற்று எச்சத்தை மட்டும் போட்டுவிட்டுச் சலிப்புடன் மறுபடி நாற்காலியில் முதுகைக் குறுக்கி அமர்ந்துகொண்டு என் முகத்தையே பரிதாபமாகப் பார்த்தது. நான் மெதுவாக நடந்துபோய் MLTRன் மகா மட்டமான Breaking my heart ஐ அழுத்திவிட்டு வந்தேன். கோழியின் கொண்டை இப்போது இடப்புறம் சாய்ந்திருந்தது. முதலில் சாய்ந்திருந்தது வலப்புறத்தில் என்று சொன்னேனா உங்களுக்கு? பேனாவையும் ஒரு தாளையும் எடுத்தேன். விர்ர்ர்... கோழி தனது காலைச் சிரமப்பட்டுத் தூக்கி, நகத்தைக் கடித்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தது. There is no ex.....cuse my friend என்ற வரி ஒலித்து முடிப்பதற்குள் சுருக்கத்தை எழுதியெறிந்தேன். "மரம் மேலிருந்து வைக்கோல்போருக்குள் பாய்ந்துவிடு..." என்பது அதில் ஒரு வாக்கியம். முழுதாகச் சொல்ல உத்தேசமில்லை. கோழி இப்போது நாற்காலியிலிருந்து குதித்துக் கீழிறங்கி கொக் கொக் என்றவாறு என்னருகில் வந்து, சுருக்கம் எழுதப்பட்டிருந்த தாளை வாங்கி, மாடியின் திறந்த மறுபுறத்துக்குப் போனது. இங்கிருந்து அதைப் பார்க்கமுடிந்தது என்னால். முகத்துக்கு வெகு அருகில் - இரண்டு அங்குலத் தூரம்தான் இருக்கும் - வைத்து ஏதோ சீனத் துறவிபோல நுணுக்கி நுணுக்கிப் படித்துக்கொண்டிருந்தது கோழி. மத்தியான வெயிலின் எரிச்சல் சுவரைத்தாண்டிவந்து எரிச்சலேற்றிக்கொண்டிருக்க, சிறிதுநேரம் கண்ணயர்ந்துவிட்டேன். சற்றுநேரம் கழித்து வெகு வேகமாகச் செலுத்தப்பட்ட என் கால் யார் முகத்திலோ இறங்கியது என்று நினைக்கிறேன். தூங்கும்போது எழுப்பிவிட்டிருக்கிறார்கள் போல. கண்ணைக் கசக்கிக்கொண்டு பார்த்தேன். கோழியின் பதிப்பாளன் முகத்தைப் பிடித்துக்கொண்டு அறையின் மூலையில் சில பீங்கான் தட்டுக்களையும் முகமூடிகளையும் சில புத்தகங்களையும் தள்ளி இறைத்துக்கொண்டு கிடந்தான். சில்லுமூக்கு நொறுங்கிப்போனது போல. கொடகொடவென்று ரத்தம் கொட்டிக்கொண்டிருந்தது. "என்னய்யா இப்படிக் கழுதை மாதிரி உதைக்கறே. நேரமே சரியில்லை; கோழி கீழே குதிச்சு தற்கொலை பண்ணிக்கிச்சு" என்றான், பாதிப் புலம்பல், மீதி எரிச்சல் வேதனையுடன். வேட்டிநுனியைச் சுருட்டி மூக்குக்குள் திணித்தான்.
தூக்கம் கலைந்துபோக, அவிழ்ந்த லுங்கியை இறுக்கிக்கொண்டு ஓடினேன். எட்டிப்பார்த்தேன். சுருக்கம் எழுதப்பட்ட தாள் கிடக்க, அதன்மேல் சிதறியிருந்தது கோழி. சற்றுத்தூரத்தில் கோழியைக் குறிவைத்து நின்றுகொண்டும் மெலிதாக நகர்ந்துகொண்டுமிருந்தன பச்சைத் தென்னைமரப் படம்போட்ட சில டால்டா டின்கள். ஒரு கவிதை போல, புத்தகமும் கோழிக்கருகிலேயே விழுந்து நசுங்கிக் கிடந்தது. ஒரு தம் பற்றவைத்துக்கொண்டேன். பதிப்பாளன் மூக்கைக் குடைந்தவாறே வந்தான். வேட்டியெல்லாம் ரத்தம். காட்டேரி மாதிரி நடக்காதேய்யா என் வீட்டுக்குள்ள என்றேன் சாவதானமாக. கீழே மறுபடி எட்டிப் பார்த்தான். செத்தா மட்டும் சுருக்கத்தை மாத்திரப் போறேனா நான் என்றேன். ஒரு சுருக்கத்தைப் படிக்கத் துப்பில்லை, இவனுகளெல்லாம் வந்துடறானுக என்று கீழே சிதறிக்கிடந்த கோழிமீது காறித் துப்பினேன். பதிப்பாளனிடம் திரும்பினேன். "என்ன நினைச்சுக்கிட்டு வர்றானுவ இவனுவ?" என்றேன். சுருக்கிச் சுருக்கி, என் பேச்சுமொழியே ஏகத்துக்கு உருமாறியிருந்தது. "நம்ம வீட்டுல வந்து செத்து வுழுந்தா நாம சுருக்கமாட்டோமாமா? மக்கா, எப்பவாச்சும் விடலாமான்னு யோசிக்கப்ப இதுமாரி எதாவது பண்ணி நமக்கு மறுபடி புத்துயிர் கொடுத்துர்ரானுவ" என்று புன்னகைத்தேன். "நரபலிங்கறதா கோழிப் பலிங்கறதா இதை" என்று இளித்தான் பதிப்பாளன். அவனது மஞ்சப்பை கிடுகிடுவென்று கிழவன் கைத்தடி மாதிரி ஆடிக்கொண்டிருந்தது.
