ஃப்யூஸ் பிடுங்கியாச்சு...

ஒரு வாரத்துக்குமுன்பு 'நட்சத்திரம்' என்று ;-! அறிவிக்கப்பட்டபோது, எதையாவது எழுதலாம் என்று நினைத்தபோதுதான் தெரிந்தது கஷ்டம் - தினமும் எழுதுவது என்பது லேசுப்பட்ட விஷயமில்லை என்று... போதாக்குறைக்கு கடந்த வாரம் முழுவதும் எதிர்பாராமல் வந்துசேர்ந்த வேலை வேறு கழுத்தை நெரிக்க, தலையை அழுத்த, மூச்சை நிறுத்த (எல்லாம் மூன்று மூன்றாகத்தான் சொல்வதென்று முடிவெடுத்திருக்கிறது இப்போ) - இரவுகளில் zombie போல உட்கார்ந்துகொண்டு பெரும்பாலான பதிவுகளை எழுதினேனென்று நினைவு. இந்த வாரத்திய impromptu பதிவுகளிலிருக்கும் (எதுதான் அப்படியில்லை) அவசரத்தை, நேர்த்தியின்மையை, அதிகப்பிரசங்கித்தனங்களைச் சகித்துக்கொண்டு படித்த, மறுமொழி இட்ட அனைவருக்கும், இந்த வலைப்பதிவை நட்சத்திரமாகத் தேர்வுசெய்த தமிழ்மணர்களுக்கு நன்றி.