இதுமாதிரி ஏகப்பட்ட சாவுகளுக்குக் காரணமாயிருந்திருக்கிறேன் நான். இவ்வளவு ஏன். இரண்டாங் கல்யாணம் பண்ணிக்கொண்டபோது அவளையே ஒரு தாளில் சுருக்கிவிட்டேன். இரண்டாம் நாள் அந்தத் தாளை அவளிடம் காட்டினேன். பிரமை பிடித்தவள் போல ஒரு மாதம் விட்டத்தைப் பார்த்துக்கொண்டு கிடந்தாள். முதல் பொண்டாட்டியிடமிருந்து வசவுவாங்கித் தீரவில்லை எனக்கு அடுத்த ஆறு மாதங்களாய். ஒருகட்டத்தில் மூன்று பேரின் தொல்லையும் தாங்கமுடியாமல் போனதால், மூன்று பேரையும் ஒரே தாளில் சுருக்கினேன். அதற்குமுன்பு புத்தகங்களைக்கூட அப்படிச் செய்யமுடிந்ததில்லை. ஒரே சுருக்கு. வேலை முடிந்ததும் அந்தத் தாளைக் கிழித்துப்போட்டேன். மூன்று பேரும் சேர்ந்து நொச்சி எடுத்தார்கள் சிலநாள். அவர்களது புருஷர்களையும் சுருக்கியதுண்டு சிலசமயம் பொறாமையில்... என்னதான் இருந்தாலும் நானும் மனுஷன்தானே!
என்னைப்பற்றி நானே எழுதிக்கொள்ளலாமென்று நினைத்தபோதே நீங்கள் யூகித்திருக்கவேண்டும். என் முடிவு நெருங்கிக்கொண்டிருக்கிறது. நடுவில் சிலகாலம் மந்தமாக இருந்தபோது, போட்டி எழுத்தாளர்களின் கதையைச் சுருக்க, ஆடு மாடுகளின் குரல்களைச் சுருக்க, திரைப்படங்களைச் சுருக்கியெழுதி அவற்றைச் சாகடிப்பதென்று கிட்டத்தட்ட கூலிக் கொலைகாரன் மாதிரிச் சுருக்கியெறிந்துகொண்டிருந்தேன். ஒருசமயம் சாயந்தரம் நாலு மணிக்குத் தொடங்கி, இரண்டு நாள் கழித்து அதே நேரம்வரை சுருக்கித் தீர்த்ததில் கிட்டத்தட்ட நூற்றைம்பது பக்கங்கள் காலி. அத்தனை சுருக்கங்களும் தாள்களாகவும் துண்டுப்பிரசுரங்களாகவும் இணையப்பக்கங்களாகவும் திசையெங்கும் பறந்தன என் அனைத்துப்பிற சுருக்கங்களைப்போலவும். சட்டரீதியாக என்மேல் ஏகப்பட்ட வழக்குகள் தொடுக்கப்பட்டன. நான் செய்வது தவறென யாராலும் நிரூபிக்கமுடியவில்லை. என் சுருக்கங்களைப் படித்தவர்கள் அதன்பின் அந்தப் புத்தகங்களைப் படிப்பதில்லை, திரைப்படங்களைப் பார்ப்பதில்லை, பாடல்களைக் கேட்பதில்லை, ஓவியங்களை ரசிப்பதில்லை, ஜீவராசிகளைக் கொஞ்சுவதில்லை என்றெல்லாம் கூறி, சமூகவிரோதி என்று என்னைக் கட்டம்கட்ட முயன்றனர். என்வீட்டுக் கூரைமீது நின்றுகொண்டு கொக்கரித்தேன். கொக்கரிப்பு திசையெங்கும் பரவி அதிர்ந்தது. எனக்குப் பாதுகாவலர்கள் அதிகரித்தார்கள். கணிப்பொறிகளையும் சுருக்கத்தொடங்கியது நானே எதிர்பாராதது. தொடங்கியது என் கணினியில்தான். இரண்டே வரிகள்தான் எழுதினேன். தொடர்ந்து, கணிப்பொறித் திரை நெளிந்து அவ்விரு வாக்கியங்களுக்குள் செல்வதாகவும், உள்ளிருந்து காப்பாற்று காப்பாற்று என்று கதறுவதாகவும் கற்பனை செய்துகொண்டேனெனினும், அதுவும் நன்றாகவே இருந்தது. சுருக்கப்பித்தம் தலைக்கேறிக்கொண்டிருந்தாலும், என்ன நடக்கிறதென்பதைத் தெளிவாக உணரும் கெதியிலேதான் இருந்தேன். ஒருகாலத்தில் எங்கள் நாட்டின் தலையாய இரண்டு அரசியல் கட்சிப் பிரச்சாரங்களையும்.... சுருக்கினேன். அதாவது, பிரச்சாரத்துக்கு யாரும் போகவில்லை. கடைசி ஒரு வருடத் தேர்தல் பிரச்சாரத்தையும் ஒரே பக்கத்தில் (ஒரு பக்கத்தைச் சற்று முன்புவரை தாண்டியதேயில்லை) சுருக்கினேன். இரண்டு கட்சிகளுக்கும் நானே செய்ய, தோற்றுப்போன கட்சியிலிருந்து வந்து என்னைத் துவைத்துவிட்டார்கள். அதன்பிறகு அந்தக் கட்சியையே சுருக்கினேன். அந்தப் பக்கம், மற்றொரு பிரதான எதிர்க்கட்சி அலுவலகத்தின் பாதாள அறைக்குள் ரகசியமாக உறங்குகிறது. சுருக்கிய கட்சி, எது அதைத் தாக்கியதென்று உணரக்கூடச் சந்தர்ப்பமின்றித் தேய்ந்துபோனது.
என் வீழ்ச்சி எப்படித் தொடங்கியிருக்குமென்று நினைக்கிறீர்கள்? சிலவருடங்களுக்கு முன்புதான் அந்த மாற்றங்களை உணரத்தொடங்கினேன். கடைத்தெருக்களில் இப்போது எனக்குப் பரிச்சயமான மொழியைப் பெரும்பாலானோர் பேசுவதில்லை. திரையரங்கங்களிலும் கூட. என் குழந்தைகள் என் மனைவிகள் அனைவரின் மொழியும் மாறத்தொடங்கிவிட்டிருந்தது. ஒரு சாவதானத்துக்கு பழம் உடைகளைப் போட்டுக்கொண்டு பேருந்தில் ஏறி நாற்பத்தைந்து கிலோமீட்டர் பயணிக்கலாமெனப்போனால் நடத்துனரும் ஓட்டுனரும் பயணிகளும் இன்னபிறரும் ஒரு கோணலாகப் பேசினர், அவர்கள் நான் பேசுவதைக் கேட்டுவிட்டு "என்ன சார் க்ராஸாப் பேசறே" என்ற பொருட்படும்படி அவர்களது கோணல்வழக்கில் கேட்டனர். அதை அபவாதமெனக் கொள்ளவில்லை நான். சுருக்கத்தில் ஆழ்ந்துபோய் உலகத்தைத் தவறவிட்டுவிட்ட மடையனாக நானிருப்பின், சுருக்கப்பட நேற்றுவரை வந்துகொண்டிருந்த அனைத்துப் படைப்புக்களிலுமிருந்த மொழியை எப்படித் தவறவிட்டேன். சமீபகாலமாகத்தான் நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கும் இவை என்னை, வாழ்க்கையின் முதன்முறையாக அச்சமடையச்செய்தன.
என் மனம் கிட்டத்தட்ட முற்றுமுழுதாகப் பிறழ்வதன் விளிம்புக்குப்போய்ப் பின் தப்பித்தது சிலநாள் முன்புதான். சிறுநீர் கழித்துக்கொண்டிருந்தேன். சப்தம் ஏதோ வினோதமாக வருவதைக்கேட்டு அதிர்ந்து, என்னடா இது என்று கூவினேன். சத்தியமாகச் சொல்கிறேன், என் தொடையிடுக்கிலிருந்து வந்த பதில் நான் பேசும் மொழியில் இல்லை. அதை வெகு லேசாக உணர்ந்தேன்... சமீபகாலமாக நான் கேட்டுவரும் எனக்குப் பரிச்சயமற்ற பொதுமொழியின் மற்றொரு சாய்ப்பான வடிவம். அவசர அவசரமாகக் கால்சராயை இழுத்துவிட்டுக்கொண்டு தெருவில் வேகமாக நடந்தேன்.