கண்மண்தெரியாமல் தலைதெறிக்க ஓடிக்கொண்டேயிருக்கும்போது ஏதோவொரு முட்டுச் சந்தின் சுவற்றில் மோதி நிலைகுலைந்து விழுவது ஒருவிதம். ஓடிக்கொண்டேயிருக்கும்போது விதிவசம் நுழையும் சில சந்துகள் முடிவற்று நீளும் - அவற்றின் வசீகரம் களைப்பை நீக்கும். அவற்றின் வசீகரத்தில் ஆழ்ந்துபோய் ஓடுவது தெரியாமல் ஓடிக்கொண்டேயிருப்போம், பாதைகள் திசைமாறிப்போயிருப்பினும். பின்னொரு கணத்தில் நின்று திரும்பிப் பார்க்கும்போது அதன் வெளிவாயிலைப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பதாக நினைக்கமுடியும் - கண்முன் இருப்பது அதுவா என்ற நிச்சயமேதும் இல்லாதபோதும். வாசல்தான் நான், நானேதான் வாசல், நானேதான் சந்து, சந்துதான் நான் என்பது போல - எனக்குள் நானே ஓடிக்கொண்டிருப்பேன் போல என்று ஒரு அற்புதமான அனுபவம் - கிட்டத்தட்ட இதே அனுபவத்தை விளக்குவது போர்ஹேஸின் The Zahir, Blue tigers போன்ற கதைகள். முதன்முதலில் 'குறுக்குவெட்டுப் பாதைகளின் தோட்டம்' என்று தமிழ் மொழிபெயர்ப்பில் 1997ல் போர்ஹேஸின் The Garden of forking paths கதையையும், வெகுவாகச் சிலாகிக்கப்பட்ட, பிரமிளின் அற்புதமான மொழிபெயர்ப்பில் அதற்குமுன்பாகவே வந்த 'வட்டச்சிதைவுகள்' (The Circular Ruins) கதையை அதன்பின்பும்தான் படித்தேன். அதன்பிறகு தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலுமாக அவரது பதிப்பான அனைத்துக் கதைகளையும் (Collected Fictions, Jorge Luis Borges, Viking, 1998), சில கதைகளை எண்ணற்ற தடவைகளும் படித்துவிட்டிருந்தாலும், வரிசையாக அவரது கதைகளைப் படிக்க ஆரம்பித்தபின் சிலவருடங்கள் கழித்துத்தான் விளங்கிக்கொள்ளமுடிந்தது மேலே குறிப்பிட்ட சந்துகள் போன்ற ஒரு சந்தில் நுழைந்துவிட்டோமென்று... விமர்சனச் சிக்கல்கள், பிரயத்தனங்களற்ற ஒரு வாசக அனுபவம் என்ற ரீதியில் கூறவேண்டுமெனில். அதன்பிறகு அவரது பிற புத்தகங்களை, அ-புனைவுகளை, ஏன், Book of imaginary beings போன்ற புத்தகங்கள் வரை, அவரைப் 'பற்றிய' புத்தகங்களைப் படித்து முடித்தபோதும், படித்துக்கொண்டிருந்தபோதும், சிக்கிக்கொண்ட 'முடிவற்ற' என்ற ரீதியிலான ஒரு paradoxical cul-de-sac க்குள்ளிருந்து வெளிவந்துவிட்டோம், இல்லை, வெளிவந்துவிட்டோம், இல்லை என்று 1999 முதல் சில வருடங்கள் சற்று உழன்றிருக்கிறேனென்றே தோன்றுகிறது: இதை ஒரு வாசகனின் தற்காலிகத் தேக்கம் என்பதா, அல்லது எழுத்தாளனின் வெற்றி என்பதா என்று தெரியவில்லை. இத்தனைக்கும், மாதத்துக்கு நான்கைந்து புத்தகங்கள் என்ற ரீதியில் தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் கல்லூரி வகுப்பறைகளின் கடைசிபெஞ்ச்சில், நள்ளிரவுக்குப் பின்னர் என்று இடது வலது பாராமல் படித்துக்கொண்டிருந்த காலகட்டத்தில் படித்த கணக்கற்ற புனைவுகளனைத்தையும் போர்ஹேஸின் கதைகளின் வீச்சுடன் ஒப்பிட்டு நோக்கத்தோன்றியபோதுதான் ஒவ்வொரு தனிப்பட்ட வாசகன்மேலும் ஒரு எழுத்தாளரின் தாக்கம் தூக்கலாக இருக்குமென்பதை ஒப்புக்கொள்ளமுடியுமளவு விளங்கிக்கொள்ளமுடிந்தது - என்ன இருந்தாலும் தி.ஜா போல வராது, என்ன இருந்தாலும் ஜெயமோகன் போல வராது, என்ன இருந்தாலும் சுஜாதா போல வராது என்ற ரீதியைத் தாண்டிய ஒரு தளத்திலும் கூட. Raising the bar என்பார்களே, அதுபோல: 'Funes the memorious', 'Pierre Menard, author of the Quixote', 'The Aleph', 'Tlon Uqbar Orbis Tertius', 'The library of Babel', 'Death and the compass', 'Secret Miracle' போன்ற கதைகள், மேலே குறிப்பிட்ட பிற கதைகள் இன்று படிக்கும்போதும், இத்தனை வருடங்களாக அலசிக் காயப்போட்டுவிடப்பட்டபின்னரும், குறைந்தபட்சம் என்னளவிலாவது வேறேதோ ஒரு அதீதத் தளத்தில் உலவிக்கொண்டிருக்கின்றன. "அணுவைத் துளைத்தேழ் கடலைக்குறுக்கி குறுகத் தரித்த குறள்" (சரியா?) என்ற ரீதியில், போர்ஹேஸ் எழுதிய கதையின் அதிகபட்ச நீளமே கிட்டத்தட்ட பதினைந்து பக்கங்கள்தான் என்பதைக்கொண்டும், "போர்ஹேஸ் இல்லையெனில் லத்தீன் அமெரிக்க நாவலே இல்லை" என்று கூறப்படுமளவு அச் சிறுகதைகளின் தாக்கம் இருந்ததையும் வைத்துப் பார்க்கும்போது, இலக்கியத்தில் ஒரு மிகப்பெரும் paradigm shiftஐச் சில சின்னக் கதைகள்கூட உருவாக்கமுடியுமென்பதும், பக்க எண்ணிக்கைகள் ஒரு கணக்கல்ல என்பதும் விளங்கவே செய்கிறது. தமிழ் மொழிபெயர்ப்புக்களில் போர்ஹேஸின் கதைகளைப் படிக்கும்போது பெரும்பாலும் சிக்கலாயிருப்பது, பெரும்பாலான பெயர்ச்சொற்களின் உச்சரிப்புப் பிறழ்வும், வார்த்தைத் துல்லியங்கள் பற்றிய கவனமின்மை/போதாமையும் - பிரம்மராஜன் மொழிபெயர்ப்பில் வந்த கதைகள் உட்பட. இதைத் தவறெனச் சுட்டிக்காட்ட முடியாதென்றே நினைக்கிறேன் - சில மொழிகளின் pun கள், பிற மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்படக்கூடிய சாத்தியமேயற்றவை என்பதே நிஜம். Through the looking glassல் வரும் Jabberwocky யைத் தமிழில் மொழிபெயர்க்க முயல்வது போல!! மேற்கொண்டு ஏதோ எழுதலாமென்று நினைத்தேன், மறந்துவிட்டேன்... இன்றுடன் நட்சத்திரத்தின் ஃப்யூஸ் பிடுங்கப்படுவதால், இத்தோடு நிறுத்திக்கொள்கிறேன் ;-) மற்றொருமுறை, அனைவருக்கும் நன்றி...

படம் நன்றி: Modernword