இதைத்தான் விதி என்பார்கள் போல. ஷெட்டி கடைக்குமுன்னால் நின்றேன். காலம் ஷெட்டியின் முதுகில் ஏறி நின்றுகொண்டு இடப்பக்கமும் வலப்பக்கமும் நன்றாக மிதித்திருந்தது. கூனை நிமிர்த்திக் கண்ணாடியை நிமிர்த்திப் புன்னகைத்தவாறு நிமிர்ந்த ஷெட்டியின் முகத்திலிருந்த முதிய உற்சாகம் என்னைப் பார்த்ததும் சர்ரென்று பாதாளத்துக்குப் போனது. ஷெட்டி யோ என்று அவசர அவசரமாக என் கால்சராயைக் கழற்றினேன். பாரு ஷெட்டி. வேறேதோ பேசுது இது என்றேன். சிறிதுநேரம் பேசிக்கொண்டிருந்துவிட்டுத் திரும்பினேன். பிறகுதான் மெதுவாகத் தெரியவந்தது. என் ஒருவனை இந்த உலகம் எப்படிப் பழிவாங்குகிறதென்று. என் சுருக்கங்களைத் தாங்கமுடியாமல் அனைவரும் புது மொழி கற்றுக்கொண்டிருக்கினர் என்று நாட்போக்கில் அறிந்தேன். குழந்தைகளுக்குப் பள்ளிக்கூடத்தில், வயோதிகர்களுக்குப் பேரன்பேத்திகள், ஏன், எவ்வளவு திட்டமிட்டுச் செய்திருக்கின்றனர்! நான் திரைப்படம் பார்க்கப்போகும்போதுகூட என்னைச்சுற்றி ஏதோ ஒரு மாயக் குமிழ்மாதிரித் தடுப்பு ஏற்படுத்திவிட்டுப் பிறருக்கெல்லாம் புது மொழியில் படம் ஓட்டியிருக்கின்றனர். எப்போது போனாலும் குறிப்பிட்ட திரையரங்குகளில் குறிப்பிட்ட இருக்கைகளிலேயே திரும்பத்திரும்ப உட்காருகிறேனே என்று அப்போது யோசித்ததன் நிஜம் இப்போதுதான் உறைக்கிறது. இதேபோலத்தான் அனைத்து இடங்களிலும். இப்போதும் நான் சுருக்கலாமென்பதே நிஜம். அதை என்னிடமிருந்து யாரும் பிரித்துவிடமுடியாது. ஆனால், இனிமேல் நான் சுருக்குவதனைத்தும் எனக்கே. இதனைத்தையும் அரசாங்கம் செய்தது என்றார்கள் என் நெருங்கிய சில நண்பர்கள். இருக்கமுடியாது என்றேன். சிரித்தேன். எவ்வளவு அபத்தம் என்றேன் அன்றைக்கு எபனேசருடன் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது. "எபனேசர்" என்று அவனை இடித்தேன். "என் ஆயுளில் சிலகாலம் இன்னும் மிச்சமிருக்கிறது... செய்யாத விஷயங்கள் சில இருக்கின்றன. செய்யவேண்டுமென்று பலநாளாக யோசித்து யோசித்துத் தள்ளிப்போட்டுக்கொண்டே இருந்த விஷயமொன்று... இப்போதுதான் சந்தர்ப்பம் வாய்த்திருக்கிறது. ஒருவகையில் சில விஷயங்களை மிகத் துல்லியமாகக் கணக்குத்தீர்த்த மாதிரியும் இருக்கும்" என்றேன்.
"என்ன அது" என்றான் எபனேசர், பெரிதாகச் சிரத்தையேதுமின்றி.
"சுருக்குவதற்கு ஒரு மொழியைக் கற்றுக்கொண்டிருக்கவேண்டும்; விரிப்பதற்கு அது தேவையா என்ன?" என்று புன்னகைத்தேன்.
Sunday, March 06, 2005
இந்தவார 'Readers don't digest'
வலைப்பதிவுகள் தொடங்கிய காலத்தில், என்ன பெயர் வைப்பதென்று ஒரு பெரிய குழப்பம் இருந்தது. குழப்பம் ஒருகட்டத்தில் பெரும் சிக்கலாக ஆகிப்போயிற்று. தமிழ்மணத்தில் ஒரு tagline கொடுங்கள் என்று இணைத்தபோது கேட்டதால், 'வேறென்ன' என்று எதையோ தட்டியதாக நினைவு. இன்றுவரை மாற்றவில்லை. சொல்லவந்த விஷயம் அதல்ல...
பொதுவாக, தன்னைப்பற்றித் தானே கூறிக்கொள்வதில் நமது பிரதேசங்களிலிருந்து வந்தவர்களுக்கு இருக்கும் தயக்கமும் தர்மசங்கடமும் சொல்லித்தான் தெரியவேண்டுமென்பதில்லை. "உன்னைப்பற்றிச் சொல்" என்றாலேயே "என்னாங்கய்யா நீங்க, என்னைப்பற்றி நானே சொல்லிக்கொள்ளவேண்டுமா" என்ற ஒரு தயக்கம் சிறிதுநாள் இருந்தது (சொல்லமுடியாததால், சொல்வதற்கு ஒன்றுமில்லாததால் அல்ல என்பது வேறுவிஷயம்). தான் எழுதுவதோ சொல்வதோ எவ்வளவு சாதாரணமானதாக இருந்தாலும் அதைப்பற்றிக் கச்சிதமாக, உறுதியாகக் கூறும் தன்மை, சூழலினால், நாட்பட்ட பழக்கத்தினால்மட்டுமே வருகிறதென்று நினைக்கிறேன்...
இந்த அடிப்படையில், கடந்த ஆறு மாதங்களாகப் பழைய, புதிய வலைப்பதிவுகளின் தலைப்புக்களைப் பார்த்துவருவதால், 'நம்பிக்கை ததும்பும்...' என்ற ரீதியிலுள்ள தலைப்புக்களோடு ("என் உலகம்", "என் அரசாங்கம்", "ஒரு கடவுளின் நாட்குறிப்புக்கள்"... இத்யாதி, இத்யாதி..!!), தன்னடக்கமா அல்லது ஒருவிதமான jitterinessஆ என்று தெரியாத வலைப்பதிவுத் தலைப்புக்களும் கணிசமான அளவில் இருப்பதுபோல் பட்டது (நல்லதே கண்ணில படாதா உனக்கு?). ஒரு சுட்டிக்காட்டலுக்குத்தான் குறிப்பிட விரும்புகிறேனே தவிர, இதை ஒரு குறைகூறலென்றோ, விமர்சனமென்று தயவுசெய்து யாரும் எடுத்துக்கொள்ளவேண்டாம் - அவரவர் விருப்பம், அவரவர் பதிவுகள் - அதில் எந்தச் சந்தேகமுமில்லை. குறிப்பாக எந்த வலைப்பதிவையும் குறிப்பிட விரும்பாவிட்டாலும், "என் உளறல்கள்" "என் லொள்ளு" "என் பேத்தல்கள்" "ஒரு அரைகுறையின் முக்கால் சிந்தனைகள்" என்றும் கணிசமான தலைப்புக்கள் இருப்பதுகுறித்த, ஏனிப்படி இருக்கலாம் என்பதுகுறித்த ஒரு ஆர்வம்தான்.
மற்றப்படி, கடந்த சில வாரங்களில் மிகுந்த எரிச்சலூட்டும் விஷயமாகப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பது, கோர்ட் டி.வியிலிருந்து அவ்வப்போது வந்ததுபோக, என்னமோ நமது போதாதகாலம், பெருமளவுநேரம் சி.என்.என்னுக்கு வந்துவிட்ட நான்ஸி கிரேஸின் 'வள் வள் வள் வள் வள் வள் வள் வள் வள் வள் வள் வள்ள்ள்ள்ள்' நிகழ்ச்சி. வள் வள் வள்!! ர்ர்ர்ர்ர்ள்... வள் வள்!! அந்தத் திருகிய முகபாவங்களென்ன, எரிந்து விழுவதென்ன, பாய்ந்து பாய்ந்து கொரவளையைக் கடிப்பதென்ன... பில் ஓ ரெய்லி கூட சிலசமயம் நான்ஸி கிரேஸிடம் பிச்சை வாங்கவேண்டும்.
மற்றது: பார்த்த ஒரு படம். ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும் ரோகத்தின் அரிப்பு, இதை வேறெங்கோ கதையாகப் படித்திருக்கிறோமோ டிங்டிங் என்று எங்கேயோ மணியடிக்கவைத்தது: ஆல்பர்ட்டோ மொராவியாவின் நாவலை அடிப்படையாகக்கொண்ட ழான் லுக் கொதாரின் The Contempt என்று ஒரு படம். கதைச்சுருக்கம் சொல்கிறேன், நீங்களே தீர்மானித்துக்கொள்ளுங்கள்: ஒரு கடலோர நகரம். படமெடுக்க அங்கு சிலர் கூடியிருக்கின்றனர் - ஒரு திரைக்கதாசிரியன், அவனது அழகிய மனைவி, அந்த அழகிய மனைவிமேல் ஒரு கண் வைத்திருக்கும் ஒரு தலைக்கனம் பிடித்த அமெரிக்கத் தயாரிப்பாளர், படத்தை இயக்க நியமிக்கப்பட்ட இயக்குனர் (ஜெர்மானிய இயக்குனர் ஃப்ரிட்ஸ் லாங், அவராகவே...). இவர்களனைவரும் அந்தக் கடலோரக் கிராமத்தில் கூடியிருக்கின்றனர். 'ஒடிஸி' யைப் படமாக எடுப்பதென்று தீர்மானம். திரைக்கதாசிரியனுக்கு ஒருவிதமான எழுத்துத்தடை (writer's block). மற்றும், தான் அடிப்படையில் ஒரு நாடகாசிரியனென்பதால், திரைக்கதை எழுதவெல்லாம் முடியுமா என்ற ஒரு சந்தேகம். அவனது மனைவிக்கு, வேண்டுமென்றே தன் கணவன் தன்னைத் தயாரிப்பாளனுடன் தனியாக அனுப்பிவைக்கிறானென்ற சந்தேகம், அதன்விளைவு வரும் மணமுறிவுச் சிக்கல்கள். ஃப்ரிட்ஸ் லாங்குக்கோ, இந்த முட்டாள் தயாரிப்பாளன் மீது ஏகப்பட்ட கடுப்பு. லாங் எடுத்த காட்சிகளைப் பார்த்து, கலைப்படம் போலிருக்கிறது என்ற எரிச்சலில், படச்சுருள் பெட்டிகளைத் தயாரிப்பாளன் உதைத்துத் தள்ளுகிறான். கடவுள்களைப்பற்றிப் பேசும்போது, "I know Gods. I like them. I know exactly how they feel" என்கிறான்! தனது மனைவி பெனிலோப்பின்மீதுள்ள விருப்பமின்மையால்தான் ஊருக்கு வராமல் ஒடிஸியஸ் கடலில் சும்மாச் சுற்றியலைந்தான் என்ற ரீதியில் கருத்துத்திணிப்பு செய்கிறான். கடைசியில் திரைக்கதாசிரியன், தன்னால் இதில் வேலைபார்க்க முடியாதென்று இயக்குனர் ஃப்ரிட்ஸ் லாங்கிடம் கூறி விடைபெறுகிறான். திரைக்கதாசிரியனின் மனைவி, கடிதம் எழுதிவைத்துவிட்டு தயாரிப்பாளனுடன் ஓடிப்போகிறாள். அவர்கள் கார் ஒரு ராட்சத சரக்குவண்டியில் மோதி இருவரும் காலி. மிக சாதாரணமாகப் பட்ட படம். குறிப்பாகச் சொல்லவேண்டியது, திரைக்கதாசிரியனின் மனைவியாக நடித்த ப்ரிஜிட் பார்தோவின் சுயநம்பிக்கை குறைந்த பாத்திரம் - நிர்வாணமாகக் கட்டிலில் படுத்துக்கொண்டு "என் கால் பிடித்திருக்கிறதா" "என் முகம் பிடித்திருக்கிறதா" "என் தொடைகள் பிடித்திருக்கிறதா" என்று கணவனைக் கேட்டவாறு. வாய்ப்பிழந்த கதாநாயகி போல!! எங்கேயோ கேட்ட குரல் போல இல்லை? முழுதாக இல்லைதான்... இருந்தாலும்...
பொதுவாக, தன்னைப்பற்றித் தானே கூறிக்கொள்வதில் நமது பிரதேசங்களிலிருந்து வந்தவர்களுக்கு இருக்கும் தயக்கமும் தர்மசங்கடமும் சொல்லித்தான் தெரியவேண்டுமென்பதில்லை. "உன்னைப்பற்றிச் சொல்" என்றாலேயே "என்னாங்கய்யா நீங்க, என்னைப்பற்றி நானே சொல்லிக்கொள்ளவேண்டுமா" என்ற ஒரு தயக்கம் சிறிதுநாள் இருந்தது (சொல்லமுடியாததால், சொல்வதற்கு ஒன்றுமில்லாததால் அல்ல என்பது வேறுவிஷயம்). தான் எழுதுவதோ சொல்வதோ எவ்வளவு சாதாரணமானதாக இருந்தாலும் அதைப்பற்றிக் கச்சிதமாக, உறுதியாகக் கூறும் தன்மை, சூழலினால், நாட்பட்ட பழக்கத்தினால்மட்டுமே வருகிறதென்று நினைக்கிறேன்...
இந்த அடிப்படையில், கடந்த ஆறு மாதங்களாகப் பழைய, புதிய வலைப்பதிவுகளின் தலைப்புக்களைப் பார்த்துவருவதால், 'நம்பிக்கை ததும்பும்...' என்ற ரீதியிலுள்ள தலைப்புக்களோடு ("என் உலகம்", "என் அரசாங்கம்", "ஒரு கடவுளின் நாட்குறிப்புக்கள்"... இத்யாதி, இத்யாதி..!!), தன்னடக்கமா அல்லது ஒருவிதமான jitterinessஆ என்று தெரியாத வலைப்பதிவுத் தலைப்புக்களும் கணிசமான அளவில் இருப்பதுபோல் பட்டது (நல்லதே கண்ணில படாதா உனக்கு?). ஒரு சுட்டிக்காட்டலுக்குத்தான் குறிப்பிட விரும்புகிறேனே தவிர, இதை ஒரு குறைகூறலென்றோ, விமர்சனமென்று தயவுசெய்து யாரும் எடுத்துக்கொள்ளவேண்டாம் - அவரவர் விருப்பம், அவரவர் பதிவுகள் - அதில் எந்தச் சந்தேகமுமில்லை. குறிப்பாக எந்த வலைப்பதிவையும் குறிப்பிட விரும்பாவிட்டாலும், "என் உளறல்கள்" "என் லொள்ளு" "என் பேத்தல்கள்" "ஒரு அரைகுறையின் முக்கால் சிந்தனைகள்" என்றும் கணிசமான தலைப்புக்கள் இருப்பதுகுறித்த, ஏனிப்படி இருக்கலாம் என்பதுகுறித்த ஒரு ஆர்வம்தான்.
மற்றப்படி, கடந்த சில வாரங்களில் மிகுந்த எரிச்சலூட்டும் விஷயமாகப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பது, கோர்ட் டி.வியிலிருந்து அவ்வப்போது வந்ததுபோக, என்னமோ நமது போதாதகாலம், பெருமளவுநேரம் சி.என்.என்னுக்கு வந்துவிட்ட நான்ஸி கிரேஸின் 'வள் வள் வள் வள் வள் வள் வள் வள் வள் வள் வள் வள்ள்ள்ள்ள்' நிகழ்ச்சி. வள் வள் வள்!! ர்ர்ர்ர்ர்ள்... வள் வள்!! அந்தத் திருகிய முகபாவங்களென்ன, எரிந்து விழுவதென்ன, பாய்ந்து பாய்ந்து கொரவளையைக் கடிப்பதென்ன... பில் ஓ ரெய்லி கூட சிலசமயம் நான்ஸி கிரேஸிடம் பிச்சை வாங்கவேண்டும்.
மற்றது: பார்த்த ஒரு படம். ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும் ரோகத்தின் அரிப்பு, இதை வேறெங்கோ கதையாகப் படித்திருக்கிறோமோ டிங்டிங் என்று எங்கேயோ மணியடிக்கவைத்தது: ஆல்பர்ட்டோ மொராவியாவின் நாவலை அடிப்படையாகக்கொண்ட ழான் லுக் கொதாரின் The Contempt என்று ஒரு படம். கதைச்சுருக்கம் சொல்கிறேன், நீங்களே தீர்மானித்துக்கொள்ளுங்கள்: ஒரு கடலோர நகரம். படமெடுக்க அங்கு சிலர் கூடியிருக்கின்றனர் - ஒரு திரைக்கதாசிரியன், அவனது அழகிய மனைவி, அந்த அழகிய மனைவிமேல் ஒரு கண் வைத்திருக்கும் ஒரு தலைக்கனம் பிடித்த அமெரிக்கத் தயாரிப்பாளர், படத்தை இயக்க நியமிக்கப்பட்ட இயக்குனர் (ஜெர்மானிய இயக்குனர் ஃப்ரிட்ஸ் லாங், அவராகவே...). இவர்களனைவரும் அந்தக் கடலோரக் கிராமத்தில் கூடியிருக்கின்றனர். 'ஒடிஸி' யைப் படமாக எடுப்பதென்று தீர்மானம். திரைக்கதாசிரியனுக்கு ஒருவிதமான எழுத்துத்தடை (writer's block). மற்றும், தான் அடிப்படையில் ஒரு நாடகாசிரியனென்பதால், திரைக்கதை எழுதவெல்லாம் முடியுமா என்ற ஒரு சந்தேகம். அவனது மனைவிக்கு, வேண்டுமென்றே தன் கணவன் தன்னைத் தயாரிப்பாளனுடன் தனியாக அனுப்பிவைக்கிறானென்ற சந்தேகம், அதன்விளைவு வரும் மணமுறிவுச் சிக்கல்கள். ஃப்ரிட்ஸ் லாங்குக்கோ, இந்த முட்டாள் தயாரிப்பாளன் மீது ஏகப்பட்ட கடுப்பு. லாங் எடுத்த காட்சிகளைப் பார்த்து, கலைப்படம் போலிருக்கிறது என்ற எரிச்சலில், படச்சுருள் பெட்டிகளைத் தயாரிப்பாளன் உதைத்துத் தள்ளுகிறான். கடவுள்களைப்பற்றிப் பேசும்போது, "I know Gods. I like them. I know exactly how they feel" என்கிறான்! தனது மனைவி பெனிலோப்பின்மீதுள்ள விருப்பமின்மையால்தான் ஊருக்கு வராமல் ஒடிஸியஸ் கடலில் சும்மாச் சுற்றியலைந்தான் என்ற ரீதியில் கருத்துத்திணிப்பு செய்கிறான். கடைசியில் திரைக்கதாசிரியன், தன்னால் இதில் வேலைபார்க்க முடியாதென்று இயக்குனர் ஃப்ரிட்ஸ் லாங்கிடம் கூறி விடைபெறுகிறான். திரைக்கதாசிரியனின் மனைவி, கடிதம் எழுதிவைத்துவிட்டு தயாரிப்பாளனுடன் ஓடிப்போகிறாள். அவர்கள் கார் ஒரு ராட்சத சரக்குவண்டியில் மோதி இருவரும் காலி. மிக சாதாரணமாகப் பட்ட படம். குறிப்பாகச் சொல்லவேண்டியது, திரைக்கதாசிரியனின் மனைவியாக நடித்த ப்ரிஜிட் பார்தோவின் சுயநம்பிக்கை குறைந்த பாத்திரம் - நிர்வாணமாகக் கட்டிலில் படுத்துக்கொண்டு "என் கால் பிடித்திருக்கிறதா" "என் முகம் பிடித்திருக்கிறதா" "என் தொடைகள் பிடித்திருக்கிறதா" என்று கணவனைக் கேட்டவாறு. வாய்ப்பிழந்த கதாநாயகி போல!! எங்கேயோ கேட்ட குரல் போல இல்லை? முழுதாக இல்லைதான்... இருந்தாலும்...
Thursday, March 03, 2005
ஜோக்
ஜோக்
வெகுகாலமாய்த் தயாரானது
ஒரு ஜோக்.
ஒத்திகைகள் கணக்கற்று நீண்டன
இரும்பு நாற்காலிவிளிம்புகளில் தொங்கும் மழைத்துளி
பிரதிபலிக்கும் பச்சைகளிடம்
துளியின் கருவிழியின் பார்வைக்கடங்கா
பூட்ஸின் இறுக்குவார் முடிச்சுக்களில், அதன்
சிக்கல்களுக்குள் தோற்றிருந்த நனைந்த மண்துகளொன்றில்
கடந்துபோகும் புன்னகையில் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும்
நீலக் கைப்பையின் உலோக ஒளிச்சிதறலில்.
ஒற்றை
வார்த்தையின் நெளிவுகள், புகைகக்கும் ஒற்றை ரயில்,
நூல்கயிறு இழுத்துச்செல்லும் தீப்பெட்டிச்சக்கரவண்டிக்குள் செத்திருக்கும்
பொன்வண்டின் கரும்பச்சைக்கருங் கொடுக்கென
ஜவுளிச் சேலைகள்சுற்றிய அட்டைகள் தானாக
எழுதிக்கொண்ட ஊர்ப்பெயர்தாங்கிய கட்டில்பேருந்துகளென,
சுக்கிலநாற்ற இருட்சந்துகளிலெனப்
பயணித்திருப்பது ஏராளம்.
மூளையில் பிதுங்கி அதிரும் அது இதுவரை
காணாதிருப்பது பிரயோகத்துக்கான கணம் மட்டுமே
ஈரச் சர்ப்பம் இழுத்துச்சென்ற மணல்போல்.
-மாண்ட்ரீஸர்; 03/03/05; 4:10PM
வெகுகாலமாய்த் தயாரானது
ஒரு ஜோக்.
ஒத்திகைகள் கணக்கற்று நீண்டன
இரும்பு நாற்காலிவிளிம்புகளில் தொங்கும் மழைத்துளி
பிரதிபலிக்கும் பச்சைகளிடம்
துளியின் கருவிழியின் பார்வைக்கடங்கா
பூட்ஸின் இறுக்குவார் முடிச்சுக்களில், அதன்
சிக்கல்களுக்குள் தோற்றிருந்த நனைந்த மண்துகளொன்றில்
கடந்துபோகும் புன்னகையில் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும்
நீலக் கைப்பையின் உலோக ஒளிச்சிதறலில்.
ஒற்றை
வார்த்தையின் நெளிவுகள், புகைகக்கும் ஒற்றை ரயில்,
நூல்கயிறு இழுத்துச்செல்லும் தீப்பெட்டிச்சக்கரவண்டிக்குள் செத்திருக்கும்
பொன்வண்டின் கரும்பச்சைக்கருங் கொடுக்கென
ஜவுளிச் சேலைகள்சுற்றிய அட்டைகள் தானாக
எழுதிக்கொண்ட ஊர்ப்பெயர்தாங்கிய கட்டில்பேருந்துகளென,
சுக்கிலநாற்ற இருட்சந்துகளிலெனப்
பயணித்திருப்பது ஏராளம்.
மூளையில் பிதுங்கி அதிரும் அது இதுவரை
காணாதிருப்பது பிரயோகத்துக்கான கணம் மட்டுமே
ஈரச் சர்ப்பம் இழுத்துச்சென்ற மணல்போல்.
-மாண்ட்ரீஸர்; 03/03/05; 4:10PM
Subscribe to:
Posts (Atom)